Τι να βάλω σε γάμο (εισαγωγή)

 Καταρχήν και στα δικά σας.

 Δεν ξέρω αν είναι ευχή ή κατάρα για εσάς, εγώ σας το εύχομαι, δεν σας το καταριέμαι, οπότε άμα έθιξα την ανεξαρτησία σας μην υστεριάσετε σαν τη θεια Ευτέρπη με το λεκιασμένο κιλίμι, αφήστε την ευχή να πέσει κάτω να φάει τα μούτρα της. Στο κάτω κάτω, σας ξέρω κι από χθες κι έχω το θράσος να σας εύχομαι για τη ζωή σας; ΑΑΑ μα πια. 

 Επιτρέψατέ μου ωστόσο όπως σας νουθετήσω σχετικώς με τον ενδυματολογικόν, αντικείμενο το οποίο ανερυθρίαστα κομπάζω πως (και πώς) κατέχω, διότι αφενός έχω διαβάσει πολλά περί μοδός και τους αντικρουομένους αυτής κανόνες, αφετέρου δε τάσσομαι κατά της συντηρητικούρας δικτατορίας της αισθητικής. Δηλαδή όταν ακούω την κάθε κοπελιά που θεωρεί την Καινούργιου "καλοντυμένη" να εκσφενδονίζει κακιασμένα -η ίδια τα θεωρεί σούπερ πνευματώδη και σαρκαστικά- σχόλια προς κάθε εύκολο στόχο, με το επιχείρημα "της αισθητικής", ε άντε μωρή από δω. Έχεις διαβάσει αισθητική φιλοσοφία και σ'έχει ταρακουνήσει συθέμελα, ναι; (Εγώ έχω διαβάσει, που να μην έσωνα.) Και το σχόλιο για την Καινούργιου δεν καυτηριάζει την Καινούργιου και την αισθητική της, σιγά το γούστο και την καλλιέργεια που έχω για να κρίνω κιόλας, αλλά την άποψη πως το φορτωμένο είναι επίσημο, το υπερβολικά προσεγμένο είναι περιποιημένο, και το χειρότερο, πως μια γυναίκα οφείλει όχι μόνο να περιποιείται τον εαυτό της, όχι μόνο να τον περιποιείται αποκλειστικά εξωτερικά, όχι μόνο να τον περιποιείται αποκλειστικά εξωτερικά με αποκλειστικά ακριβά προϊόντα, αλλά ούτε τα σκουπίδια να μην μπορεί να κατεβάσει χωρίς να έχει βάλει ρουζ.

 Το αυτόν με τα φεμινιστικά μου. Δεν θα αναλύσω τώρα τη φιλοσοφία "Βαμμένη Ξανθιά", ας ελπίσω απλά να μην θεωρείτε τη Βαμμένη Ξανθιά θέσφατο ομορφιάς.

 Εύχομαι, για το καλό σας ε, να μην ψάχνετε την ομορφιά στα εξτένσιον, στο φυσικό μακιγιάζ, στο μαυρισμένο και τονωμένο όσο πρέπει στομάχι, γιατί είναι σαν να γλείφετε το περιτύλιγμα του γλυκού θεωρώντας ότι τρώτε το γλυκό.

 Έρχονται όμως κάποιες περιστάσεις, που μια στολή δεν είναι απαραίτητη (αν και πολλοί διαφωνούν), αλλά είναι πολύ πολύ χρήσιμη. Στολή, ήτοι ένα κοστούμι, μια φορεσιά που μας δείχνει "κάπως" και φαινόμαστε "κάπως" και άρα οι άλλοι μας κρίνουν "κάπως". Τέτοιες περιστάσεις είναι το δεύτερο ραντεβού, το πρώτο επίσημα ραντεβού (γνωρίζεστε καιρό φιλικά, και ξαφνικά, μωρέ λες;), οι ορκωμοσίες, οι κηδείες, οι συνεντεύξεις για δουλειά και οι γάμοι. Σήμερα θα επικεντρωθώ στους γάμους.

 (Ελπίζω πάντως, κι ειλικρινά εύχομαι, να μην θεωρείτε τον κόσμο ένα μέρος που σ' όλα τα μέρη του χρειάζεστε στολή. Ελπίζω να βλέπετε στον καθρέφτη σας, πρώτ' απ' όλα, τη διάθεσή σας. Ελπίζω να έχετε βρει ανθρώπους που να βλέπουν αυτά που καλύπτετε και να σας αγαπούν γι' αυτά.)

 Οι γάμοι δεν είναι παίξε γέλασε. "Έχω γάμο", λες στην κομμώτρια, και τσουπ, περιμένεις ειδική μεταχείριση, προφανώς τις άλλες φορές που δεν είχες γάμο δεν θα σ' ένοιαζε να σε κάνει σαν στραβή περικοκλάδα. "Έχω γάμο", λες στην πωλήτρια, και ξαφνικά ένα ρουχαλάκι αδικαιολόγητα πανάκριβο αποκτά λόγο ύπαρξης. "Έχω γάμο", λες στους συναδέλφους και η τεμπελιά σου δεν συγχωρείται αλλά δικαιολογείται. Το ηθικό δίδαγμα: Σ' ένα γάμο φοράτε τα καλά μας και πάτε σένιοι. Επειδή:

