Σκορπίσματα

 Να αγαπάς, να ερωτεύεσαι

Να κάνεις λάθη

Να κάνεις τα λάθη ξανά και ξανά

Μέχει να γίνουνε σωστά.

Να επιμένεις, να πεισμώνεις

Να θαυμάζεις, να περιφρονείς

Να κρύβεσαι

Να φεύγεις.

 

Να καθαρίζεις συχνότερα το σπίτι σου.

Να κάνεις οικονομία.

Να φοράς σοβαρά ρούχα.

Να καθαρίζεις το πρόσωπό σου. Να φοράς μυρωδιές.

Να γυμνάζεσαι. Να γυμνάζεις το σώμα σου.

Να έχεις φρέσκια αναπνοή.

Να περπατάς σωστά.

Να προσέχεις το παράστημά σου. Την ομιλία σου.

Να δείχνεις περιποίηση. Φροντίδα.

 

Να χτίσεις το σεβασμό σου.

Εκεί που είχες καρφιά και πολεμίστρες

Βάλε λουλούδια και αφράτες μαξιλάρες.

Να μη σε κατηγορήσει κανείς.

Να είσαι ζώο άξιο να ζει.

Να λυπηθούν την απώλειά σου.

Ίσως και ν’ ανακουφιστούν.

Τα γκρίζα πέταλα

 Στα λουλούδια μου σου ορκίζομαι

άλλη τιμή παρά το δάκρυ μου δεν έχω

το πρόσωπο σαν σπόγγος και τα χέρια ξερόκλαδα

ένα δέντρο που δεν πρόλαβε να ανθίσει.

Τόση πίκρα, τόση ερημιά, 

σαν μούχλα που τρυπώνει βαθιά ως τα θεμέλια

και η μυρωδιά της σε ξυπνάει

μπαούλα και καταπακτές, εδώ είναι τα μυστικά.

Και τι θα γίνει μετά;

Θραύσματα σπαράγματα

και υστερία απελπισμένη

δέσε με σκοινί τη μουσούδα σου, να

να τι θα γίνει μετά.

Θα σκάσεις. Από μέσα σου. Θα διαλυθείς. Θα γίνεις σκόνη.

Άμμος ψιλή. Ροκανίδι. Ξερά φύλλα. Ασπρόχωμα.

Θα σκάσεις και δεν θ' ακουστεί τίποτα.

Και τι θα μείνει, θα μου πεις;

Τα μάτια σου, τα καρδιοχτύπια, το βάδισμα, η τρυφερότητα.

Οι στριγκλιές. Τα σκοτάδια. Και τα παράπονα.

Θα μείνουν αγάπες

και άνθρωποι καλοί

και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν όσο ήθελαν.

Και τι θα μείνει. Ό,τι μένει πάντα.

Ό, τι θέλουμε θα μείνει.