Ένα μόνο αντίο ήθελα να σου πω,
Χωρίς να σε κοιτάζω καταπρόσωπο,
και θα σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ξεχασμένα παραμύθια και
μαραμένα λουλούδια
Να μην τολμήσω να δαγκώσω το μάγουλο της τίγρης
Να μην ακούσω ούτε μισό μυστικό
Και το κορμί σαν λυγερό δεντράκι μου, ρίχνει σιγά σιγά τα
φύλλα
Δεν περιμένει Άνοιξη δεν φοβάται το Χειμώνα
Μόνο την προδοσία μου φοβάμαι.
Την τιμωρία.
Δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να ευτυχήσω χωρίς να έχω όσα
όνειρα έκανα τις μαύρες νύχτες
Αν το ήξερα θα είχα μείνει με την πυξίδα μου καρφιτσωμένη
στο στήθος
Και δεν θα έτρεχα να μαζεύω ορφανές ιστορίες
Δεν θα καθόμουν σαν ηλίθιο να θαυμάζω πεισματάρικα,
μουτρωμένα σπίτια.
Παρηγοριέμαι επειδή πάντα θα έχω μυστικά στη σκέψη μου που
δεν θα πω πουθενά
Μόνο σαν μεγάλα φύλλα θα σκιάζουν τα μάτια μου με γραμμές με
καμπύλες χάρες
Σαν φτερά ξωτικού που τα σκόρπισε σαν αχρείαστα
Σαν παιδικές αγωνίες που ξεχάστηκαν σε τσαλακωμένα τετράδια.
