Ανάνηψη

I saw the strangest dream last week.

Κατάλαβα τι θέλω. Κατάλαβα το χαμόγελο της λαχτάρας, την ανακούφιση μπλεγμένη με χαρά, κατάλαβα πώς είναι να ξεχωρίζεις σ' ένα μέρος γεμάτο αγαπημένους ανθρώπους, εσύ να είσαι ο πιο αγαπημένος, το πιο ποθητό, το πλέον απαραίτητο πρόσωπο.

Κατάλαβα τι σημαίνει η παρουσία σου να είναι σαν νεράκι γάργαρο της πηγής.

Υπάρχει αυτό το δίπολο στην κοσμοθεωρία μου που συχνά συγκρούεται, ακόμα κι αν δεν είναι αντίθετα: άλλο τι θέλω, άλλο τι είναι το καλύτερο. Άλλο τι θέλω, άλλο τι πρέπει. Βάλε και την έλλειψη αυτοπεποίθησης, βάλε τις ενοχές, βάλε τη ντροπή δεκαετιών...
Εύκολα φαντάζομαι δικαστικούς αντιπρόσωπους, τόσα δα μικρά ανθρωπάκια από άχυρο και καπνό, να μου κουνάνε χαιρέκακα το δάχτυλο και να διασκεδάζουν βλέποντάς με να μικραίνω, να κουλουριάζομαι, να προσπαθώ να κρυφτώ πίσω απ' τα μαλλιά μου που έχουν αρχίσει να μακραίνουν.

Τι ατυχία αυτή με τα μαλλιά μου. Έχω πολλά, πυκνά μαλλιά, σπαστά, με όγκο στη ρίζα, χοντρή σκυλότριχα. Θα μπορούσα να τα βάφω κάθε βδομάδα διαφορετικό χρώμα, δεν θα παθαίνανε τίποτα. Αλλά το κούρεμα που μου πάει είναι είτε το κοντό, οριακά στρατιωτικό, είτε το μακρύ μέχρι την πλάτη. Όλα τ' άλλα, δεν μου πάνε, ή δεν μου αρέσουν, ή δεν στρώνουν... Και μ' αρέσουν τόσο τα μακριά μαλλιά...

Αν με ρωτούσαν τι βιβλίο διαβάζω αυτό τον καιρό, θα τους έλεγα "ένα της Κλαρίσε Λισπέκτορ". Ποιος ξέρει την Κλαρίσε Λισπέκτορ, να σηκώσει το χέρι του. Εγώ δεν την ξέρω. Κάτι, κάπως μου έκανε ένα άρθρο που διάβασα για εκείνη, πήγα κι αγόρασα ένα βιβλίο της, αλλά μου είναι δύσκολο (η ΜΙΑ σελίδα που διάβασα!). Νομίζω με σιγουριά ότι κανείς δεν θα με ρωτούσε περαιτέρω για την Κλαρίσε Λισπέκτορ, αν μου συνέχιζε την κουβέντα, η μία στο εκατομμύριο που θα ήξερε και θα αρεσκόταν στην Κλαρίσε Λισπέκτορ και θα μου έδινε τιπς για το γράψιμό της και πώς να την προσεγγίσω, ε, χαλάλι. Εκεί να εκτεθώ. Αλλιώς, η Κλαρίσε Λισπέκτορ είναι φοβερή και τρομερή για να κλείσει ερμητικά διαύλους επικοινωνίας χωρίς να γίνω αγενής.

Θα μπορούσα να μιλήσω και για την Φιόνα Απλ. Ναι, θα ήθελα να συζητήσω για την Φιόνα Απλ.

Τι δυστυχίες κουβαλάω, τι βαριές δυστυχίες έχουν γαντζωθεί, σαν αγριόχορτα, και με φοβάμαι και σχεδόν με σιχαίνομαι. Κι αν είχες δίκιο;

Ότι δεν ΘΕΛΩ να βρω την ευτυχία;

Και μόνο η σκέψη ότι είχες απόλυτο δίκιο, και αναπαράγω τη δυστυχία μου διαρκώς, σαν χαμστεράκι στο κλουβί, με απελπίζει. Και με θυμώνει λίγο, αλλά πιο πολύ με παραλύει.

Τι αίσθημα κι εκείνο όμως, η μέθη του έρωτα. Να περπατάς αργά, και να μην σε νοιάζει που θα χάσεις το μετρό - να έχεις τόσα όμορφα πράγματα να σκεφτείς, τόσες υπέροχες σκέψεις να βουλιάξεις. Τόσα χαμόγελα σαν μπουμπούκια αγριολούλουδων.