Η αρχή.

 Προχθές άργησα πολύ να κοιμηθώ. Στριφογυρνούσα και ζεσταινόμουν. Χρειάζομαι έναν ανεμιστήρα, να με νανουρίζει κιόλας. Με χαλαρώνουν οι πάσης γης βόμβοι. Ένιωθα ότι η ώρα ήταν ακόμα 10, και ήταν 4. Χάζευα στο κινητό, άλλαζα στάσεις, κι έπλεκα σενάρια στο μυαλό μου. Σε σκεφτόμουν.

 Γενικά, εξαρχής, σε σκεφτόμουν - και σε σκέφτομαι - πολύ. Παραλλαγές της συμπεριφοράς σου, σε υποθετικές καταστάσεις. (Σενάριο - σκηνοθεσία απαραιτήτως δικά μου.) Πώς θα με κοιτάξεις, πώς θα δυσανασχετήσεις, πώς θα εκραγείς, πώς θα εκτεθείς...

 Τα κάνω αυτά. Σε γδύνω, για να μην ντρέπομαι για τη δική μου γύμνια. Αλλά πια, δεν έχει και τόσο σημασία... Κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί. "Από κάθε άνθρωπο έχεις να πάρεις κάτι", το πιστεύεις αυτό, ολοκληρωτικά. Κατάλαβα τελικά ότι μπορείς να πάρεις - αυτό που έχει να σου δώσει.
 Δεν είναι χάρτης κρυμμένου θησαυρού. Δεν χρειάζεται να στήνω παγίδες και μυστικά περάσματα. Δεν θα με περιμένει κανένα σεντούκι στο τέλος, με χρυσό και πολύχρωμα περιδέραια, όλα για μένα.

 Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο να ξέρεις τι θέλεις...τόσο απλά και τόσο αχανώς πολύπλοκα. Ξέρω τι θέλω. Και ξέρω επίσης, το ξέρω καλά, ότι δεν το παραδέχομαι έτσι εύκολα.
 Μπορεί να έχω ήδη ό, τι χρειάζομαι. Και να μην μου αρκεί. ή να το θεωρώ δεδομένο. Ή να μην μπορώ να το χαρώ.

Μπορεί αυτό που θέλω, στην τελική, είναι ν' ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Κι όλοι οι άλλοι, props. Μπορεί αυτό να το κατάλαβες εξαρχής. Και να το απαγόρευσες. Μπορεί να σου αρκεί να κοιταζόμαστε, ή να κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση, και να μη λέμε τίποτα.

 Δεν θέλω πια να παλεύω να κερδίσω μια θέση στη ζωή σου που δεν υπάρχει. Ούτε θέλω να υποτιμώ εσένα και μένα στο βωμό του καθήκοντος. Και της φαντασίωσης. Και της ονειροπόλησης, της καλύτερης φίλης μου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω - αλλά δεν θέλω πια. Κι αυτό με ηρεμεί.

 Η κόκκινη πλαστική καρδούλα θα ξεθωριάσει κάποια στιγμή - σε σημείο να μην διακρίνεται αν είναι κόκκινη, ή πλαστική, ή σε σχήμα καρδιάς. Μόνο οι θύμησες θα μείνουν. Και είναι ευλογία που τις έχω. Δεν μου τις χάρισε κανείς...Τις είδα και κολύμπησα...Βούτηξα μέσα σου, μέσα μας.

 Η αρχή πάντα έχει ένα τέλος. Το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια και μπουμπούκια και πεθαίνει όταν ανοίξει και το τελευταίο του πέταλο.

Δικιά σου δεν είμαι, μήτε χαμένη μέσα σου,

Χαμένη μέσα σου δεν είμαι όσο κι αν το λαχταρώ.

Χαμένη σαν κεριού φλογίτσα το καταμεσήμερο,

χαμένη σαν χιονονιφάδα στη θάλασσα.

Εσύ μ' αγαπάς, και ακόμα σε θωρώ

την ψυχή σου όμορφη και λαμπερή

Αλλά εγώ είμαι αυτή που λαχταρά

σαν φωτάκι να χαθεί στο φως τ' απέραντο.

Να μ' έπνιγες μες στην αγάπη σου,

να μου 'κλεβες τις αισθήσεις, τυφλή και κουφή να έμενα.

Να με σάρωνε το κύμα της αγάπης σου,

Μια φλογίτσα να έμενα, να μου χιμήξει ο άνεμος.

Sara Teasdale

Σκόρπια κοχύλια

 Μια όψιμη καλοκαιρινή μέρα, μια ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε απ' το σπίτι της κρατώντας μια μεγάλη πάνινη τσάντα και πέταξε τα κλειδιά της στα σκουπίδια.

