Τα χρώματα με συναρπάζουν.
(Τα χρώματα είναι συναρπαστικά.)
Αγαπώ τα λουλούδια, αγαπώ τα χρώματα και την υφή τους και το άρωμά τους. Κάτω απ' το παράθυρό μου άνθισε ένα γιασεμί και μου κάνει συντροφιά. Ίσως κατέβω αργότερα να κόψω ένα κλαδάκι γεμάτο ανθάκια να τα βάλω σ'ένα ποτήρι με νεράκι και να πεθάνουν δίπλα μου, πιο γρήγορα, πιο μοναχικά ίσως, και μετά να πεταχτούν μαζί με τ' άλλα τ' άχρηστα.
(Τις κάλλες που μου έφερε ο Δ. στα γενέθλιά μου τις κράτησα πολύ αφού ξεράθηκαν, και το νερό στο ποτηράκι τους είχε σωθεί. Ένα μπουκέτο κάλλες με χοντρούς μίσχους σαν σπάρτα στριμωγμένο στο γυάλινο ποτήρι του νερού. Τις ξέχασα. Τις κοιτούσα κάθε μέρα, δεν κοίταξα το νερό ποτέ. Ξεράθηκαν, κι εγώ τότε εδέησα να τις λυπηθώ και να μην τις πετάξω. Μ' αρέσει που στις φαντασιώσεις μου έχω και παιδί.)
Ωστόσο με συναρπάζουν τα λουλούδια και διαβάζω πράγματα γι' αυτά και τα χαζεύω όταν τα βλέπω κάπου έξω και στις φαντασιώσεις μου έχω μια βεράντα γεμάτη λουλούδια και ειδικά πολύχρωμες κάλλες, μαργαρίτες, γαρίφαλα. Στην πραγματικότητα έχω μια αλόη που ζει ασκητικά και κάνει παρέα με τρεις πλαστικές τουλίπες, μπηγμένες (όχι από μένα, εγώ θα τις είχα πετάξει ως πλαστικές) στο χώμα δίπλα της. Την ποτίζω αποκλειστικά όταν έχω διάθεση. Καμία αίσθηση καθήκοντος, και η αλόη άλλωστε πολύ ανθεκτική. Δεν βγάζει λουλούδια.
Με συναρπάζουν και τα χρώματα. Τα αγαπημένα μου, με σειρά προτίμησης:
- Το κίτρινο λεμονί. Αυτό ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο μου χρώμα. Στο νηπιαγωγείο θυμάμαι, που ζωγράφιζα κάθε μέρα όλη μέρα, δεν νοείτο ολοκληρωμένη ζωγραφιά χωρίς κίτρινο μέσα. Χρυσομαλλούσες και ήλιοι ήταν τα σουξεδάκια. Μεγαλώνοντας
κι αγαπώντας λίγο παραπάνω το σώμα μου και τα ρούχα μου, τόλμησα και το έβαλα λίγο παραπάνω στη ντουλάπα μου. Κίτρινο, ζεστό και φωτεινό, υπερβολικό για πολλούς. Η πλάκα είναι ότι σιχαίνομαι το κοντινό του πορτοκαλί και το πράσινο, επίσης, δεν είναι και προτιμητέο.
- Το μωβ (ή μοβ). Λοιπόν αυτό ήρθε κάπως σαν επιρροή, αλλά όχι και τόσο. Τι θέλω να πω: το σκούρο μωβ είναι το αγαπημένο χρώμα της Λ. και της πάει κιόλας ταμάμ. Ωστόσο το μενεξελί (sic) και μόνο ως όνομα χρώματος μ' άρεσε πάρα πολύ επίσης παιδιόθεν. Μενεξελιά ήταν τα μάτια της Μαριάννας, όπως οι πετρούλες στο δαχτυλίδι που χάρισε στον Τουρτούρι. Το μωβ μου πάει μ' ένα παράξενο τρόπο, εμένα μου είναι τόσο φυσικό να το φοράω που δεν καταλαβαίνω... αν μου πάει στ' αλήθεια ή όχι. Αναφέρομαι πάντα στο σκούρο μωβ, το μελιτζανί, κι όχι το ανοιχτό λιλά. Αυτό δεν το αγαπώ.