• Αυτά θα φοράνε όλοι. Είναι κανόνας η ομοιομορφία σ' αυτές τις περιπτώσεις. Διότι:
• Το ζευγάρι, που αρκετά έχει ταλαιπωρηθεί ήδη να σας μαζέψει και να σας ταϊσει, είναι στο επίκεντρο κι εκεί πρέπει να παραμείνει. Το τελευταίο που θέλει η νύφη είναι να μιλάνε όλοι για την ξώβυζη τουαλέτα σου (ακόμα χειρότερα, να μιλάνε για τα βυζιά σου, αγνοώντας την τουαλέτα σου) και να μην πρόσεξε κανείς το νυφικό της, που έβγαλε φουσκάλες, έκανε βουντού σε δυο πωλήτριες και τσακώθηκε με την κολλητή της μέχρι το βρει.
• Το ζευγάρι, που έχει είπαμε τραβήξει το διάολό του, δεν θέλει κανένα απρόοπτο. Κράτα το καπελάκι σου για το κυνήγι της αλεπούς στην Ουαλία ή όταν στεφανωθεί ο Χάρι(λαος), στης Δέσποινας το γάμο βρήκες να το παίξεις Ιζαμπέλα Μπλόου; Να ενημερώσω εδώ πως η μαγκιά της αναφερθείσας έγκειτο ότι δεν περίμενε την περίσταση για να ντυθεί όπως της γούσταρε. Φορούσε το καπελάκι της στραβά, χωρίς να κρατάει πισινές. Εδώ σε θέλω, φάσον άικον.
• Το ζευγάρι, που έχει μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε θρησκευτικό πανηγύρι, θέλει ένα άλφα σεβασμό. Δεν πα' να 'σαι χορεύτρια καν-καν ή αποκρυφιστής Σαμάνος; Στο γάμο του δεν θα πας με τα ρούχα της δουλειάς. Αλλιώς μην πας, γιατί να πας, τι θέλεις ν' αποδείξεις;
• Το ζευγάρι έχει σόι. Βασικά, από δύο το έκαστον ήμισυ, τέσσερα σόγια. Βάλε να δεις πόσες θειάδες μας κάνει αυτό. Και γενικά, πόσο εύκολα μας ξεφεύγει η θεια εντός μας όταν σ' ένα γάμο βλέπουμε εμφάνιση ασυνήθιστη. Δεν είναι και προς φόβον, αλλά το βλέμμα το καρφωτό και το σκύψιμο σε διπλανό αυτάκι ενώ σε ατενίζει αδιάκοπα (το καταλάβαμε, εγώ και τα σερβίτσια. Για μένα λες!) είναι πολύ ενοχλητικό. Λες και οι ευχές δεν φτάνανε.
• Ο γάμος φέρνει γάμους και η κηδεία θανάτους. Νυφοπάζαρο φορέβερ. Καταρχάς, όλες οι θειες θέλουν να σε ζευγαρώσουν, για να κάνουν κάτι βασικά και γιατί στην αντίληψή τους ο γάμος είναι σαν το Δημόσιο ένα πράμα, αν μπορέσει να μπει κανείς, δεν υπάρχει περίπτωση να το απορρίψει. Κατά δευτέροις, εάν εσείς θέλετε διακαώς να παντρευτείτε, κι επειδή πιο εύκολο είναι να παντρευτεί κανείς παρά να κάνει σχέση της προκοπής απ' ότι (σας) φαίνεται, τσεκάρετε με τη μία διαθεσιμότητα, παρουσίαση, μπάντ-τζετ, την πεθερά, κι άλλα χρήσιμα. Κατά τρίτοις, εάν δεν είσθε σίνγκολ, έχετε την ηδονική ευκαιρία να τρίψετε στη μούρη των ζηλοφθόνων τι τεφαρίκι σας έλαχε. Γίνεστε κουκλιά και καμαρώνετε σαν χρυσοποίκιλτα αγαλματάκια στο μπουφέ, "ο αγαπητικός της βοσκοπούλας". Εάν έχετε γερό στομάχι δε, μπορείτε να απολαύσετε τα δηλητηριώδη σχόλια των ζηλοφθόνων ("Ωραία κοπέλα, για κοντή, μπράβο", "Αδυνάτισες, πολύ αδυνάτισες, μπράβο", "Τέλεια η φούστα σου, Ζάρα βίντατζ ε; Μπράβο") και μετά να βγάλετε το φτυάρι με την ησυχία σας. 
• Απολαύστε το τώρα που κρατάει. Μόλις δέσετε το γάιδαρό σας, ήτοι παντρευτείτε, πάρετε στεγαστικό, δυο αμάξια, κάνετε δυο παιδιά και δίπλες στην κοιλιά, μόνο η μαμά σας θα προσέχει τι φοράτε. Ειδάλλως, με Αμέρικαν Βίντατζ να εμφανιστείτε (τα κιβώτια της ΟΥΝΡΑ που έπαιρνε η γιαγιά; Αθάνατα αποφόρια, αθάνατα!), ουδείς θα σας προσέξει.
• Εάν γουστάρετε να στολίζεστε και να ψαρεύετε κοπλιμέντα για την εμφάνισή σας αλλά ντρέπεστε να το κάνετε κάθε μέρα, μην σας πουν και ψώνιο, ένας γάμος είναι η καλύτερη λύση. Εάν το διαβάσατε αυτό και ντραπήκατε, μην ντρέπεστε: είναι οι ενοχές που μας ρίχνανε στο γάλα, στο γάλα που κάθε μέρα μας έλεγαν οι κηδεμόνες πόσο δυσεύρετο ήτο όταν μεγαλώνανε και τώρα εμείς θέλουμε κακάο και μαύρη ζάχαρη για να το πιούμε. Είναι η μαγευτική αντίθεση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού που σέβεται τα μαύρα λιτά του ράσα και τα τονίζει με κοσμήματα-γκουμούτσες, που ούτε στο τηλεμάρκετινγκ δεν θα βρεις πιο κιτς και φτηνιάρικα. Εν κατακλείδι, μην αφήνετε τα κοσμήματα να τα τρώει η ντουλάπα! Καλύτερα να τα φάνε με τα μάτια τους οι ζηλόφθονες και λοιποί θαυμασταί. Εγώ μια φορά στο ταχυδρομείο είχα δει μια ογδοντάχρονη Κυρία με ευθυτενές το ενάμιση μέτρο της και βυσσινί μπερεδάκι να σκεπάζει τη λιγοστή της κόμη. Εννοείται μου 'φτιαξε τη μέρα.
• Στο γάμο έχει φωτογράφους. Και οι πανάκριβες φωτογραφίες θέλουν τη θέση τους στον οικογενειακό μπουφέ. Θέλουν μαλλί, γυαλί και παντελόνι Λι. Θέλουν ζελέ στο μαλλί και στη ρίζα φρέσκια βαφή. 
• Υποτίθεται ένας γάμος είναι ένα υπέροχο μυστήριο, γιατί κι ένας γάμος είναι μια υπέροχη σχέση που θα κρατήσει για πάντα. Πριν γελάσετε κακαριστά, να σκεφτείτε ότι κάθε ζευγάρι πιστεύει ότι θα γεράσουν μαζί στη βεράντα με δώδεκα εγγόνια να τους αγαπάνε τρελά. Αν θέλετε να γίνετε κυνικοί, μην πάτε στο γάμο τους, κι αν πάτε, μη γίνετε κυνικοί. Κανείς δεν θέλει να τον ξυπνάνε στο πιο γλυκό του όνειρο. Άμα είναι να πάτε σαν λέτσοι, επειδή σιγά τώρα, παντρεύονται, και τι έγινε, μην πάτε, δεν θα περάσει κανείς καλά. Για κάθε "καλοντυμένο" καλεσμένο που εύχετε "να ζήσετε" το ζευγάρι βρίσκει ένα μικρούλη σύμμαχο. Για κάθε επαναστάτη άνευ αιτίας που εύχεται "και του χρόνου" το ζευγάρι νιώθει ένα μπουγέλο παγωμένο νερό κατευθείαν στη σπονδυλική στήλη. 