 Την ίδια μέρα, όταν ο ήλιος έκαιγε με όλη του τη δύναμη, ένα αμάξι ξεθωριασμένο μωβ μενεξεδί, αλλά όχι λιλά, έκανε παράνομη αναστροφή και το αμάξι που ακολουθούσε στρίγκλισε. Το μοβ αμάξι συνέχισε να κινείται αργά, σαν να καμάρωνε, σαν να ντρεπόταν.

 Όταν έφτασε το σούρουπο, το θερινό σινεμά που θα πρόβαλλε μια γαλλική κωμωδιούλα κήρυξε απεργία και δεν συντόνισε ήχο με εικόνα. Ένα τέταρτο στιβαρών προσπαθειών μετά, το πρόβλημα παρέμεινε και οι 30 άνθρωποι στο κοινό μαζεύτηκαν έξω απ' το σινεμά και γίνανε άθελά τους μια μεγάλη παρέα. Πήγαν σ' ένα εντελώς συνοικιακό καφέ εκεί κοντά και δυο άγνωστοι άνθρωποι ξεκίνησαν μια σχέση τριών χρόνων και δύο μηνών, χωρίς ποτέ να ερωτευτούν.

 Έψαχνε ένα μαγιό με ιππόκαμπους, είχε δει ένα μαγιό με ιππόκαμπους πολλά χρόνια πριν, σ' ένα νησί, και τώρα ξαφνικά ήθελε ένα ίδιο. Βρήκε μαγιό με αστερίες, με βυθούς, με ψαράκια, ως και με καρχαρίες και γοργονάκια. Τελικά πήρε ένα σκέτο κίτρινο με μια πορτοκαλιά ρίγα και όλο το καλοκαίρι άκουγε συνεχώς κοπλιμέντα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να πει την αλήθεια: "Τι ωραίο μαγιό! Πού το βρήκες;"..."Τυχαία το βρήκα, κάτι διαφορετικό έψαχνα, δεν μου πολυαρέσει αυτό το μαγιό που αρέσει σε όλους εσάς..."

 Παλιά ευχαριστιόταν να μαγειρεύει καθημερινά και να φτιάχνει γλυκά, ήθελε πάντα στο σπίτι να υπάρχει γλυκό. Τους τελευταίους μήνες, έφτιαχνε συνεχώς χαζά πράγματα, αυγά, πατάτες, τοστ, σαλάτες, και έτρωγε συχνά απ' έξω. Είχε γεμίσει μικρά σπιθουράκια στο πρόσωπο γεμάτα σμήγμα και δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε κουράγιο ν' αρχίσει πάλι να μαγειρεύει. Δεν είχε διάθεση να καθαρίζει το πρόσωπο με το ειδικό σαπούνι πρωί - βράδυ.

 Πόσο κρατάει μια εκδρομή, αν υπολογίσεις και τις σιωπές;

 Το θέατρο ήταν γεμάτο με ανθρώπους που είχαν βάλει τα καλά τους και ο αέρας μύριζε καλοκαιρινές κολόνιες. Η παράσταση άργησε μόλις 5 λεπτά και τα κοστούμια ήταν χάλια, σκοπίμως χάλια, πρόχειρα, κιτσάτα, ασιδέρωτα. Η παράσταση πήρε διφορούμενες κριτικές, αλλά το θέατρο ήταν κάθε μέρα γεμάτο, και τις 10 μέρες που παίχτηκε το έργο. Σε πρόταση παράτασης, ο σκηνοθέτης ήταν κατηγορηματικά αρνητικός.

 Η Σονάτα Υπό Του Σεληνόφωτος σε κάνει να περπατάς νωχελικά και απαλύνει θλίψεις που δεν ήξερες ότι είχες, ή δεν είχες ορίσει. Οι άνθρωποι είναι μαζεμένοι σε σουβλατζίδικα και καφενεία. Πόσοι πολλοί άνθρωποι, όταν το φεγγάρι είχε ήδη βγει. Και φαντάσου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, να μην έχουν μυστικά. Φαντάσου.

 Η ευτυχία τελικά είναι αυτοσκοπός. Πολύ απαιτητικός μάλιστα. Απόφαση. Μια συνταγή δικιά σου, που πρώτα την εκτελείς, την δοκιμάζεις, την χωνεύεις, και μετά ανακοινώνεις ότι βρήκες την ευτυχία σου.

