Αγαπημένε μου ήλιε,
Κάποτε διάβασα ένα βιβλίο για ένα ρομποτάκι που ήταν προγραμματισμένο ν' αγαπάει τους εφήβους και να είναι το καλύτερο φιλαράκι τους, και πραγματικά το ρομπότ έκανε τα πάντα γι' αυτό το παιδί, αλλά οι γονείς του και οι υπόλοιποι κοντινοί δεν δέχτηκαν ότι μπορούσε ένα ρομπότ να αγαπάει πιο χρήσιμα απ' αυτούς.
Αυτό που λέμε "ανθρωπιά" μπορεί να είναι τα ελαττώματα που συγχωρούμε, τελικά - και να έχει να κάνει με σεβασμό, ένα ισότιμο συναίσθημα, κι όχι την αγάπη, που μας ανεβάζει ψηλά.
Ωστόσο είναι πολλές φορές που μου λείπει ένα φιλί στο λαιμό, να μυρίσει το άρωμα που σιγοκοιμάται.
Έχω καιρό να γράψω εδώ. Σταμάτησα να παίρνω κάποια πράγματα πολύ σοβαρά. Ξεκίνησα να μιλάω πιο πολύ, δεν κρατάω μέσα μου τα ίδια, και πλησιάζω τριάντα πέντε χρόνων. Πω πω, όταν πάω τριάντα οχτώ λες να μιλάω με ειρωνία και δυστυχισμένη πικρία, όπως αυτό το όνειρο που είδα τόσα χρόνια πριν;
...και ακόμα δεν έχω βρει το άρωμά μου!
Μόσχος, εσπεριδοειδή - εκτός το νερόλι! - τριαντάφυλλο, σανδαλόξυλο - ίσως και αμύγδαλο, σίγουρα πιπέρι, ίσως και κοκκινωπά μπαχαρικά, ξυλαράκια παιχνιδιάρικα...
Φοράω δύο λεπτές ασημένιες βέργες στο λεπτό μου δεξιό καρπό. Τα χέρια μου είναι λεπτά, με εξασκημένα νεύρα, γρατζουνιές, μικρά νύχια και πολλή προσωπική χάρη. Θα μπορούσαν να μ' ερωτευτούν απ' τα λεπτά μου χέρια. Θα πρέπει να με θυμούνται, σίγουρα.
Περπατάω ακόμη. Ονειροφαντάζομαι, φοβάμαι, μαγειρεύω, δεν κλαίω, εκνευρίζομαι, μεγαλώνω...
Μια ηρεμία που θυμίζει ναρκωμένη αρρώστια, σαν μικρή φούσκα στο χρόνο. Τι έκανα, θ΄αναρωτιέμαι, στα τριάντα πέντε;
(Τι έκανα στα είκοσι πέντε;)
Σανδαλόξυλο...