• Όσο διαβασμένα και φιλοσοφημένα μυαλά και να είστε, όσο ανυπότακτες και ατίθασες ιδιοσυγκρασίες και να διαθέτετε, όσο αντισυμβατικό και μεταμοντέρνο χαρακτήρα έχετε, κρατήστε τις υπερβάσεις για τον εαυτό σας. Με φωτεινή εξαίρεση αν παντρεύεστε εσείς ή κάποιος τόσο δικό σας, που χεστήκατε τι θα φοράτε, έχετε ένα κάρο άλλα πράγματα στο κεφάλι σας. Κάτι θα βρείτε. Είτε αυτό είναι Μάκης Τσέλιος είτε Ζάρα είτε Φεραγκάμο είτε Αν Ντεμέλεστερ (λατρεμένη).
•  Έχετε λεφτά; Έχετε τιμή; Έχετε αξιοπρέπεια; Και, το κυριότερο, θέλετε να το ξέρουν όλοι, άμα τη αφίξει σας; Σας ενδιαφέρει η αποψη και του β' αναπληρωματικού σερβιτόρου; Ντυθείτε σένια. Βρείτε το στοιχείο που θέλετε να υπερτονίσετε και ΚαΜπούμ! Ξεκαθαρίσατε τη θέση σας. Φιουουου.

 Στο επόμενο τεύχος: Τι να βάλετε στο γάμο, οδηγίες προς άρρενες. Μείνατε συντονισμένοι.

Αγρυπνία, πίριοντ

 Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
 Είναι μια απ' αυτές τις νύχτες, που νιώθω το σώμα μου ανήσυχο και φορτισμένο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω καθόλου. Στο μυαλό μου οι συνήθεις αγχώδεις σκέψεις (όλες μοιάζουν, στην τελική), και, σαν παρηγοριά της δεκάρας, τα χαζοσενάρια ονειροφαντασιώσεών μου που συχνά με βοηθούν να βγάλω τη μέρα ή/και τη νύχτα. Απόψε που φαίνονται πολύ απλοϊκά και αφελέστατα και ηλίθια και λίγο μπαγιάτικα. Άσε που η παρηγοριά στ' αρχαία λέγεται παραμυθία.
 Τουλάχιστον η εξάντληση δεν είναι τόση ώστε να αποφεύγω τα εξυπνακίστικα ή έξυπνα σχόλια-λογοπαίγνια. Τα κάνω συνέχεια, ασυναίσθητα τα σκέφτομαι, πολλές φορές βέβαια τα κρατάω εκεί, αρκετά ενοχλητικό είναι, σας διαβεβαιώ, να τα σκέφτεται κάποιος, δεν χρειάζεται και κάποιον άλλον να το επισημάνει με ενοχλημένο τόνο. Μωρέ λες να κουράζομαι εξαιτίας των; Θα' χε πλάκα. (Για κάποιο άλλο ον, ανώτερο ή μη. Για μένα, τζου.)

 Δεν μπορώ να κοιμηθώ, και γράφω μπας και νυστάξω με την ηρεμία της ψευδαίσθησης "Έκανα κάτι και σήμερα, δεν πήγε στράφι η μέρα μου, μου αξίζει άλλη μια μέρα." 'Η απλούστερα να ζαλιστώ απ'τον υπολογιστή και να κοιμηθώ, χωρίς να έχω καταγράψει τίποτα.

 Οι εσωστρεφείς άνθρωποι δεν είναι ντροπαλοί, ούτε ακοινώνητοι, ούτε κρυψίνοες. Τουλάχιστον όχι απαραίτητα. Οι εσωστρεφείς άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν το κοινωνικό τους έγκο επιδέξια για πολλή ώρα; Χμμμ θα μπορούσε να ισχύει ο ορισμός αν δεν ήταν εμφανώς και διακριτικά αρωματισμένος με αρνητικό πρόσημο. Οι άνθρωποι είναι θέσει κοινωνικά ζώα. Όσοι άνθρωποι ανετράφησαν εκτός οργανωμένης ανθρώπινης κοινότητας έγιναν αξιοπερίεργα εκθέματα. Παράξενα ζώα, άνθρωποι βεβαίως, αλλά υποβιβασμένοι. Έτσι είναι. Όποιο παιδάκι δεν θέλει να παίξει, να βγει από τον κύκλο και να κοιτάζει: να μη φωνασκεί, να μη χειρονομεί, (εντόνως τουλάχιστον-σε περιπτώσεις επιείκιας) και να μείνει εκεί στην επίβλεψη των άνωθι, να παρατηρεί τι χάνει. Αν το παιδάκι θέλει να παίξει, είτε επειδή βαρέθηκε είτε επειδή ένιωσε μοναξιά είτε επειδή γουστάρει το συγκεκριμένο παιχνίδι, αιτίες παρασάγγας διαφορετικές, αντιμετωπίζει την αποδοχή και την απόρριψη. Αλλά ούτε λόγος να επιδοθεί το παιδάκι σε κάποια μοναχική δραστηριότητα. Ενοχλεί!
 Θυμήθηκα μια κοπέλα με λοξή αφέλεια που, πάνω σε ποια κουβέντα άραγε, είχε πει για ένα πάρτι που είχε πάει μικρή και είχε περάσει το δίωρο ήσυχα στο καρεκλάκι της ζωγραφίζοντας. Είχε ευχαριστήσει κανονικά φεύγοντας. Είχε περάσει καλά.