 Βράδυ Πέμπτης. Χθες. Άλλη μια Πέμπτη. Και μια τρυφερότητα που ψελλίζει, "Άσε με να μεγαλώσω. Άσε με να μεγαλώσω, σε παρακαλώ..."

Τι νυφικό να διαλέξω;

 Τα νυφικά είναι πολύ παράξενα ρούχα.

 Είναι πολύ ακριβά και είναι πολύ όμορφα. Κι επειδή είναι πολύ ακριβά, ποτέ δεν είναι αρκετά όμορφα, ούτε αρκετά καλοφτιαγμένα. Κι επειδή είναι πολύ όμορφα, ζουν ελάχιστα, ένα χρόνο το πολύ. Μετά η ομορφιά αλλάζει και το νυφικό ασχημαίνει - συχνά σιγά σιγά, ξεθωριάζοντας, μέχρι που περνάνε 20 χρόνια και "Χριστέ μου, τι άθλιο νυφικό! Τι χάλια που ήταν η μόδα τότε!"

 Αυτό που στην ουσία ξεχωρίζει τη νύφη είναι το κεφάλι. Τιάρα, πέπλο, κουάφ, λουλούδι, στέκα, fascinator... κάτι πρέπει να στολίζει τα μαλλιά και το κεφάλι της. Βασίλισσα. Και το λευκό χρώμα, σημάδι αγνότητας κάποτε, αλλά το λευκό παραμένει βασίλισσα: λερώνει πανεύκολα, και τσαλακώνει με το πιο μικρό φύσημα αέρα. Η νύφη φοράει λευκό και είναι σαν να λέει, σήμερα είναι η μέρα μου. Δεν θα κάνω τίποτα, δεν θα κουραστώ στο ελάχιστο, θα με πηγαίνουν, θα με υπηρετούν.

 Βεβαίως, όποιος άνθρωπος έχει υπάρξει ποτέ νύφη ξέρει το ακριβώς αντίθετο. Αλλά χαλάλι. Αξίζει να τρως την παραμύθα σου, έτσι, για χάρη του παραμυθιού ως θεσμό. Το πιστεύω ειλικρινά, αξίζει.

 Τα παραδοσιακά νυφικά της εποχής μας (δηλαδή, αυτό που σκέφτεται ο μέσος διαφημιστής όταν πρέπει να βρει ένα νυφικό) είναι επιβλητικά και εντυπωσιακά, μάλλον άκαμπτα και πολύ διακοσμημένα. Είναι κανονική στολή - δεν είναι επ' ουδενί ένα φουστάνι. Συνήθως αποτελούνται από μια μεγάλη φούστα, που κρύβει τα 2/3 του σώματος, κι ένα κορσέ, που προσαρμόζεται στο σώμα της νύφης και προσαρμόζει το σώμα της στο σχήμα του. Λεπτή μέση, μεγάλο στήθος. Μόνο τα χέρια είναι ελεύθερα, και ίσως και οι ώμοι. Επειδή είναι σε δυο κομμάτια, φοριέται εύκολα κι απ' το 1,80 κι απ' το 1,55. Είναι από στητό, ελαφρά γυαλιστερό ύφασμα, και δεν είναι ποτέ ολόλευκο. Ποτέ. Ιβουάρ, του πάγου, εκρού, μια υποψία ροδί, χρυσαφίζον. Αυτά είναι τα χρώματα του νυφικού - συνήθως.

 Και η αλήθεια είναι πως το νυφικό δεν πηγαίνει σε καμία γυναίκα, αλλά η γυναίκα ταιριάζει στο νυφικό. Οι νύφες που θαυμάζουμε, προσέξτε και θα το δείτε: δεν φοράνε παραδοσιακό νυφικό. Φοράνε καλοραμμένες βραδινές τουαλέτες. (Λευκές ή υπόλευκες. Και πάντα με κάτι στα μαλλιά.) Το νυφικό πρωταγωνιστεί: έχει τόσες ιστορίες να πει... Οικονομικές, κοινωνικές, οικογενειακές!...

 "Θέλω ένα νυφικό. Έχω τρία χιλιάρικα να δώσω." Θέλω ένα νυφικό που να φαίνεται πολύ ακριβό.

 "Αυτό δεν σου πάει καθόλου. Βγάλτο." Εγώ κάνω κουμάντο. Όχι εσύ. Μια νύφη είσαι. 

 "Σου πάει πάρα πολύ αυτό." Σε κάνει πιο όμορφη, και το χρειάζεσαι επειγόντως.

 "Δοκίμασε κάτι πιο απλό." Κάνε κράτει, που θες να κάνεις κι εντύπωση. Μια νύφη είσαι.