- Το γκρίζο. Αχ, αυτό το γκρι. Παιδιόθεν μου ήταν το πιο αδιάφορο. Μετά την ενηλικίωση ανακάλυψα το γκρι και τις 100 αποχρώσεις του. Τρελαίνομαι για το απαλό, ανοιχτό γκρι, το αγαπώ πάρα πολύ. Λένε ότι μου πάει, αλλά δεν με νοιάζει διόλου αυτό. Γκρι και μαύρο, ο συνδυασμός μου ασφαλείας. Άμα έβαζα και τζιν, θεωρούσα ότι έχω βάλει και χρώμα. Είναι τόσο κομψό κι ευγενές χρώμα, έχει, βασικά είναι, το πέρασμα του χρόνου, αλλά δεν είναι φτιαγμένο για να κολακεύει ή για να ομορφαίνει. Δεν είναι χρώμα με τη ωφελιμιστική έννοια. Άραγε, γκρίζα λουλούδια υπάρχουν;
- Οι γήινες αποχρώσεις.(το χρώμα του φόντου πανάσχετο;) Τα καφετιά. Είχα σιχαθεί το καφέ παιδί. Μου το φορούσαν συνέχεια. Ανοιχτόχρωμο καφέ κοτλέ. Πω πω! Έκανα χρόνια να το ξαναδώ με συμπάθεια. Μια μέρα που είχα ματιαστεί, βασικά τρία άτομα ματιαστήκαμε μαζί και λέγαμε ότι πεσιμιστική μπούρδα μας κατέβαινε, μου ξέφυγε η παρακάτω αναλαμπή: Όταν μεγαλώσω θα φοράω καφέ. Βλέπετε, το καφέ μου πάει περισσότερο απ' όλα τα χρώματα. Όλες αυτές οι γήινες μυστήριες αποχρώσεις. (Βλ. παρακάτω.) Πολλά τα καφετιά, δεν είναι πια στη μόδα, γιατί δεν συνδυάζονται πολύ εύκολα, ή απλά γιατί δώσαν την προτεραιότητά τους σε άλλα χρώματα, στα μπλε φερ'ειπείν. Ζεστό το καφέ, δεν χαρίζει, κάνει ωραίο μπαμ. Ελεγχόμενο, βραδυφλεγές, υποδόριο. Το καλύτερο μπαμ!
Το θέμα είναι ότι έχω μια άλφα κάποια δυσχρωματοψία. (Δεν είναι ο σωστός όρος.) Μπερδεύω, παιδιόθεν επίσης, κάποιες αποχρώσεις. Κάποια πράσινα με το μπεζ. Το μοβ ανοιχτό με το γαλάζιο. Το λάιμ είναι κίτρινο ή πράσινο ρε παιδιά; Και άλλα. Είναι πολύ αστείο όταν είναι καλοπροαίρετα τα σχόλια, αλλά κάποιες φορές δεν είναι. Είναι κι αυτά τα χρωματολόγια πάντως, για Πούλιτζερ!
Είναι απόλυτα συναρπαστικά. Το εκάιγ (το βλέπω λαχανί). Το τοούπ (στα ελληνικά, τεφρόχρωμα, το χρώμα της τέφρας, υπέροχος ο τοίχος στο σπίτι που μένω). Το χρώμα της πέτρας, το γήινο γκρίζο. Το χρώμα της άμμου, το γήινο χρυσό. Το σοκολατί, του σκούρο και το ανοιχτό. Το καστανό (που πάει και τέλεια με το μοβ, ειρήσθω εν παρόδω). Το χρώμα teal, που έχει κι ωραία ιστορία. Είναι ένα γαλαζοπράσινο με έμφαση στο πράσινο, απ' αυτά τα μυστήρια που αλλάζουν με το φως. Έχει πάρει το όνομά του από την πάπια teal, που είναι πανέμορφη, με ένα σωρό χρώματα στα φτερά της, και κάτω απ' τα μάτια της έχει μια γαλαζοπράσινη γραμμή σαν μακιγιάζ. Μοιάζει με πετρόλ, αλλά πιο φωτεινό, γαλαζίζει ένα τσικ παραπάνω. Το seafoam σημαίνει αφρός της θάλασσας. Είναι ένα πράσινο ανοιχτό που μπλεδίζει. Στα Ιαπωνικά, έχουν την ίδια λέξη για το μπλε όσο και για το πράσινο. Είναι το χρώμα του νερού! Το χρώμα της σκουριάς είναι το καφέ πορτοκαλί που είναι σαν βρόμικο και είναι το μόνο πορτοκαλί που μ' αρέσει. Το καμηλό είναι ταμάμ για παλτό, τόσο ζεστό! Το δεν ανοιχτό καμηλό, που είναι το χρώμα του ζαχαρούχου γάλακτος, είναι πολύ γλυκό και ζεστό και δεν πάει με σχεδόν τίποτα. Η μόκα. Αυτό το ανοιχτό ανοιχτό καφέ. Υπέροχο χρώμα. Βεραμάν και τσαγαλί ένα και το αυτό, σημαίνει χλωρό αμύγδαλο, αυτό το