Το σαβουάγ βιβγ του στριμόκωλου: Μετά τις 12 μεσημβρίας, λέμε "καλησπέρα", αλλιώς ο στριμόκωλος κοιτάει επιτιμητικά (και αν δεν συμμορφωθείς, θα στην πει κιόλας, έκπληκτος που δεν έχει ιδρώσει το αυτί σου ακόμα.)
Και τι κάνεις όταν ξυπνάς στις 12 ΚΑΙ;
...Τελικά πρέπει να το πάρω απόφαση, πρωί πρωί με την αυγούλα δεν το'χω, καλύτερα μου πάνε τα μαύρα μεσάνυχτα με τα ξωτικά, και είναι φοβερό γιατί έτσι πάει χαμένη η μισή μέρα. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα του ξύπνα από τις εφτά. Και είναι εφαρμόσιμο, αλήθεια, ξυπνάς με την ησυχία σου, τρως με την ησυχία σου, κάνεις γυμναστική με την ησυχία σου -κι όμως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Έξι- και πας στη δουλειά σου με την ησυχία σου. Από κει και μετά φαντάζομαι η ησυχία σου πάει περίπατο.
Γιατί είμαι τζόμπλες.Σιγά το πράμα,Συνηθισμένη πλην δυσάρεστη κατάσταση βεβαίως. Αλλά ρε γαμώτο και που ξυπνάς στις 12 ΚΑΙ, δεν έχασε η Βενετιά βελόνι.
Χμμμ! Και πες ότι ξυπνάω στις εφτά, άντε στις οχτώ, πάντα με την ησυχία μου, πλένω τα μούτρα μου με την ησυχία μου, πίνω καφέ και καπνίζω με την ησυχία μου. Μετά; Τι να κάνω τόσες ώρες με την ησυχία μου;
Ντρέπομαι, είναι αλήθεια, και ντρέπομαι πιο πολύ για την αδράνεια, τόσο που αν συνεχίσω την πρόταση με "αλλά", ακούω κατευθείαν ένα μαστίγιο να κάνει κρακ μουρμουρίζοντας σιγά και πεντακάθαρα: -Δικαιολογίες, μάι ντίαρ Λεπιδόπτερον. Elementary, my dear Moth!
Οπότε, σκύβουμε το κεφαλάκι, και δεχόμαστε την αποδοκιμασία -ποιου; Ποιος με αποδοκιμάζει; Εγώ φυσικά. Εγώ, το potential me συγκεκριμένα, που θα μπορούσε, έστω και τζόμπλες, να σηκώνεται νωρίς, να κάνει γυμναστική, να τρώει κάτι γιατί μου χρειάζεται και να καπνίζει λιγότερο.
Αλλά αντί γι' αυτό, εγώ μόλις έβαλα κι άλλο καφέ. Και δεν πολυντρέπομαι, μεταξύ μας.
...Βλέπεις, φοβάμαι πως και να τα κάνω όλα αυτά, πάλι λος πούλος θα πάρω, οπότε why bother, που λένε και στο χωριό σας στην Αριζόνα;
Και ναι, τίποτα δεν χάνεται, για σένα τα κάνεις, μην περιμένεις αναγνώριση κουτουλού κουτουλού. Όλοι που τα λένε αυτά δυνατά και τα διακηρύττουν με πάθος και απόλυτη πίστη, είναι εκείνοι που ψάχνουν λυσσασμένα αποδοχή και αναγνώριση και μετράνε τα λάικ τους και νιώθουν ασφάλεια στο ρεύμα τους που είναι όλοι οι άλλοι. Εγώ δυστυχώς έχω αρκετή αγένεια ώστε να απορρίπτω τέτοιους ανθρώπους συλλήβδην και να σνομπάρω τις πρακτικές των. Μου φαίνεται τρομακτικά αγχωτικό, να πρέπει να είσαι mainstream όλη την ώρα, να προσπαθείς όλη την ώρα να είσαι ιδρυτικό μέλος της ομάδας, και να κοιτάζεις αφ' υψηλού τα υποκειμενάκια σαν του λόγου μου που γράφουν κειμενάκια για να δώσουν κι άλλες δικαιολογίες στην τεμπελιά των.
Ούτε καλημέρα, ούτε καλησπέρα. Ένα νεύμα, άντε κι ένα μασημένο "καλά;" που δεν περιμένει απάντηση.
Και σκέφτομαι, εάν δεν ήμουν τζόμπλες, και σηκωνόμουν με την αυγούλα, θα έμπαινα κι εγώ στο στίβο δημοφιλίας; "Μα δεν υπάρχει μόνο αυτό, πώς τα ισοπεδώνεις όλα;" Συγγνώμη, ο καθένας μια δικαιολογία ψάχνει για να είναι απόλυτος, και διαλέγουμε αυτά που μας βολεύουν, οπότε ξεκαβάλα! Αν δεν ήμουν, λέγω, τζόμπλες, θα έλεγα καλημέρα και σ'αυτούς που ξυπνάνε στις 12ΚΑΙ;
Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, τα δυο βουνά μαλώναν. Φααααακ.
