Τ' απόγιομα τ' άδειο

Οι Κυριακές απογεύματα σου σφίγγουν
τη θηλιά στη μέση
στην πλάτη
στα μανίκια
και στο λαιμό
σε κρατούν με δέσματα σφιχτά
σαν κουκουλένια φωλίτσα
σαν μήτρα

Κυριακές απόγευμα και είναι η λύση σου
πώς να σκοτώσεις το χρόνο σου
αργά και βασανιστικά
με ρόγχους σαν αχούς
βίαια κι απελπισμένα
με φωνές που βγήκαν απ' τις ονειροφαντασίες σου
και φωνάζεις "σταμάτα, σταμάτα"
και "σ'αγαπώ"
για να μη θυμάσαι
να μη ντρέπεσαι
να μην πονάς

Να πεθάνεις σιγά και γλυκά όπως το φως σβήνει
όλο το φως που εγκαταλείπει σιγά σιγά το δωμάτιο
επιτέλους ανασαίνω βαθιά
τελείωσε άλλη μια μέρα, μια Κυριακή, μια βδομάδα
έφυγε άλλος ένας μήνας, μια χρονιά, μια δεκαετία
ξαφνικά το δέρμα μου γέμισε στίγματα
και τα μαλλιά μου δεν είναι πια γυαλιστερά
θα φύγει η ζωή απαλά, μαλακά
σαν το σούρουπο μιας Κυριακής απόγευμα