 Και ερωτώ. Λέει ένα αγγλόφωνο ρητό-γρίφος: Ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος, κάνει θόρυβο αν δεν υπάρχει κάποιος να το ακούσει; Αν κάνω κακό στον εαυτό μου χωρίς να επηρεάζει κανέναν άλλο, είναι πράγματι κακό;
 Η απάντηση που δίνω στο γρίφο είναι ότι δεν θα λάβουμε ποτέ ικανοποιητική απάντηση, αφού ένα πουλί που πετά τρομαγμένο απ'το δέντρο που πέφτει είναι μάρτυρας ήσσονος σημασίας και αξιοπιστίας. Αν δεν είναι κάποιος εκεί γύρω που να καταλαβαίνει πώς κάνει ένα δέντρο που πέφτει, ο γρίφος δεν μπορεί να απαντηθεί. Ωστόσο, ως τόσο, να, τόσο λίγο δα... 
 Ένα δέντρο που πέφτει προκαλεί κι άλλες αλλαγές. Μικρές ίσως, μηδαμινής επιρροής στο υπόλοιπο δάσος. Αλλά, ίσως, λέω τώρα εγώ, το δάσος να καταλαβαίνει την απώλεια. 
 Ο άνθρωπος είναι ξένο σώμα μες στο δάσος. Δεν καταλαβαίνει τα μισά που γίνονται εκεί. Πώς τολμά και μπαίνει κριτής στο δέντρο που πέφτει;
Προφανώς και η λέξη κριτής έχει αρνητική φόρτιση, προφανώς και παρείσφρυσαν ξένα κλαδιά και δάχτυλα στη ροή του λόγου. Αλλά; Σιγά! Ένα δέντρο έπεσε. Μόνο εγώ είμαι εδώ να το ακούσω. Μπορώ να το ακούσω; Μπορώ να το κρίνω;
Βλέπω το δέντρο να πέφτει και υποθέτω ότι θα κάνει κρότο, προβλέπω, έχω τη σιγουριά βασικά, τη σύγκρουση με το σκληρό χώμα, πλάθω με ακλόνητη πίστη τον βάναυσο πόνο του δέντρου. Και το κρίνω σαν κάτι κακό. Απόλυτα κι ακλόνητα. Είμαι ο μοναδικός μάρτυρας, ο μοναδικός κριτής. ΕΓΩ βλέπω, ακούω, προβλέπω, κρίνω, συνδέομαι συναισθηματικά. Άρα, υπάρχω! (YAY.)

 Εσωστρεφής είναι ο άνθρωπος που θέλει πολύ χρόνο με τον εαυτό του. Έτσι ζει, έτσι λειτουργεί. Είναι προσβλητικό να γράφει κανείς ορισμούς κι εξηγήσεις για κάτι τόσο απλό (όπως και ένα κάρο άλλα απλά πράγματα.) Ο εσωστρεφής άνθρωπος βιώνει τον εξωτερικό κόσμο μέσα του. Έχει ανάγκη να τα φιλτράρει, να τα επεξεργαστεί με την ησυχία του. Δεν είναι πιο μυαλωμένος, ούτε πιο συνετός, απλά ζει τη ζωή μέσα του στο μεγαλύτερο βαθμό.
 Αντιθέτως υπάρχουν άνθρωποι που μόνο ό,τι μοιράζονται γίνεται βίωμα. Το δέντρο που πέφτει έχει ήχο μόνο αν τ'ακούσει και κάποιος άλλος.
 Νιώθω σαν να παρασύρθηκα. Να μην έγραψα αυτά που σκεφτόμουν πριν, αυτά που με τυρρανούσαν. (Τα πιάσαμε τα λεφτά μας με τις φορτισμένες λεξούλες. Επίσης χαρακτηριστικό μου, δεν εγκαταλείπει ούτε σε στιγμές απτής εξάντλησης.) Να, οι παρενθέσεις: Γι'αλλού εμείς τραβήξαμε κι αλλού ο γιαλός μας πάει.
 Φυσικά και μ'αρέσει που με πάει ο γιαλός όπου θέλει. Γνωρίζω πράγματα που δεν ήξερα. Αλλά δεν μαθαίνω αυτά που ήθελα να μάθω, παρά μόνο από σπόντα καμιά φορά.

Μια ζωγραφιά της Ρεμέδιος Βάρο. Με αρπάζει!

 Δεν μπορώ ακόμα να κοιμηθώ, γαμώτο. Νιώθω τα μάτια μου βαριά, αλλά καμία κόπωση ακόμα, το μυαλό μου παίρνει συνεχώς σβούρες. Δεν αντέχεται ώρες ώρες.
 Και φοβάμαι. Φοβάμαι γενικώς. Φοβάμαι. Δεν μπορώ να το διευκρινίσω καλύτερα, απλά φοβάμαι.
 Και παρακρίνω, εν τέλει. Τα πάντα όλα. Δεν ξέρω αν είναι "κακό", αν είναι κολάσιμο ή αξιόποινο, αν γίνεται ωμά και άμεσα-δεν ξέρω αν είναι βλαβερό, για μένα ή/και τους άλλους, αλλά είναι σίγουρα κουραστικό.
 Μια κουραστική, δυνατή συνήθεια. Άλλοι άνθρωποι έχουν άλλες κουραστικές και δυνατά ριζωμένες συνήθειες αλλά η σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους δεν είναι σκόπιμη, εφόσον κρίνω και συγκρίνω συνήθως μόνο ότι με βολεύει.
 Ένα δέντρο πέφτει. Και ποιος νοιάζεται, στην τελική;
 Ένα δέντρο πέφτει. Σεβαστό.

 Σεβαστό...

"Λέω μια μικρή προσευχή για σένα..."

 Dearest...

 (Πολύ μ'αρέσει να ξεκινώ έτσι τα ερωτικά γράμματα άνευ παραλήπτου, και η Βιρτζίνια Γουλφ έτσι ξεκίνησε το αποχαιρετιστήριο γράμμα στον Τομ της.)

 Δεν ξέρω τι να σου πω όταν βρεθούμε μεθαύριο-εκ του σύνεγγυς, όπως λες κι εσύ, συχνά χάνω τα λόγια μου, και προσέχω πάντα να μην πω κάτι προκλητικό ή να μην ξινίσει η μούρη μου, πράγμα δύσκολο, "για μια ειρωνεία ζούμε" όπως σου είπα χθες. "Και του εαυτού μας;" με ρώτησες. Θράσος; "Μα εννοείται" αναφώνησα με ολίγον από έκπληξη και πολύ από ευθιξία, "πρώτ'απ'όλους σαρκάζομαι εμένα, φυσικά." Θράσος ή δεν καταλαβαινόμαστε καθόλου; (Ή κάτι άλλο που δεν κάνει στάση απ'την γκλάβα μου;)

 Δεν ξέρω τι να σου πω γενικά-ξέρω σίγουρα μόνο αυτά που δεν μπορώ να σου πω.