 "Δοκίμασε κάτι πιο ιδιαίτερο." Μην το παίρνεις τόσο χαλαρά. Μια νύφη είσαι.

 "Θέλω κάτι μοντέρνο." Θέλω κάτι ασυνήθιστο, αποκαλυπτικό, να τους ανατρέψω την εικόνα, να δουν αυτοί.

 "Θέλω κάτι κλασικό." Θέλω κάτι ήσυχο και να μην μπορεί κανείς να πει κακή κουβέντα. Θέλω να τους κοιτάζω όλους αφ' υψηλού, και να τους κομπλάρω.

 "Θέλω κάτι πριγκιπικό." Θα παίξω καλά το ρόλο μου, αλλά στον επόμενο γύρο δεν θα τα φυλάω πάλι εγώ. Υποσχεθείτε.

 "Θέλω κάτι ανάλαφρο." Θέλω να είμαι πιο άνετη απ' ό,τι νομίζουν. Θέλω να είμαι η πιο άνετη. Δεν καίγομαι να ντυθώ νύφη. Ο γάμος είναι απλά μια σχέση.

 "Δεν θέλω νυφικό". Δεν θέλω να παντρευτώ, αλλά θα παντρευτώ. Ας μη το κάνουμε θέμα, εγώ θα φάω πρώτη και καλύτερη τα μούτρα μου.

ΥΓ: Παπούτσια! Μπορεί να μην τα προσέξει κανείς, αλλά για τη νύφη είναι τα πιο σημαντικά. Αν ζεσταίνεστε και ιδρώνετε μέσα στο πολυέστερ και σας μυρίζει το μισό λίτρο λακ, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε είναι να τρεκλίζετε, να κόβεστε, να βγάλετε κάλους, να πονάτε, και να μην μπορείτε να βγάλετε τα παπούτσια σας.

• Τακούνι; 6 με 8 πόντοι. Πρέπει να μπορείτε να λυγίσετε το πέλμα φορώντας το παπούτσι, να σηκώνετε το τακούνι απ' το πάτωμα. Αν σας λείπει ύψος, 4 επιπλέον εκατοστά δεν θα σας χαρίσουν τίποτα πέραν από πονεμένα μπούτια. Σκεφτείτε τις χορεύτριες ballroom, που κλείνουν 12ωρα στα τακούνια: κανένα ποτέ δεν ξεπερνά τους 8 πόντους.
• Φιάπα; Ναι! Αλλά όχι μεγαλύτερη του ένα (άντε, ενάμιση) εκατοστού. Μετά γίνεται αχρείαστα κιτς και δεν δίνει παραπάνω σταθερότητα. Ας είναι όσο γίνεται διακριτική.
• Peep toe; Υπό προϋποθέσεις. Ένα μικρούλι peeptoe, με δυο δαχτυλάκια μόλις να ξεπροβάλλουν, είναι χαριτωμένο. Το μεγαλύτερο άνοιγμα θα δώσει δικαίωμα στα υπόλοιπα δαχτυλάκια να ζηλέψουν και να βγουν να εξερευνήσουν τον κόσμο. Για κάτι πιο ξεκούραστο, δείτε πέδιλο.
• Πέδιλο; Μόνο με χοντρές, μαλακές φάσες - ξεχάστε τα barely there και τα κορδονάκια. Το πόδι θα πρηστεί και θα μοιάσει με ρολό κοτόπουλο.
• Σταυρωτό δέσιμο ναι! T-bar ναι! Σταθερότητα ναι! Αλλά όχι με μικροσκοπικά λουράκια που δένονται δύσκολα και κόβονται εύκολα.
• Μην διανοηθείτε να τα βάλετε πρώτη φορά εκείνη τη μέρα. Θα τα καταραστείτε στο μισάωρο. Βάλτε τα πρώτα 3-4 φορές, έστω μες στο σπίτι. 
• Τα νυφικά χρώματα είναι δύο: περλέ και ιβουάρ. Είναι φτιαγμένα να μην ταιριάζουν με τίποτε, μα τίποτε άλλο (ώστε να τα φορέσετε μόνο με το νυφικό, μιας χρήσης). Προτιμήστε μεταλλικά, ή και έντονα, αντιθετικά χρώματα: Κόκκινο, μπλε του κοβαλτίου, σμαραγδί, κίτρινο. Μπορεί να τα ξαναβάλετε κιόλας. Λευκό; Μόνο αν φοράτε ολόλευκο νυφικό.

 Στην τελική, φορέστε ό, τι θέλετε. Αλλά να ξέρετε, πως ό,τι φορέσετε, το θέλατε. Είτε το παραδέχεστε είτε όχι.