Εν έτει 2010. Το τρεντ του οίκου συνοψίζετο στο gangsta chic, ή κάτι τέτοιο, γιατί έπαιξε πολύ καπελάκι φορεμένο στραβά. Παρακαλείσθε όπως παρατηρήσατε το πελώριο ντεκολτέ της μπλούζας μέσα απ'το σακάκι. Ίσα ίσα να ξεπροβάλλει,τσα! Και (δεν ξέρω αν φαίνεται απ'την ανάλυση εικόνας αλλά εμπιστευθείτε με) τα χρώματα της εν λόγω μπλούζας συνάδουν με την εν λόγω ρεπούμπλικα. Ένα κι ένα, μεταφορικά τε και κυριολεκτικά, εγώ με τα σετάκια γενικά δεν τα πάω καλά, εδώ γουστάρω. Βάλε εκεί ένα καπέλο κι ένα τισέρτ δώρο με το τεύχος Ιουλίου, το στέρνο υποχρεωτικά άτριχο κι αμπιμπίκιαστο, νταααh, κι άσε ΤΟ συνολάκι, ως ένα, να αναδείξει την προσωπάρα σου. Δεν αναφέρομαι στην κορμάρα σου γιατί το κουστουμάκι φαίνεται ως πολύ κολακευτικό, οπότε μην άγχεσαι. Στενά πέτα, το κουμπί στη μέση, η μέση ακριβώς εκεί που τη θέλω για να σε δείχνει ψιλόλιγνο κολονάτο ποτήρι σσσαμπάνιας. Οποία αρχονδιά. Παρακαλείσθε επίσης όπως προσέξατε: το μήκος των μανικιών σταματάει όπου σταματά και το σακάκι, αυτό αναδεικνύει, πάντα, στα υπόψιν και προς σημείωσιν. Το όλον σταματάει λίγο πριν τελειώσει ο καβάλος, οπότε μετά το παντελόνι, ελαφρώς στενότερο όσο ξετυλίγεται, ακολουθεί το πόδι και στο κάνει αλφάδι. Επιπλέον, το σακάκι έχει πλαϊνά σκισίματα, εξαιρετικά βολικότερο (κι άρα κομψότερο) τις στιγμές εκείνες που βάζεις το χέρι στην τσέπη γιατί κρεμασμένο δείχνει παράλυτο.
Οπότε, άγνωστοι θερμοί θαυμασταί, αυτό εδώ θέλω και θα είμαι ευτυχισμένος για αρκετούς μήνες. Φροντίσατε αναλόγως, παρακαλώ.
...Αν το είχα πάντως,θα το φορούσα με nude πουκάμισο με άσπρο γιακά-μανσέτες. Και μυτερό παλιακό παπούτσι! Γουστάρω!
(Το ξεύρω,η Κέρι Μπράντ-shο μόνο μπλόγκερ δεν είναι.)
Η ασχετοσύνη μου "στους υπολογιστές" είναι μνημειώδης,δουλεύω στα τυφλά αυτή τη στιγμή και γενικώς ουδεμία ιδέα έχω-αλλά φέρω όοολη την ευθύνη του παρόντος. Το λοιπόν. Η ουσία είναι μία και ο μουσακάς γωνία.
Αποφάσισα να φτιάξω μπλογκ γιατί το φυλλομετρούσα στο μυαλό μου κάνα χρόνο τώρα, και μου φαινόταν βουνό η διαδικασία, και θυμόμουν το ημερολόγιό μου που, ενώ τους πρώτους μήνες ενημέρωνα τακτικά, κατόπιν το ξέχασα/βαρέθηκα και κατέληξα να ασχολούμαι μαζί του μόνο στα ταξίδια, όταν μεν βαριόμουν αλλά δεν είχα την επιλογή του ταβάνινγκ διότι δεν είμεθα χωμ αλόν και τα τοιαύτα... Οπότε, κάπου υπάρχει τριπλοκλειδωμένο το ημερολόγιό μου, με περί τις εικοσιπέντε σελίδες κενές και κάποια όμορφα και κάποια -περισσότερα- ντροπιαστικά γραφτά μέσα του.
Χάνω τον ειρμό μου. Φταίει ο ενθουσιασμός μου; Μάλλον το άγχος πιο πολύ.