 Να σου πω ότι δεν σε ερωτεύτηκα όπως ήθελα και ήθελες, δηλαδή κινηματογραφικά, με αυτή την υπερβολή που ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη παράμετρο και σε αφήνει με μόνη σου προτεραιότητα και ασχολία τον έρωτά σου. Αυτό είναι βέβαια ο δικός μου ορισμός του κινηματογραφικού έρωτα. Εσύ; Μπορεί να ήθελες απλά ("απλά") ένα τσικ παραπάνω ενθουσιασμό, να στέλνω πρώτα εγώ μήνυμα, να σε παίρνω τηλέφωνο να δω αν έφτασες, και να μη σου λέω "κάνε μου αναπάντητη μόλις φτάσεις". Ήθελες να σου στέλνω αμέσως μόλις μου έστελνες εσύ, ήθελες μια θέση ισάξια των φίλων μου, που φρόντιζα να επιδεικνύω πρόστυχα, θα μπορούσε να πει ο αυστηρός κριτής εντός μου, των φίλων μου που σύμφωνα με τη δική σου άποψη παραγίνομαι χαλί γι'αυτούς, ενώ για σένα καθόλου ε; Ήθελες να χαλαρώσω πολλά τσικ, δεν με άφησες όμως να χαλαρώσω σιγά σιγά και απαλά, όπως τα δευτερόλεπτα πριν μας πάρει ο ύπνος, τα υπέροχα εκείνα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι εκείνα που δεν τα θυμάσαι ποτέ το πρωί. Ήθελες και μια σχέση αρκούντως συμβατική, με τις νόρμες της και τις δικλείδες ασφαλείας της, να σε ξεκουράζει και να σε αποφορτίζει, και έναν έρωτα ζουμερό, τραγανό, μες στο κουκούτσι. Αυτά τα δύο, ντίαρεστ, δύσκολα πάνε σετάκι.

 Κι όμως... Μήπως σε κρίνω πάαααρα πολύ; Λέω, μήπως παραείμαι επικριτικό βλέμμα; Η απάντηση είναι ναι, είμαι έτσι πάντα και με όλους, και με τους φίλους μου, και με μένα, όχι ότι αυτό είναι δικαιολογία, ούτε διεκδικώ άτεγκτες δάφνες δικαιοσύνης, αλλά έτσι είμαι. Κουτσό, στραβό, έτσι είναι το Λεπιδόπτερον, take it or leave me που λεν και στο χωριό μου, και όσο εγωισμό κι αν κρύβει/φανερώνει/πετάει στα μούτρα σου η στάση μου. Και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σου απολογηθώ, ενώ όλοι μας έχουμε πράγματα με αρνητικό πρόσημο, και αγάπη δεν σημαίνει βρίσκω το τέλειο, αλλά συγχωρώ τρομερά ελαττώματα. "Σημαίνει συμβιβάζομαι". Έτσι λέει ένα βιβλίο.

 Άσχετο, λες, το τσιτάτο; Έτσι μου ήρθε. Είδες, χάνω τα λόγια μου ακόμα και γραπτώς. "Βλέπεις, ούτε αυτό δεν μπορώ να γράψω καλά." Κι όμως, θέλω τόσα πολλά να σου πω...

 Δεν άντεχα τη γκρίνια, την περιφρόνηση που έδειχνε η γκρίνια σου, τα ατελείωτα σχόλιά σου σε ο,τιδήποτε έκανα. Με σκότωνε η αίσθηση των αντιποίνων που ούτε καν έκρυβες. Η πεποίθησή σου ότι μου φέρεσαι όπως σου φέρομαι, όχι για να με πληγώσεις, αλλά για να βάλω μυαλό. Λες και πραγματικά περίμενες εγώ να καταλάβω και να σταματήσω να κάνω (όλα) αυτά που σ'ενοχλούν. Κι άντε πες τα καταλάβαινα. Θα σταματούσα, επειδή δεν σε βόλευα; Και φυσικά, λυχνείας σβησθείσης, τα ξεχνούσες όλα. Δεν ήταν το σεξ καθαυτό, άλλωστε εκεί δεν έχουμε και καμιά άψογη χημεία, αλλά η σιγουριά σου, έπαιρνες αυτό που ήθελες και δικαιωματικά σου ανήκε μετά από τη σύγχυσή σου. Σαν να λέμε, "Είσαι ένα μπερδεμένο κουβάρι όλο κόμπους και κολλήματα, ΑΛΛΆ εγώ σε γουστάρω." Δεν είναι αυτό η αγάπη για μένα. Δεν αγαπώ έτσι εγώ. Είμαι ένα μπερδεμένο κουβάρι, σύμφωνοι, αλλά χωρίς ΑΛΛΆ. Εγώ αγαπώ άλλα μπερδεμένα κουβάρια ούτε εξαιτίας ούτε παρά των κόμπων τους. Τα αγαπώ, σκέτο. Κι φροντίζω να κάνω τη ζωή τους πιο άνετη, αρκετά δύσκολη είναι χωρίς να τους επισημαίνω συνέχεια τους κόμπους τους-υπάρχουν άλλωστε πολλοί καλοθελητές γι'αυτή τη δουλειά, η σύγχρονη ζωή μας επιβάλλει να κρύβουμε τους κόμπους μας ή να τους βαφτίζουμε ιδιόμορφη πλέξη, ε άει στο διάολο. Περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία εκ μέρους σου. Όχι επειδή εγώ την προσφέρω, αλλά εσύ είσαι σε καλύτερη φάση από μένα. Εσύ ζεις τη ζωή σου όπως θες, σε γενικές γραμμές.

 Δεν σε ζηλεύω γι'αυτό. Ούτε, Παναγιά μου, είσαι η τελειότης μου. Αλλά περίμενα να έχεις ξεπεράσει τα δραματικά κονσερβοκούτια. Και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να σηκωθείς να φύγεις μες στη νύχτα, επειδή δεν έκανα και δεν είπα αυτό που ήθελες. Αυτό με έτσουξε άσχημα. Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ πάλι. Νιώθω ότι δεν γίνεται, ότι δεν θα καταφέρω να σε εμπιστευτώ πάλι. 

 Δεν θα μπορέσω ποτέ μου να σ'ερωτευτώ, γαμώτο. Όπως ονειρεύομαι να ερωτευτώ, τουλάχιστον.

 Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν θέλω να πάρω πάνω μου όλη την ευθύνη, δεν θέλω να στο κάνω πιο εύκολο. Δεν γουστάρω να μου κουνιούνται, απλούστατα! Και δεν γουστάρω τα παιχνίδια σου, τις κρυάδες σου, τα πειράγματά σου που περιμένεις να γελάσω κιόλας, σε όλα.

 Θέλω να είσαι καλά, αλλά παραέχω νομίζω υψηλή ιδέα για τον εαυτό μου για να αρκούμαι σ'αυτό, ούτε πρέσβυς Καλής Θελήσεως πια. Δεν ξέρω τι να σου πω, στο'πα;

 Απ'την άλλη... Έχω συνηθίσει τη μοναξιά μου. Την τεμπελιά μου, βασικά. Και αρκούμαι σε κόκκινες πλαστικές καρδούλες. Ενώ όλα φωνάζουν απέξω σπαταλιέσαι.

