Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Και πάλι από την αρχή.

"Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι ένα όνειρο." Έγραψε η Ιζαμπέλ Αλιέντε.

 Σήμερα ξαναρχίζω. Ψυχοθεραπεία.
 Βαθιά αναπνοή και μπλουμ.

 Απλά θα ήθελα να μην χρειαζόταν να ξαναπάω. Γαμώτο, δούλεψα. Έκανα τρία χρόνια ψυχοθεραπεία. Αμφίβολης σχολής, αμφίβολης εκπαίδευσης ο ψυχό. Ωστόσο δούλεψα, κολύμπησα και πιάστηκε η ανάσα μου και ζορίστηκα και ναι! Είχα αποτελέσματα. Σημαντικά, πρέπει να τονίσω, γιατί όταν βουλιάζω μου φαίνεται ότι έκανα μια τρύπα στο νερό...
 Προσπάθησα, και θα ήθελα να είχα απαλλαγεί πλήρως. "Μον πτι, κανείς ποτέ δεν απαλλάσεται πλήρως." "Η ζωή έχει πάντα κόμπους να λύσεις και να ξεμπερδέψεις." Κι άλλα τέτοια αληθινά, που αχ πόσο συγκαταβατικά μου ακούγονται ενώ κολυμπάω. Παλεύω, κι εσύ μου φωνάζεις τσιτάτα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ίσως αυτό που χρειάζομαι είναι να μου πει κάποι@ ότι δεν χρειάζεται να προσπαθώ πλέον. Δεν έχω τίποτε να διορθώσω. Είμαι μια χαρά όπως είμαι.

 Και αχ, πόση ανάλυση χωράει εδώ. Την κάνω συνέχεια, αλυσιδωτά. Βόλτα με τρενάκι λούνα παρκ ντεζά βου, τώρα θα πάμε ψηλά, τώρα θα χαμηλώσουμε απότομα, τώρα θα τρέξουμε, τώρα σταματάμε και θα ξαναβρώ την ανάσα μου. Και φτου κι απ' την αρχή.
Και να με πάλι, ξανά, ξανά, ξανά. Σοβαρά αυτή τη φορά. Σοβαρά...
 Δεν μπορώ να με βοηθήσω αποτελεσματικά. Χρειάζομαι βοήθεια. Αχ... το παραδέχομαι, επιτέλους, συμπληρώνει ο κριτικός των Τάιμς μέσα μου. (Τάιμς βέβαια, με το ψαροντούφεκο καμιά σχέση, ανατριχιάζω στην εικόνα.) Χρειάζομαι βοήθεια και αναλαμβάνω την ευθύνη του σαρκίου μου και πάω να τη ζητήσω. Θα τα καταφέρω; Θα πονέσω; Με τι κόστος; Πόσο χρρόνο θα πάρει; Ό, τι έχω οικοδομήσει είναι στερεό αρκετά; Μπορεί να με κρατήσει;
 Επίδειξη δύναμης κι ανασφάλειες. Το ίδιο πράγμα. Θέλω να κλάψω ώρες ώρες και... να δω τι θα γίνει.
 Θα πάω σήμερα ξανά να ψυχοθεραπευτώ. Θα προσπαθήσω. Θέλω να γίνω κάτι που θα με αποζημιώσει. Αχ, μον πτι.
 Θα προσπαθήσω. Θέλω να ξεκολλήσω, το θέλω πάααρα πολύ, πολύ. Και θα γίνει, αλλά αν γίνεται, δεν θέλω να το πληρώσω ακριβά. Γιατί πονάει ώρες ώρες τόσο πολύ; Εγώ έχω αντοχές αδιάσειστες! Και άμυνες καλογυαλισμένες κι απαστράπτουσες. Κι όμως φοβάμαι ότι όλα είναι χάρτινα, και μετά υπενθυμίζομαι ότι αυτά δεν χρειάζεται στο διάλογο με τον εαυτό σου, και μετά φοβάμαι γιατί χωρίς αυτά σε τι συνίσταται ο εαυτός μου;
 Χωρίς τις λυπητερές ιστορίες, χωρίς τα κενά, χωρίς τις αδειανές μέρες; Χωρίς τα βάσανα που όλοι διαβεβαιώνουν πως αυτά είναι ζωή; Τι θα μείνει; Ένα ανθρωπάκι από πηλό, ίσως χαμογελαστό, μα από πηλό. Ένα παιχνίδι. 

Όχι, δεν θα μείνει ένα πήλινο ανθρωπάκι. Θα μείνει ένα χαμογελαστό ανθρωπάκι. Το ξέρω, το έχω δει. Και θα μεγαλώσω ίσως. Θα τα καταφέρω. Ίσως τα καταφέρω και καλά.
 Ίσως... λέω τώρα εγώ. Όταν τα καταφέρνεις, μόνο καλά μπορείς να τα καταφέρεις. Λέω τώρα εγώ.


Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Η Τζιλ Σκοτ.

Τίποτα για το τίποτα.