Και τι κάνεις όταν ξυπνάς στις 12 ΚΑΙ;
...Τελικά πρέπει να το πάρω απόφαση, πρωί πρωί με την αυγούλα δεν το'χω, καλύτερα μου πάνε τα μαύρα μεσάνυχτα με τα ξωτικά, και είναι φοβερό γιατί έτσι πάει χαμένη η μισή μέρα. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα του ξύπνα από τις εφτά. Και είναι εφαρμόσιμο, αλήθεια, ξυπνάς με την ησυχία σου, τρως με την ησυχία σου, κάνεις γυμναστική με την ησυχία σου -κι όμως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Έξι- και πας στη δουλειά σου με την ησυχία σου. Από κει και μετά φαντάζομαι η ησυχία σου πάει περίπατο.
Γιατί είμαι τζόμπλες.
Χμμμ! Και πες ότι ξυπνάω στις εφτά, άντε στις οχτώ, πάντα με την ησυχία μου, πλένω τα μούτρα μου με την ησυχία μου, πίνω καφέ και καπνίζω με την ησυχία μου. Μετά; Τι να κάνω τόσες ώρες με την ησυχία μου;
Ντρέπομαι, είναι αλήθεια, και ντρέπομαι πιο πολύ για την αδράνεια, τόσο που αν συνεχίσω την πρόταση με "αλλά", ακούω κατευθείαν ένα μαστίγιο να κάνει κρακ μουρμουρίζοντας σιγά και πεντακάθαρα: -Δικαιολογίες, μάι ντίαρ Λεπιδόπτερον. Elementary, my dear Moth!
Οπότε, σκύβουμε το κεφαλάκι, και δεχόμαστε την αποδοκιμασία -ποιου; Ποιος με αποδοκιμάζει; Εγώ φυσικά. Εγώ, το potential me συγκεκριμένα, που θα μπορούσε, έστω και τζόμπλες, να σηκώνεται νωρίς, να κάνει γυμναστική, να τρώει κάτι γιατί μου χρειάζεται και να καπνίζει λιγότερο.
Αλλά αντί γι' αυτό, εγώ μόλις έβαλα κι άλλο καφέ. Και δεν πολυντρέπομαι, μεταξύ μας.
...Βλέπεις, φοβάμαι πως και να τα κάνω όλα αυτά, πάλι λος πούλος θα πάρω, οπότε why bother, που λένε και στο χωριό σας στην Αριζόνα;
Και ναι, τίποτα δεν χάνεται, για σένα τα κάνεις, μην περιμένεις αναγνώριση κουτουλού κουτουλού. Όλοι που τα λένε αυτά δυνατά και τα διακηρύττουν με πάθος και απόλυτη πίστη, είναι εκείνοι που ψάχνουν λυσσασμένα αποδοχή και αναγνώριση και μετράνε τα λάικ τους και νιώθουν ασφάλεια στο ρεύμα τους που είναι όλοι οι άλλοι. Εγώ δυστυχώς έχω αρκετή αγένεια ώστε να απορρίπτω τέτοιους ανθρώπους συλλήβδην και να σνομπάρω τις πρακτικές των. Μου φαίνεται τρομακτικά αγχωτικό, να πρέπει να είσαι mainstream όλη την ώρα, να προσπαθείς όλη την ώρα να είσαι ιδρυτικό μέλος της ομάδας, και να κοιτάζεις αφ' υψηλού τα υποκειμενάκια σαν του λόγου μου που γράφουν κειμενάκια για να δώσουν κι άλλες δικαιολογίες στην τεμπελιά των.
Ούτε καλημέρα, ούτε καλησπέρα. Ένα νεύμα, άντε κι ένα μασημένο "καλά;" που δεν περιμένει απάντηση.
Και σκέφτομαι, εάν δεν ήμουν τζόμπλες, και σηκωνόμουν με την αυγούλα, θα έμπαινα κι εγώ στο στίβο δημοφιλίας; "Μα δεν υπάρχει μόνο αυτό, πώς τα ισοπεδώνεις όλα;" Συγγνώμη, ο καθένας μια δικαιολογία ψάχνει για να είναι απόλυτος, και διαλέγουμε αυτά που μας βολεύουν, οπότε ξεκαβάλα! Αν δεν ήμουν, λέγω, τζόμπλες, θα έλεγα καλημέρα και σ'αυτούς που ξυπνάνε στις 12ΚΑΙ;
Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, τα δυο βουνά μαλώναν. Φααααακ.