γαλακτώδες ψυχρό πράσινο-ψυχρό πράσινο είναι και η μέντα, επίσης τα μόνα πράσινα που ανέχομαι, λαχανιά και βατραχιά είναι τόσο έντονα που με προσβάλλουν, δεν ξέρω πώς να το πω. Midnight blue, το χρώμα της νύχτας, σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο μες στη μέρα, μπλε σκέτο μες στη νύχτα. Μαγικό. Το μελανί ωστόσο, πώς τα καταφέρνει, μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο στο φως του ήλιου, σκέτο μαύρο στο φως του φεγγαριού, και πιο βαθύ ακόμα. Ecru, λευκό με λίγο κίτρινο, eggshell, λευκό με λίγο καφέ. Κοκαλί, αλλιώς ιβουάρ, το χρώμα του ελαφαντόδοντου, λευκό με ανταύγειες, αριστοκρατικό, υπέροχο. Κανελί, ζεστό κοκκινοκαφέ, καραμελί, ζεστό χρυσοκαφετί, ταμπά, ή αλλιώς πούρο, το χρώμα του καπνού, αυτό το πλούσιο καφέ που μουντό και ψυχρό απλά δεν υπάρχει. Oxblood, σκούρο κόκκινο, το χρώμα του αίμα του βοδιού (γιατί ειδικά του βοδιού κι όχι της αγελάδας ή άλλων έμβιων δεν γνωρίζω. Μπορντό, το χρώμα του κόκκινου κρασιού. Καναρινί, πορτοκαλίζον κίτρινο, όχι τόσο όσο το κροκί. Παπαγαλί, έντονο πράσινο, αλλά όχι εκτυφλωτικό. Δαμασκηνί, βαθύ βαθύ μωβ, περισσότερο στο μπορντό πάει, αλλιώς είναι μελιτζανί. Και τόσα άλλα, συναρπαστικά.
Το μπλε δεν μ'αρέσει ιδιαίτερα, όπως και το πράσινο και το μαύρο. Είναι προμαγειρεμένα, με εξαίρεση κάποια υφάσματα και αποχρώσεις των τα βαριέμαι πολύ. Το κόκκινο το φλερτάρω κάπως, τελικά το μπορντό ενώ μου λένε ότι μου πάει εγώ δεν το φοράω, έχω κάτι γάντια παντζαρί που λατρεύω (έχουν την ψύχρα του μωβ μέσα), και θα μου άρεσε ένα κατακόκκινο της φωτιάς κασκόλ με χοντρή chunky πλέξη.
Αγόρασα προχτές ένα πουλόβερ. Ευκαιρία, για την ποιότητά του, ολόμαλλο μερινός, πάμφτηνο. Σε ένα ωραίο φωτεινό γκρίζο. Πάω στο ταμείο, και ρωτάω αφού το σκέφτηκα ότι δεν είχα τίποτα να χάσω, την κλασική ερώτηση που κάνω στα ρουχάδικα προτού αγοράσω τίποτα:
"Τι χρώμα είναι αυτό;"
Η απάντηση δεν ήταν γκρι. Ήταν "σάπιο μήλο".
Πώς έγινε η μούρη μου δεν ξέρω, η κοπέλα πάντως μου επεξήγησε, κοιτώντας το καλύτερα, ότι είναι "ανοιχτό πολύ ανοιχτό μπορντό" -δεν ξέρω γιατί δεν είπε κατευθείαν ροζ, ίσως να είχε όντως διαφορά. Ρώτησε μάλιστα κι έναν συνάδελφό της πιο δίπλα. Κι αυτός ξεβαμμένο κόκκινο το είπε. Ή κάτι τέτοιο.
Πήγα να φύγω, εμφενέστατη η απογοήτευσή μου, "Εγώ το βλέπω γκρι, είδατε" και η κοπέλα με ρωτάει αν θέλω να μου το κρατήσει. "Γιατί είναι..." είπε και το έδειξε,και δεν συνέχισε.
Είναι σε προσφορά; Είναι τελευταίο κομμάτι; Είναι πολύ καλή ποιότητα; Εγώ πίστεψα ότι έλεγε το τελευταίο. "Κρατήστε το μου, ναι."
Έκανα μια βόλτα. Είδα ένα άλλο πολύ ωραίο πουλόβερ, 2 βασικά, και μια ζακέτα. Δεν ήταν τόοοοσο καλή ποιότητα, ήταν μισό μαλλί. Ένα ήταν κόκκινο κατακόκκινο, στο εξωτερικό φως όμως ήταν ψυχρό και το άφησα. Ένα άλλο έιχε ένα γκριζοκάτι χρώμα. Ρώτησα. Ήταν λέει, ανοιχτό μελιτζανί Ωραίο. Και μια σκουροκόκκινη ζακέτα.Γύρισα πίσω κι αγόρασα το σάπιο μήλο ολόμαλλο πουλόβερ. "Θα το πάρετε τελικά;" μου είπε η ίδια κοπέλα που γι' αυτήν όλα αυτά είναι ψίχουλα δουλειάς. "Ναι."
