Τα γκρίζα πέταλα

 Στα λουλούδια μου σου ορκίζομαι

άλλη τιμή παρά το δάκρυ μου δεν έχω

το πρόσωπο σαν σπόγγος και τα χέρια ξερόκλαδα

ένα δέντρο που δεν πρόλαβε να ανθίσει.

Τόση πίκρα, τόση ερημιά, 

σαν μούχλα που τρυπώνει βαθιά ως τα θεμέλια

και η μυρωδιά της σε ξυπνάει

μπαούλα και καταπακτές, εδώ είναι τα μυστικά.

Και τι θα γίνει μετά;

Θραύσματα σπαράγματα

και υστερία απελπισμένη

δέσε με σκοινί τη μουσούδα σου, να

να τι θα γίνει μετά.

Θα σκάσεις. Από μέσα σου. Θα διαλυθείς. Θα γίνεις σκόνη.

Άμμος ψιλή. Ροκανίδι. Ξερά φύλλα. Ασπρόχωμα.

Θα σκάσεις και δεν θ' ακουστεί τίποτα.

Και τι θα μείνει, θα μου πεις;

Τα μάτια σου, τα καρδιοχτύπια, το βάδισμα, η τρυφερότητα.

Οι στριγκλιές. Τα σκοτάδια. Και τα παράπονα.

Θα μείνουν αγάπες

και άνθρωποι καλοί

και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν όσο ήθελαν.

Και τι θα μείνει. Ό,τι μένει πάντα.

Ό, τι θέλουμε θα μείνει.