 -Μην σπαταλάς τον εαυτό σου ρε. Μη χαρίζεσαι. Μη δίνεσαι όπου βρεις.

 (Λυγμοί και μύξες)-Δεν βρίσκω και κανέναν να τα θέλει...

 Νομίζω πως δεν με θέλεις. Όχι όπως είμαι κανονικά. Αλλά όταν είμαι σαν ζαχαρωμένο ντόνατ, ναι, τότε με θέλεις. (Ή μπορεί και όχι. Γαμώ τα κέρατά μου. Όλα συμπούρμπουλα.)

 Απ'την άλλη... προσπαθείς και πάλι. Γιατί, όμως; Τι θέλεις;

 Αυτό θέλω να στο ρωτήσω. Τι θέλεις;

 Μάλλον όμως δεν θα μου απαντήσεις ικανοποιητικά, δηλαδή 1) απλά, 2) ευθέως, 3) όπως επιθυμώ, 4) όπως μου χρειάζεται.

 Ντίαρεστ, άμα δεν ξέρω τι ψάχνω, στήνω ανδρείκελα από χαρτόνια και σπασμένα γυαλιά και τα βαφτίζω ανθρώπους. Αν μπροστά μου δω άνθρωπο αληθινό, με αίμα και σάρκα ζεστή και διάθεση μεταβλητή, πανικοβάλλομαι και θέλω ή να γίνεις εσύ από γυαλί ή εγώ από χαρτόνι. Δεν το έχω δεχτεί ότι είμαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, όχι δεν το έχω δεχτεί, σιγά το νέο, βγάζει μάτι. Αλλά η συμπεριφορά μου διαφέρει σ'ένα σημαντικό σημείο απ'τη δικιά σου. Δρω σπασμωδικά, νευρωσικά, σχεδόν ασυνείδητα. Δεν έχω σχέδιο, εκτός απ'το μόνιμο ξόρκι Προστάτεψε! όλα τ'άλλα είναι ατάκτως ερριμμένα. Κι όμως, υπάρχουν στιγμές που νιώθω απίστευτα με αυτό το κολάζ. Όχι εξαιτίας, ούτε παρά, αλλά ΜΕ.

 Γι'αυτό το ντίαρεστ πάει πρώτα απ'όλα σε μένα.

(Θα το διαβάσω αυτό σε 2-3 χρόνια και θα μου ρίξω τέτοιο φάσκελο, να μην πω κάνα σκαμπίλι, που δεν χρειάζεται να το κάνεις εσύ. Μην άγχεσαι. Θα βάλω μυαλό. Όταν βρω το δικό μου.)

 Δεν ξέρω ακόμα τι να σου πω, αλλά το θεωρώ δεδομένο ότι θα βρεθούμε. Έτσι, γιατί λίγο μπερδεγουέι ήταν η όλη κατάσταση.

Και οικοκυρά, και εις απόγνωσιν (και συμμόρφωσιν)

Σας αρέσουν οι Desperate Housewives;

 Εμένα πολύ. Βασικά, έχουν τελειώσει εδώ και κάτι χρόνια, αλλά εγώ προ ημερών αξιώθηκα να δω και τον τελευταίο κύκλο κι απεφάσισα όπως συγγράψω ένα δοκίμιο-φόρο τιμής στη σειρά που γνώρισα κι αγάπησα μέσω της πάλαι ποτέ ΝΕΤ. 

 Όταν είχε ξεκινήσει, είχε γίνει ένας τεράστιος ντόρος, πολύ επιθετικό μάρκετινγκ, που στην ουσία απέδωσε, γιατί το κοινό της το απέκτησε πριν καλά-καλά τελειώσει η πρώτη σίζον (ναι εγώ στο βίλατζ μου, δεν έλεγα σεζόν, έλεγα σίζον) και τσίμπησε κι εκεί κάτι βραβειάκια, κάτι εμμυάκια, εγκαταστάθηκε που λέτε για τα καλά μια σειρά με τέσσερις πρωταγωνίστριες. Εγώ την πρώτη σίζον την είδα το καλοκαίρι, στις επαναλήψεις κάθε βράδυ, και ειλικρινά γελούσα. Με διασκέδαζε, πώς να το πω; Δεν ήταν σαν τα Φιλαράκια, που κι εκεί βεβαίως γελάω και λατρεύω, αλλά τα αστεία τους είναι πιο πολύ χαχα, ενώ στις Νοικοκυρές ήταν ΑΑΑΧΑχαχαχαΧΑΧΑααα. Και κόλλησα και τες αγάπησα τις νοικοκυρούλες.

 Ακολουθούν ένα κάρο σπόιλερς. 