Πουλιόμουν για περισσότερο καιρό απ' ότι νόμιζα
Ήμουν ό,τι ήθελαν όποτε το ήθελαν
Ένα τέρας, μέσα μου, έξω μου ήταν πάγκοι κουζίνας, ξεπλυτήρια, ξενοδοχεία, πανδοχεία
Και τα πίσω καθίσματα από ενοικιαζόμενα, φορτηγάκια, τζιπ
Με έφτιαξα να μου αρέσει γιατί τους άρεσε και μου άρεσε που τους άρεσε
Κι έτσι συνέχισα να είμαι η τέλεια εικόνα ενός υγρού ονείρου
Πρόστυχη, άγρια, εξωτική, ερωτική, ήθελαν ένα τέρας
κι έτσι έγινα ένα τέρας

Κι όλοι μιλούσαν για μένα
Λες και η εφηβική εγκυμοσύνη δεν είχε γίνει συνώνυμη 
με τη μαύρη γυναίκα
Λες και η Αμερική δεν στραγγάλιζε τις σκέψεις μας
Λες και δεν υπήρχε τίποτα να ειπωθεί για ό,τι γινόταν ή γαμιόταν
Κι εγώ νόμιζα ότι όλο αυτό ήταν γελοίο, και ήταν
Γιατί εγώ χαιρόμουν να δίνω στους άντρες μου λίγο παράδεισο
μεταξύ της μάχης τους να ανασάνουν και της σκέψης τους να αυτοκτονήσουν
Δεν ήμουν καλή γι' αυτό το σκοπό;

Κλειστό μυαλό, ανοιχτά πόδια, να ξεχνάνε οι αράπηδες γιατί είναι τόσο διαολισμένοι
Δεν ήμουν καλή;

Και τότε η διαθέσεις άλλαξαν μαζί με το ρυθμό κι έγινα το ιδεώδες
Την ήθελαν όμορφη και υπάκουη, στοργική και ηλίθια
Και να με, στον δικό σου Μαρκ, Σεθ, Τζο, ήμουν η Σούζυ
Νοικοκυρά που κυνηγάει την αγάπη
Να μαγειρεύει και να καθαρίζει, να σιδερώνει, να είναι πιστή
και να είναι τέρας, γιατί έτσι τους άρεσε
Και μου άρεσε που ήμουν ό,τι τους άρεσε κι έτσι αυτό ήμουν
Πόρνη, να πουλάω τη ψυχή μου για συναισθηματικό κέρδος
Να παλεύω να μη γίνω η τρίτη γενιά μόνων γυναικών στην οικογένειά μου
Να παλεύω για το κέρδος, μα το κέρδος μου να είναι σύγχυση, κούραση, αυταπάτες μόνο
Γιατί δεν υπήρχε αγάπη, μόνο περιτυλίγματα προφυλακτικών στο πάτωμα για πέταμα, για πέταμα ήμουν κι εγώ.

Παράσταση βραβευμένη από πριν, χωρίς να το ξέρω, γιατί έλεγα ψέματα σε μένα, για μένα. 
Θα γινόμουν...

Αυτή που βλέπω τώρα
Αυτή που κρατιέται με τα χέρια της και όλα της τα πόδια
Αυτή που πρέπει να έχει αγάπη και να τη δίνει
Αυτή που είναι παραπάνω από μια όμορφη παρουσία και μια υγρή τρύπα
Αυτή που πιστεύει σε μένα, που είναι έξυπνη, και ξεχειλίζει σεβασμό για μένα
Αυτή που είναι και τέρας γιατί μου αρέσει
Και μου αρέσει να είμαι ό,τι μου αρέσει
Και ό,τι μου αρέσει είναι όλα κομμάτια μου.



Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Έμα Σάπλιν ελληνιστί

Να η καρδιά που έχασες, κυνηγώντας μια χίμαιρα
Να η καρδιά που πρόδωσες, κι άλλο να σε μισώ δεν μπορώ
Η φωνή μου, άραγε νιώθεις τον πόνο της;
Η φωνή σου πεθαίνει, κι εγώ, η τρελή, πάντα σε προσμένω.

Δεν ζεις πια, ή ξεχνάς
Εκτός από τώρα. Η νύχτα, η νύχτα, η νύχτα.

Σβήσανε τ' αστέρια, με το χλωμό φως του φεγγαριού
η αγάπη κλαίει, σαν το κύμα ορμάει κι αφανίζεται
Άδεια η νύχτα, και η ελπίδα της λιγοστή
Τώρα ρέει πικρό δάκρυ
μια καρδιά σπασμένη χάνεται στην απόγνωση.

Κι έτσι έφυγες, σαν κενό όνειρο.
Κι έτσι χάθηκες, σαν περαστική δίνη.

Να ξεχάσεις, ή να μη ζεις παραπέρα.
Τώρα μόνο η νύχτα, η νύχτα, η νύχτα.

 Έσβησαν τ' αστέρια στο σεληνόφως το χλωμό.
Σαν κύμα ορμητικό και στιγμιαίο, κλαμένη αγάπη.
Άδεια νύχτα με λιγόζωη ελπίδα
Κυλάνε πικρά δάκρυα τώρα
από θραύσματα καρδιάς απελπισμένης.