Κι έτσι έχω ένα ροζάκι μερινός πουλόβερ. Σιχαίνομαι το ροζ. Σαν το πορτοκαλί ένα πράμα. Μόνο το nude το δερματί, που έχει λίγο μπεζάκι μέσα μ' αρέσει. Ωστόσο έψαξα και ρώτησα τι είναι το σάπιο μήλο.
Το σάπιο μήλο, που λέτε, είναι ανοιχτό καφέ με ροζ μέσα. Ή το ανάποδο. Το βρήκα και ως "σκονισμένο ροζ". Ή "βρόμικο τριανταφυλλί". Δεν μου αρέσουν τα τριαντάφυλλα, γενικά. Με τι πάει το σάπιο μήλο; Ρώτησα το γκουκλ, απάντηση δεν πήρα. Λέω, θα πάω δια πλαγίας. Πώς είναι το σάπιο μήλο στα αγγλοσαξονικά; PUCE. Puce λέει. Δεν το είχα ξανακούσει φυσικά ποτέ. Έστω. Γκουκλάρω το πιους.
Κι εκεί, ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέροντα πράματα. Το πιους το καημένο, σαν όνομα, άλλαξε χρώμα! Ναι ναι! Ναι μεν σημαίνει το σάπιο μήλο... αυτό το περίεργο ροδί...αλλά σημαίνει και το πολύ πολύ σκούρο πράσινο! Δύο εντελώς διαφορετικές αποχρώσεις, με το ίδιο όνομα. Πόσο περίεργο! Και η πλάκα είναι ότι έχει ξαναγίνει. Το χρώμα chartreuse πιθανότατα δεν σας λέει κάτι. Είναι ένα φωσφοριζέ σχεδόν κιτρινοπράσινο, απ' αυτά που με μπερδεύουν. Είναι κι επίσης ένα φούξια προς τη ματζέντα!
Έλα Παναγιά μου σαν να λέμε. Πότε αλλάζουν χρώμα τα χρώματα;
Η απάντηση (ή μάλλον, μία απάντηση) είναι μες στην ντουλάπα μου. Είναι ένα καλής ποιότητας και καλύτερης εφαρμογής πουλόβερ με χρώμα που άλλο είναι, άλλο το βλέπω, κι άλλο θα γίνει. Αναλόγως με τι θα το συνδυάσω και τι φως θα έχει εκείνη μέρα. Άλλωστε κανείς δεν θα μαλώσει σχετικά με το χρώμα του πουλόβερ μου. (Παρεμπιπτόντως, εγώ το THE DRESS το έβλεπα βιολετί μπλε.) Ρώτησα τον Σ. με τι πάει και βγάζαμε ρούχα απ' την ντουλάπα για να δούμε. Λοιπόν, το μαύρο το σκοτώνει, το μπλε ετσκέτς, το άσπρο είναι τέλειο, το κίτρινο τραγωδία, το γκρι θέλει ιδιαίτερη προσοχή, και το χρώμα που θα του πήγαινε μου λέει ο Σ. αλλά φυσικά δεν το έχω στην ντουλάπα μου είναι το σκούρο πράσινο του πεύκου. Σε σουέτ. Δένκακό.
Σάπιο μήλο λοιπόν. Ή ροζ. Έχει διαφορά, για μένα, τι να λέμε. Ίσως μόνο για μένα, ίσως υπερβολικά μεγάλη σημασία, για μένα. Είναι μέχρι να το πρωτοβάλω. Δεν έχουν σημασία και πολλή αυτά. Αντικειμενικά. Για μένα έχουν πολλή. Σάπιο μήλο, ένα χρώμα που στα λουλούδια θα το λάτρευα. Πιους. Ένα χρώμα χωρίς ταυτότητα, ένα άσχημο, δυσυνδύαστο χρωματάκι. Προβολή.
ΥΓ: Αν κάνω τατουάζ, θα είναι οπωσδήποτε πολύχρωμα λουλούδια.
ΥΓ2: Είναι αστείο, που εμ έχω δυσχρωματοψία, εμ διορθώνω τους άλλους. "Κοίτα αυτό το κόκκινο μπλουζάκι-" "Κοραλλί είναι...¨". Είναι πολύ αστείο. Το χαίρομαι.