• Η Τέρι Χάτσερ ήταν πράγματι μια απελπισμένη χωρισμένη μητέρα με κόρη στην προεφηβεία όταν πήρε το ρόλο. Δεν τη χάλασε. Ότι το έπαιζε ντίβα σε όλους δεν μπορώ να το πω, δεν ήμουν εκεί, αλλά κάτι τέτοιο ακούγετο γενικώς. Ο ρόλος της καλογραμμένος τολμώ να είπω, κι αυτή καλούτσικα έπαιζε (εκτός όταν έκλαιγε, έμοιαζε με πεντάχρονο που του αρνήθηκαν παγωτό) αλλά το έπαιζε συνεχώς γκόμενα κι αυτό μου την έσπαγε. Βλέπε Σάντρα Μπούλοκ, η Αμερικάνα καστανή της διπλανής πόρτας, λιγάκι αστεία, λιγάκι φαμ φατάλ (γελάνε τα γυαλιά της Γκρέτα Γκάρμπο), λιγάκι σπαστικιά, λιγάκι σεξουάλα, λιγάκι με χρυσή καρδιά κι ανησυχίες υπέρ αδυνάτων. Λιγάκι απ'όλα να πετύχουμε την ταύτιση. Η έλλειψη μαγειρικών ικανοτήτων της Σούζαν θεωρείτο χαριτωμένο ελάττωμα. Η προτεραιότητα που έδινε στα συναισθηματικά της θέματα κι όλα τ'άλλα να πάνε να πνιγούνε σπανίως εθίγετο. Φαντάζομαι, για κόσμο αυτή είναι όντως η μοναδική αναφαίρετη προτεραιότητα.
• Η Μάρσια Κρος έκανε στην πρώτη σίζον ΤΗΝ αποκάλυψη. Ρόλος καρικατούρα, σάτιρα ελαφρώς χοντροκομμένη, και ωστόσο η Μπρι Βαν Ντε Καμπ/Χοντζ/πώς-λέγανε-τον-μεγαλοδικηγόρο κατάφερε να μην ξεχειλώσει-την πρώτη σεζόν. Το υστερικό της βλέμμα, η άκαμπτη στάση της, σε έπειθαν μες στην υπερβολή τους ότι όντως υπάρχουν γυναίκες που θεωρούν αυτό ιδεώδες. Από την τρίτη σίζον, η Μάρσια Κρος σαν να πήρε το ρόλο της στα σοβαρά, προσπάθησε να τον δούμε κι εμείς έτσι, ότι η Μπρι είναι μια κανονική γυναίκα, αλλά δεν την βοηθούσαν την έρμη οι σεναριογράφοι. Δηλαδή, τέτοια ατυχία στα γκομενικά πια; Φυσικά, παρέμεινε ορόσημο της σειράς, με τον ίδιο τρόπο που η Σαμάνθα ήταν στο ΣΕΔΣ, αλλά οι λεπτές αποχρώσεις των χεριών της, του στόματός της, που φανέρωναν όλη την προσπάθεια "να είναι όλα τέλεια" και το πείσμα να μην παραδέχεται τις ακυρώσεις και την απογοήτευση, εξαφανίστηκαν. Μαζί με τον σινιέ κότσο της και την πιο ευθεία πεθαίνεις χωρίστρα της.
• Η Λινέτ Σκάβο ήταν ένας ρόλος με ρεαλιστική βάση. Μια μάνα με 4 μούλικα (αργότερα 5) που ασφυκτιά στην ποδιά της κουζίνας και νοσταλγεί τις εποχές που ήταν για την πάρτη της κι έκανε παιχνίδι με το μυαλό της. Η Φελίσιτι Χάφμαν είναι ηθοποιάρα. Κράτησε το ρόλο της (όσο μπορούσε, είπαμε, οι σεναριογράφοι) σε αληθινά επίπεδα και όταν το γραφτό βοηθούσε έφτιαχνε σκηνές ανθολογίας. Βλέπε η σκηνή στην τρίτη σίζον στο σούπερ μάρκετ, με την τρελή με τ'όπλο. "Όλοι νιώθουμε πόνο! Ποιος νοιάζεται για τον δικό σου; Αλλά τον ελέγχουμε, τον καταπίνουμε, και συνεχίζουμε τις ζωές μας. Δεν πάμε να πυροβολούμε αγνώστους!" Στην ίδια σίζον, το ρομάντσο με τον Ρικ. Δεν απάτησε τον Τομ, αλλά αφέθηκε να παραμυθιαστεί, τόσο όσο. Τόσο όσο να μην είναι επικίνδυνο. Έφαγε τα μούτρα της κι έκλαιγε μόνη της στη μπανιέρα. Γενικώς είναι πολύ χειριστικός χαρακτήρας, εύκολα τη λες σκύλα, αλλά η Λινέτ σου δείχνει την πορεία της και σε ρωτάει: "Εσύ θα το έκανες καλύτερα, ή διαφορετικά;" Και το βουλώνεις.
• Η Γκαμπριέλ, αχ η Γκαμπριέλ Μαρκέζ/Σολίς/Λανγκ! Η γυναίκα-τρόπαιο. Κωμικός ρόλος, σχεδόν αμιγώς, και η Έβα Λονγκόρια τον κανιβάλισε όσο την έπαιρνε. Δεν ξέρω γιατί θεωρείται ατάλαντη, εγώ πολύ τη χαιρόμουν. Σε συνέντευξή της είχε δηλώσει για την Γκαμπριέλ: "Δεν είναι κακός άνθρωπος. Είναι ένας καλός άνθρωπος που κάνει κακές πράξεις." Όταν ρωτήθηκε από τον παραγωγό για τη σειρά, ενώ ήταν ακόμη σε οντισιόν, του είπε απροκάλυπτα ότι δεν είχε διαβάσει παρά μόνο τα δικά της μέρη. Φυσικά και πήρε το ρόλο. Ξεκινώντας από το γεγονός πώς μια Λατίνα Ένα και Πενήντα Εφτά ήταν σούπερ μόνδελ, και παντρεύτηκε στο τρίτο ραντεβού έναν λεφτά, επίσης Λατίνο, καταλαβαίνεις ότι η λογική δεν έχει θέση εδώ. Ανεύθυνη, εγωίστρια, ρηχή, δηκτική, η Γκαμπριέλ είναι χύμα στα μούτρα σου. Τίμια προσέγγιση. Οι ενδυματολόγοι της σειράς κάνανε μεγάλη χάρη στους φασιονίστας του μέλλοντος, καταδεικνύοντας ακριβώς πόσο κιτσάτα θα θεωρούνται τότε τα μοδάτα ρούχα του σήμερα. (Νικήτρια, φυσικά, η φιάπα-τούβλο.)
• Οι άντρες είναι ελαφρώς γλάστρες. Πολύ το είχα χαρεί. Πάρτε μια αμερικάνικη σειρά. Πόσες γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό, πολύπλευρο ρόλο; Ε, στην ανάποδη περίπτωση.
• Η Ντέινα Ντιλέινι απέρριψε το ρόλο της Μπρι. Ο ρόλος της Κάθριν ήταν εξαιρετικός στην τέταρτη σίζον και φριχτός στις επόμενες δύο. Θα μου πεις, θα έφτιαχνε καλύτερη Μπρι; Παίζεται.
• Την Μπρι ήθελε και η Νικολέτ Σέρινταν. Πήρε τον πούλο. Αλλά δεν τη χάλασε και η σεξουάλα Ίντι, τη χάλασε; Ναι, μάλλον τη χάλασε. Τσακώθηκαν άγρια εκεί με τον παραγωγό. Στο τελευταίο επεισόδιο, που φαίνονται όλοι οι θανόντες, αυτή στάχτη και μπέρμπερι, μην την είδατε. Μες στην υπερβολή ο ρόλος της, αλλά και τελείως μονόπλευρος, ακόμα κι όταν το σενάριο την ήθελε εκτεθειμένη, ευάλωτη και τα τοιαύτα, δεν τα'λεγε ρε παιδάκι μου. Ενώ η Έβα; Εγώ πιστεύω τα'λεγε. Αν δεν συμφωνείτε, τουλάχιστον το προσπαθούσε, ενώ η Νικολέτ βαριόταν τη ζωή της. Όταν πέταξε τις στάχτες στη μούρη της Σούζαν, γέλασα πολύ, αλλά μόνο τότε. Α, και το ρομάντζο με τον Μάικ τελείως άχρηστο, φρονώ.
• Τα παιδάκια παίζανε καλά. Ουάου. Εκτός της ξενέρωτης Τζούλι της Άντρεα Μπάουεν. Αυτή, είχε δυο εκφράσεις: χαμογελαστή-καλό κοριτσάκι και σουφρωμένα φρύδια-προβληματισμένο κοριτσάκι. Ή βαριόταν του θανάτου ή είναι ανίκανη. (Ή την επέλεξαν για να δοθεί το βάρος άμα τη συγκρίσει στην Σούζαν. Πιθανόν.)
• Η Βανέσα Γουίλιαμς, γυναικάρα και φωνάρα, με ένα προχειρογραμμένο ρόλο, υπερέβαλε στην ερμηνεία της και κέρδισε, γιατί τα "ανθρώπινα" χαρακτηριστικά της, καλά και κακά, τα προέβαλλε πολύ λιτά. Χαιρόσουν να τη βλέπεις, ήταν η τσαχπίνικια παρουσία της Οδού Γουιστέρια, αλλά δεν έκρυβε και τον καημό της ζωντοχήρας. Και τραγούδησε το Amazing Grace πάαααρα πολύ όμορφα!
• Η έκτη σίζον, φριχτή κι απαίσια. 
• Τελικά, η Γκαμπριέλ, που φαίνεται η πιο τσούλοβα, πήγε με τους λιγότερους.
• Της τρέχουν της Μπρι τα ψυχάκια.
• Άντρες σαν τον Τομ δεν υπάρχουν. (Αλλά μπορούν να εκπαιδευτούν...)
• Αν ο Μάικ υπήρχε, τη Σούζαν θα διάλεγε ρε παιδιά; Χίλιες φορές η Κάθριν ε!
• Τελικά τον μαφιόζο δολοφόνο τον πιάσανε;
• Τελικά η ανιψιά που πήγε να γίνει φάσιον μόνδελ τι απέκαμε;
• Τελικά η μάνα της Λινέτ τα χάρηκε τα λεφτά του σκατόγερου μοναχιά της;
• Τελικά η πρώτη γυναίκα του Βίκτορ πήγε στην κηδεία του φορώντας "Ουντάρι";
• Τελικά το μαλακισμένο "είμαι γιος του Ρεξ" τι απέκαμε κι αυτό;
• Η τελευταία σίζον σαν να ξεκαθαρίζει πράγματα όλων των προηγούμενων.

