Πού είσαι, σανδαλόξυλο;
Σε ψάχνω σε σχόλια και κριτικές, σε ψάχνω κρυμμένο στα βρύα
Σε ψάχνω μέσα σε ροκανίδια χρυσαφιά και φορτωμένα σύννεφα
Πίσω απ’ τις νότες κορυφής, να φτάσω στην καρδιά
Διαβάζω διαβάζω διαβάζω διαβάζω ανθρώπων αγνώστων λόγια
Να φτάσω στην καρδιά και να τη φάω
Πού είσαι, σανδαλόξυλο;
Σε ψάχνω στο παλιό μπουφάν του μπαμπά μου
Σε όνειρα ρέμβης σεβασμού
Στα σκοτεινά μου συρταράκια και στις σκέψεις μου
Σε μάγουλα μαλακά, σφιχτά, τραγανιστά
Πού είσαι, σανδαλόξυλο;
Σε θέλω εδώ, να στηρίξεις το γιασεμάκι
Το νερόλι, το υλάνγκ υλάνγκ, τ’ άσπρα αχνολούλουδα.
Σε θέλω εδώ, να αγκαλιαστείς με το μοσχοσάπουνο σφιχτά,
Να δείτε τα νεράντζια μου στον ουρανό
Και να μυρίσετε τις εκατόφυλλες τριανταφυλλιές εκείνου του
σπιτιού.
Μια μέρα θα σε βρω.
Θα τρυπώσεις στο στήθος μου απ’ τον ξεκούμπωτο γιακά μου.
Νωρίς το πρωί θα σε φέρει ο ξένος αέρας απ’ το παράθυρο.
Θα κολλήσεις κάτω απ’ τα νύχια μου
Θα μου αρπάξεις την ανάσα
Και ίσως ρωτήσω, τι είναι αυτό;
Τι μυρίζει έτσι;
Κανείς όμως δεν θα ξέρει να μου πει.
Κανείς δεν θα σε έχει μυρίσει όπως εγώ.
