Πώς να φτιάξετε μια κόκκινη πλαστική καρδούλα (για προχωρημένους).

 Με τη ζαχαροπλαστική δεν το 'χω καθόλου μα καθόλου. Μαγειρεύω σχεδόν τα πάντα, αλλά τίποτα τόσο εξαιρετικά ώστε να μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά τους πανταχού επίδοξους σεφ και τις αγχωμένα εργαζόμενα κορίτσια. Αν είχα παλέτα στη διάθεσή μου θα την τοποθετούσα διακριτικά στο πλησιέστερο έρημο οικόπεδο-σημείο συγκέντρωσης για τους σαβουρομαζώχτες και δεν θα διανοούμουν να δημιουργήσω ένα μεταμοντέρνο τραπεζάκι σαλονιού. (Ειρήσθω εν παρόδω, χρειάζεται πολύς χώρος σε ένα σαλόνι για να χωράει ένα τέτοιο τραπεζάκι, άσε τις ώρες με το γυαλόχαρτο ένεκα οι άτιμες οι ξήθρες, άσε τα μπιχλιμπίδια που πρέπει να βάλεις πάνω του για να μην φαίνεται άδειο κι άσχημο.) Η τελευταία απόπειρά μου κοπτοραπτικής είχε ως αποτέλεσμα ένα καταλάθος crop top που δεν θα τολμούσα να βάλω έξω και μέσα δεν κάνει ούτε για σφουγγάρισμα. Αλλά στα συναισθηματικά, ω ναι, εκεί αναρωτιέμαι χωρίς βοήθεια και εντελώς αφελώς -ή ψωνισμένως- προσφέρομαι να σας βοηθήσω πώς να φτιάξετε τη δικιά σας κατακόκκινη, πλαστική κι ανθεκτική, μικρή καρδιά, για να την κάνετε... Τι να την κάνετε; Υπομονή. Παρακαλείσθε όπως διαβάσατε παρακάτω.

ΥΛΙΚΆ

1. Ένα πρόσφατο στραπάτσο (μεγάλο ή μικρό, πρόσφατο πάντως)
2. Ένα ή περισσότερα μεγάλα, γερά στραπάτσα (παλαιά και ανθεκτικά κατά προτίμηση)
3. Ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου με σκούρους φακούς
4. Ένα χώρο όπου περνάτε πολλές ώρες με τον εαυτό σας και μόνο
5. Ένα ζευγάρι ακουστικά και μουσική (σε κινητό, εμ-πι-θρι, γουόκμαν, ό, τι έχετε)
6. Αιμοστατικούς επιδέσμους 

Προαιρετικά, μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε:

• βραχιολάκια, περιβραχιόνια, ένα ρολόι με χορταστικό μπρασελέ
• μη καθημερινά εσώρουχα (καταλαβαίνετε... Όχι ιδιαίτερα άνετα, κάπως σεξουλιάρικα κτλ)
• ανώδυνα θέματα για συζήτηση (αν δεν έχετε, θα σας προτείνω μερικά παρακάτω)

