Παρασκευή 28 Απριλίου 2023

Αγαπώ

 Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου. Κλείνω τα 35.


Έχω πάντα να θυμάμαι επεισοδιακά γενέθλια, κυρίως αυτά που τα πέρασα απαίσια. Πέρυσι, ας πούμε. Ή στα 20. Και στα 30. Και στα 31.

Μου άρεσε να κάνω τραπεζώματα. Να μαγειρεύω για πολύ κόσμο, πολλά και διαφορετικά φαγητά, ορεκτικά, σαλάτες, κεφτεδάκια, μακαρόνια. Αναψυκτικά, που δεν πίνω, και κρασιά. 

Το πρώτο τραπέζωμα ήταν στα 22 μου - ήταν και η πρώτη φορά που έκανα πάρτι. Η πρώτη φορά που είχα κόσμο να καλέσω στο σπίτι μου. Μου έφεραν δώρα ένα βιβλίο, ένα τριαντάφυλλο, ένα πορτοφόλι κι ένα αρωματικό κερί. Έφτιαξα μεζεδάκια στο μικρό φουρνάκι μου, πιτσάκια (χειροποίητα) και τυροπιτάκια σφολιάτας (έτοιμα). Κρύα σάντουιτς, σουδάκια γεμιστά με τονοσαλάτα. 

Γλυκάθηκα κι έκανα κι άλλα τραπέζια, σε γενέθλια και μη. Πήγαινα επίσκεψη και κρατούσα ένα γλυκό (ή ένα ψωμί!) που έφτιαξα εγώ. Ένιωθα περηφάνια, ένιωθα καλύτερα, ένιωθα ότι αξίζω, ότι βελτιώνομαι.

Απογοητευόμουν τρομερά όταν οι καλεσμένοι μου δεν τιμούσαν δεόντως όσα είχα αφιερώσει ώρες ολόκληρες στη κουζίνα για να τους περιποιηθώ. Αλλά απ' την άλλη τους δικαιολογούσα. Εύκολα ψεγάδιαζα όσα είχα φτιάξει, πανεύκολα, σχεδόν φυσικά. Κι όχι μόνο τα φαγητά.

Πέρυσι αν και πέρασα απαίσια έλαβα πολλά πολλά δώρα, κι όλα σχεδόν είχαν ευχετήριες κάρτες. Το πιο όμορφο ήταν 2 ασημένια βραχιολάκια, πολύ λεπτά και ντελικάτα, με το ένα να έχει χάραξη πάνω του. Πρόσφατα αυτό κόπηκε στα δύο, τσακίστηκε. Ελπίζω να φτιάχνεται. Δεν τα έχω χορτάσει ακόμα, 2 λεπτές βέργες στον καρπό μου, συντροφιά. Φοράω ένα φυλαχτό στο λαιμό μου βέβαια, αλλά δεν φαίνεται.

Το πιο όμορφο δώρο ήταν ένα δείπνο γενεθλίων - έκπληξη. Άστραψαν τα μάτια μου, έφαγα τιραμισού για πρώτη φορά στη ζωή μου, γέλασα και χαβαλέδιασα κι ένιωσα ότι ήμουν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Φέτος... δεν νιώθω καθόλου να γιορτάσω τα γενέθλιά μου.


Θα μου άρεσε να νοικιάσω ένα αμάξι και να πάω κάπου στο άσχετο εκδρομή. 

Να κοιμηθώ στην παραλία, να ξυπνήσω απ' τον ήλιο.

Να μυρίζω τα βότανα και ν' ακούω το φλοίσβο.

Θα μου άρεσε να κλάψω, βαθιά, σπαρακτικά. Πόσα χρόνια...


Μ' αρέσει: 

  • Να φοράω το άρωμά μου το πρωί και να μου έρχονται τουφίτσες αρώματος στη μύτη μου σε ανυποψίαστες στιγμές μες στη μέρα.
  • Να κάθομαι αναπαυτικά στο μέσο μαζικής μεταφοράς και να μην καταλαμβάνω ούτε εκατοστό χώρου που δεν μου αναλογεί - και να ρεμβάζω, να διαβάζω, ν' ακούω μουσική...
  • Να χαζεύω ζωγραφιές στα μουσεία.
  • Να ψάχνω θαμμένους θησαυρούς σε μαγαζιά αποθήκες.
  • Να χορεύω.
  • Να φιλάω.
  • Να πίνω καφέ καπνίζοντας.
  • Να μαγειρεύω μακαρονάδες.
  • Να ανατριχιάζω με το δροσερό αεράκι.

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2023

Μίλησέ μου

 Αγαπημένε μου ήλιε,

Κάποτε διάβασα ένα βιβλίο για ένα ρομποτάκι που ήταν προγραμματισμένο ν' αγαπάει τους εφήβους και να είναι το καλύτερο φιλαράκι τους, και πραγματικά το ρομπότ έκανε τα πάντα γι' αυτό το παιδί, αλλά οι γονείς του και οι υπόλοιποι κοντινοί δεν δέχτηκαν ότι μπορούσε ένα ρομπότ να αγαπάει πιο χρήσιμα απ' αυτούς. 

Αυτό που λέμε "ανθρωπιά" μπορεί να είναι τα ελαττώματα που συγχωρούμε, τελικά - και να έχει να κάνει με σεβασμό, ένα ισότιμο συναίσθημα, κι όχι την αγάπη, που μας ανεβάζει ψηλά. 

Ωστόσο είναι πολλές φορές που μου λείπει ένα φιλί στο λαιμό, να μυρίσει το άρωμα που σιγοκοιμάται.

Έχω καιρό να γράψω εδώ. Σταμάτησα να παίρνω κάποια πράγματα πολύ σοβαρά. Ξεκίνησα να μιλάω πιο πολύ, δεν κρατάω μέσα μου τα ίδια, και πλησιάζω τριάντα πέντε χρόνων. Πω πω, όταν πάω τριάντα οχτώ λες να μιλάω με ειρωνία και δυστυχισμένη πικρία, όπως αυτό το όνειρο που είδα τόσα χρόνια πριν; 

...και ακόμα δεν έχω βρει το άρωμά μου!

Μόσχος, εσπεριδοειδή - εκτός το νερόλι! - τριαντάφυλλο, σανδαλόξυλο - ίσως και αμύγδαλο, σίγουρα πιπέρι, ίσως και κοκκινωπά μπαχαρικά, ξυλαράκια παιχνιδιάρικα... 

Φοράω δύο λεπτές ασημένιες βέργες στο λεπτό μου δεξιό καρπό. Τα χέρια μου είναι λεπτά, με εξασκημένα νεύρα, γρατζουνιές, μικρά νύχια και πολλή προσωπική χάρη. Θα μπορούσαν να μ' ερωτευτούν απ' τα λεπτά μου χέρια. Θα πρέπει να με θυμούνται, σίγουρα.

Περπατάω ακόμη. Ονειροφαντάζομαι, φοβάμαι, μαγειρεύω, δεν κλαίω, εκνευρίζομαι, μεγαλώνω...

Μια ηρεμία που θυμίζει ναρκωμένη αρρώστια, σαν μικρή φούσκα στο χρόνο. Τι έκανα, θ΄αναρωτιέμαι, στα τριάντα πέντε;

(Τι έκανα στα είκοσι πέντε;)

Σανδαλόξυλο...