1. Η Σούζαν είναι καλλιτέχνις. Εδώ γελάνε και τα πινέλα της Ρεμέδιος Βάρο θα μου πείτε, αλλά ξέρετε πόσο πωλείται στο Ebay ο "πίνακας" (μαύρη τέμπερα με μουντζούρες) που έφτιαξε και έσκισε και την πήρε ο στριντζοδάσκαλος  στην τάξη του; Δυο χιλιάδες δολάρια... Φυσικά και θα πωληθεί. Επίσης, η Σούζαν έχει μια άλφα αυτογνωσία να ξέρει ότι σαν τον Μάικ άλλον δεν θα βρει κι επιλέγει (αν και θεόμουνο, όπως πήγε να μας πείσει η 7η σίζον) να κατεβάσει ρολά και να ζήσει με τις αναμνήσεις της και τον Μέιναρντ Τζούνιορ (επίσης δεν τα'λεγε καθόλου, τι διάολο, τι τους έριχνε στο γάλα η Σούζαν;). Α, και καταλαβαίνει επιτέλους τι καλή μάνα υπήρξε στην Τζούλι, και επιμένει έτσι να της μεγαλώσει το μούλικό της, έτσι για μια δεύτερη ευκαιρία. Ο Εμ Τζέι μάλλον δεν μετράει, γιατί;
2. Η Μπρι είναι επικριτική. Σώωωπα. Και χέστηκε, στην τελική, για την επίκριση του κόσμου, είναι βαθιά συντηρητική κι αυτό τη σώζει. Θα παραμείνει μια ζωή λέιντι για να μην την πληγώσουν οι άντρες. Αφελέστατο κι αληθινό. Βέβαια αυτή έχει φάει όλη τη χλαπάτσα, και με το δικηγόρο τώρα να δείτε που κάτι θα συνέβαινε άμα συνεχιζόταν η σειρά. Είπαμε, άμα είσαι εντελώς των τύπων, ωραίους γκόμενους θα βρεις, δεν θα τους κρατήσεις, λεφτά θα πάρεις, αλλά θα τα χάσεις, παιδιά θα αναστήσεις, αλλά δεν θα σου μιλάνε. Και στο τέλος θα γίνεις πολιτικός. (Και ξαφνικά, η εμπιστοσύνη προς τις πολιτικούς καταβαραθρώνεται λέει...!)
3. Η Λινέτ είναι το αφεντικό. Τρώγεται με τα ρούχα της. Κι αυτό δεν αλλάζει. Άμα τη θες, πάρτην όπως είναι, γιατί και CEO να γίνει πάλι αυτό που είχε κάποτε θα νοσταλγεί. Γυναίκες των προαστίων! Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την πουτίγκα που σιγοψήνεται τέσσερις ώρες και το παιδί σου τρώει μια μπουκιά και στη φτύνει στη μούρη!
4. Η Γκαμπριέλ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει για μία φορά την γοητεία της για να σώσει τον άντρα της. Κι αυτό τώρα θεωρείται υπέρβαση. Άσε που η Μακλάσκι καθαρίζει τελικά. Και ξανά προς την κενοδοξία τραβά, αυτή κι ο Κάρλος (τα υπέρβαρα κοριτσάκια, η Χουανίτα ειδικά μια γλύκα, κλεισμένα σε κατασκήνωση αδυνατίσματος, να φανταστούμε;) έχοντας βγάλει και λεφτά από το μόνο πράγμα που έχει μάθει: να ξοδεύει λεφτά. Είπαμε, ρόλος καρικατούρα, το αμήσανε και όφησε στο φινάλε.

• Υπάρχει μια κάποια φεμινιστική ειρωνεία. "Γελάτε με τα χάλια μας, μα κι εσείς τα ίδια κάνετε-και αν όχι, γελάμε εμείς με τα δικά σας χάλια."

Ενδεικτικό της ατμόσφαιρας της σειράς. Το ύφος της στο 1:50 ! ! !