Α, σε πάρα πολλά πράγματα άγχος, φίλες και φίλοι! Από το να φτιάξεις μπλογκ -που έλεος, μέχρι και η Σαύρα-Χέστικα Παρκεροπούλου έχει φτιάξει- μέχρι να πας να πληρώσεις τα κοινόχρηστα, γιατί ο διαχειριστής είναι και νευρική ψυχούλα και σε στραβοκοιτάει άμα δεν του τα πας ακριβώς τα λεφτά -δεν είναι και περιπτεράς να σου δώσει ρέστα, το'χει κι αυτός το δίκιο του. Αυτή φαντάζομαι ήταν η πρώτη εξομολόγηση; Πολύ νωρίς ξετσούμισε. Ελπίζω να μην διαβάσατε τον εαυτό σας τόσο εύκολα όσο εγώ όταν διαβάζω κάτι αληθοφανές παύλα προσωπικό και λέω κατευθείαν "That's so me!"
Πάμε παρακάτω. Η έκθεση. Εκ του εκτίθεμαι. Αυτό το τίθημι-τίθεμαι, πολύ χρήσιμο ανώμαλο τελικά. Είναι το μόνο που θυμάμαι από τα εις μι. Εκθέτω-εκτίθεμαι (κι όχι εκθέτομαι!), εκτιθέμενο, έκθεμα, έκθετο. Μου αρέσει πολύ να παίζω με τις λέξεις, τους κανόνες ελαφρώς γραμμένους, καλή καρδιά δεν παρεξηγιόμαστε εμείς εδώ. Χαρακτηρίζομαι, να σας ενημερώσω, από το σύνδρομο του Ρος (το φιλαράκι): Διορθώνω αυτόματα τα λάθη των άλλων. Εκνευριστική συνήθεια, όσο κι αν εμένα μου φαίνεται αξιαγάπητη. Εδώ όμως θα γράφω με ό,τι ελληνικούρα μου κατεβεί στην γκλάβα. Όποιος με κατηγορήσει για αντιγραφή ύφους και στιλ από άλλα μπλογκζ, να μαζέψει το ξερό του διακριτικά όσο του εξηγώ σε αστραφτερά χαμογελαστά ελληνικούλια τις επιρροές του Τσιφόρου και της Ακρίτα, έτσι γιατί ή είμεθα ψωνάρες ή wannabes, και το δεύτερο δεν το θέλω, είναι δεύτερο με όλες τις άσχημες έννοιες.
Και στην τελική: Γιατί . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Δεν ξέρω ακόμα το γιατί. Θα μου αποκαλυφθεί στην πορεία, φαντάζομαι.
Συνοψίζοντας (Μαρούσκα, πιάκω το μονμπλάν):
1)Γράφω μπλογκ γιατί μου αρέσει να εκφράζομαι γραπτώς.
2)Γράφω μπλογκ για να ξεκολλήσω την εξίσωση "έκφραση έκθεση=κίνδυνος θάνατος". (Που εγώ εντωμεταξύ, το λατρεύω σαν μάθημα, αυτό και τα Κείμενα.)
3)Γράφω μπλογκ για να ξεκολλήσω απ'την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Πουνκτ.
4)Γράφω μπλογκ για να κάνω κάτι για μένα, που δεν θα το διαλαλήσω μετά στους οικείους μου.
5)Γράφω μπλογκ για να αφήσω τη δικιά μου μουντζούρα στο σύγχρονο, ψηφιακό, κόσμο.
6)Γράφω μπλογκ και ουχί blog, γιατί παραπαίρνω όλα τα πράγματα στα σοβαρά. Άντε γιατί α.
Καλή μου αρχή! :)
ΥΓ: "Ταβάνινγκ, το": Να κάθεσαι ν'ατενίζεις το ταβάνι για κάτι ώρες και να σκέφτεσαι το τίποτα συγκεκριμένο. Εμένα με χαλαρώνει αρκούντως.
ΥΓ: Όση ώρα ασχολούμαι με το μπλογκ, αυτό μου κρατά συντροφιά:
Αν σας αρέσει αυτό το σαλονάτο R'n'B, το αισθησιακό (Μάνα τι παρεξηγημένος όρος) και το urbanish, θα σας αρέκει!
