Σκιά νυχτίνα

 Το πιάνο σου θρόιζε ετοιμοθάνατο
σταγμένα τα δέρματα ανοιγοκλείσαν
κι εσύ άλλη έννοια μόνο να σου πω πως σ' αγαπώ
σ' αγαπώ όσο μ' αγαπάς κι εσύ
κι ίσως λίγο παραπάνω
σαν τα λουλούδια με τα κατσαρά φτερά
σαν τα δάκρυα της καρδιάς του κάκτου
σαν τις μέρες που έρχονται
και η λάμψη των χαμηλώνει και θαμπαίνει σιγά σιγά
μας θαμπώνει και μαραίνει σιγά σιγά αδυσώπητα.

 Ποτέ, βαρύ και το πάντα, ασήκωτο
σ' αγαπάω, πονεμένο και μου λείπεις, φοβηχτερό
προτιμώ να ξεσκονίζω τα υπέροχα αγάλματα, 
να μαλακώνω τη σκουριά
να τρέχω το αίμα μου σε γλάστρες μαρμάρες παλιές
να δίνω όλη μου τη δύναμη σε σκληρές ομορφιές
απλησίαστο σφαχτάρι που σ' αγαπά
από απόσταση
και το αγαπάς, πάντα από απόσταση
να μην απαιτεί τίποτα
για να μην τολμήσεις να επαιτήσεις
ποτέ σου, ποτέ σου. Ποτέ μας.

 Δεν θα ΄ναι πάντα έτσι. 
Τα φεγγάρια σμίγουν και μαλώνουν πίσω από τα στάχυα
νερά ορμάνε και σκοτώνονται κάθε βδομάδα
φώτα φιλάνε τατουάζ
κι εγώ, να τρώγω ζεστό και λαχταριστό το κρέας μου
και να σε ρωτάω αν θες
Δεν θες
κλέβεις τα κόκαλα και τα φιλάς
μυρίζει η ανάσα σου κρασί
Γελάω πολύ και δυνατά όπως πονάω
κι ας πονάω, μαζί σου αφού γελάω
να μη θυμάμαι να μη ζητώ
να μη χρειάζοομαι να μην αγαπώ.

 Η νύχτα δεν σου ζητά τίποτα
μην της δώσεις ποτέ τίποτα
θα κλέψει ό, τι θελήσει
και μη φοβάσαι

 Σταμάτα να φοβάσαι