ΕΚΤΈΛΕΣΗ 

1. Σκεφτείτε όλη μέρα το πρόσφατο στραπάτσο σας. Μα όλη μέρα. Αν σας βοηθάει, πρήξτε τους οικείους σας αρκούντως ώστε να σας ρωτάνε από μόνοι τους για να γλιτώσουν το πρήξιμο που θα φάνε αν αρχίσετε μόνοι σας τη διήγηση.
2. Όταν έχετε πια πειστεί ότι η ατυχία σας είναι παροιμιώδης, ανεπανάληπτη και πρωτοφανής, θυμηθείτε και το-α παλαιότερο-α στραπάτσα. Σκοπός είναι να πιστέψετε ότι η καρδιά σας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και η δυστυχία είναι το πεπρωμένο σας. 
3. Σημαντικό βήμα: Εσείς δεν φταίξατε πουθενά. Τέλεια, υπέροχα αθώα θύματα της κακίας που υπάρχει ελεύθερη στον αέρα και στους ανθρώπους. Αποδεχτείτε με λυγμούς, βουβούς ή ηχηρούς, το γεγονός ότι η καρδιά σας είναι από άλλη πάστα και όντας τόσο μοναδική κι ευαίσθητη, μόνο να πληγώνεται θα έχει την τύχη-ατυχία.
4. Τυλίξτε σφιχτά την καρδιά σας με αιμοστατικούς επιδέσμους. Φιμώστε τη. Δέστε τη σε σημείο να ναρκωθεί. Να χτυπάει αλλά να μην πονάει, να επιθυμεί αλλά να μην ζητάει, να ενθουσιάζεται (αυτό θα εξασθενήσει με τον καιρό) αλλά να αποθαρρύνεται εύκολα (κι αυτό διευκολύνεται με τον καιρό).
5. Περνάτε πολλή ώρα από τη μέρα σας στο μοναχικό σας χώρο. Εκεί κάντε ό, τι θέλετε. Δείτε ταινίες, τηλεμάρκετινγκ, ειδήσεις, ό, τι βίτσιο έχετε. Διαβάστε Άρλεκιν ή τη Βογκ ή το Χάι ή τα άπαντα της Ασημένιας Σειράς. Χαζέψτε στο φέισμπουκ ή κάντε τσατ. Παίξτε παιχνίδια. Αλλά μόνο με εσάς στο δωμάτιο. Περάστε ώρες έτσι. Όταν φτάσετε στο σημείο να συνηθίσετε την ερημιά και την απραξία και δεν βαριέστε πλέον, είστε έτοιμοι να βγείτε έξω.
6. Αλλά πώς θα βγείτε, έτσι; Φορέστε τα μεγάλα σας σοφιστικέ γυαλιά και κοιτάζετε το δρόμο, τον ουρανό, χάμω, τις βιτρίνες-εν ανάγκη κοιτάξτε τα περιστέρια, αλλά όχι άλλους ανθρώπους. Φορέστε τα ακουστικά σας και διακτινιστείτε στον ονειρόκοσμό σας, ξέρετε εσείς. Νιώστε την απέραντη μοναξιά και ματαιότητα του σύμπαντος. Μπορείτε να ακούτε μουσική της επιλογής σας, αλλά σε ένταση ικανή να σας καθιστά άνευ ακοής του υπόλοιπου κόσμου.
7. Κάπως έτσι, θα φτάσετε στο σημείο να μην θέλετε να δείτε άνθρωπο και να παράλληλα να θέλετε, για να ξεπεράσετε τα στραπάτσα. Θα καταφέρετε να θέτετε απολύτως στοιχειώδη στάνταρ στην επιλογή έτερου ημίσεως (να έχει περάσει τα δεκαοχτώ) αλλά να έχετε τις απόλυτα εξασκημένες κεραίας μισανθρωπισμού να σας ρουφανεύουν εγκαίρως (τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα) τα ντεφό του εκάστοτε υποψήφιου υποκειμένου: "Γελάει σπαστικά", "Έχει άσχημα δόντια". 
8. Ωστόσο, επιδείξτε πόσο επικοινωνιακή ψυχούλα και κοινωνική ιδιοσυγκρασία διαθέτετε θίγοντας ανώδυνα θέματα για συζήτηση. Τι σπούδασες, σου άρεσε, σου αρέσει αυτό που κάνεις τώρα, πού μεγάλωσες, θέλεις να φύγεις απ' αυτήν την πόλη, πού πήγες διακοπές, πού πας όταν βγαίνεις, καπνίζεις/το'χεις κόψει πόσο καιρό, πότε το άρχισες, πόσο καπνίζεις/κάπνιζες, η αισχροκέρδεια της κρίσης, οι πάντα γεμάτες καφετέριες, είναι ορισμένα ενδεικτικά θέματα που δεσμεύονται να λύσουν το συνομιλητή σας και να αποκαλύψουν/επιβεβαιώσουν την τιποτένια του υπόσταση. (Στην τελική χάρη τους κάνετε, αμ πώς. Ποιος ενδιαφέρεται να ρωτήσει τέτοια πράγματα;) Κουνάτε το κεφάλι σας με κατανόηση και κοιτάτε συνεχώς στα μάτια. Σωματική επαφή απαγορευμένη-προς ώρας...
9. Για να σταθεροποιήσετε την απόσταση και τα κάγκελα του προστατευτικού σας κλωβού, φορέστε τα αισθησιακά σας εσώρουχα και υποδεχτείτε το βδελυρό αντικείμενο του πόθου σας στον οντά σας. Κάντε ένα κρεβάτι king size και μετά μισήστε τον εαυτό σας που επιμένει και μπλέκεται με τα πλέον ακατάλληλα άτομα, που δεν ρισκάρει, που φέρεται τόσο απάνθρωπα. (Επειδή η αυτολύπηση θέλει μια άλφα διαδικασία και προσοχή, διώξτε το υποκατάστατό σας που, στο κάτω κάτω, μόνο να ξεκαυλώσει ήθελε και δεν έψαχνε την χαμένη τρυφερότητα όπως εσείς.)
10. Φορέστε στολίδια στους καρπούς σας. Μπορείτε πάντα να φαντάζεστε ότι κρύβετε χαρακιές από κάτω. Έτσι εντείνετε την αίσθηση αδικίας και δυστυχίας και διασφαλίζετε την απόσταση, που εσείς θεωρείτε σεβασμό, ενώ τις περισσότερες φορές είναι αγνή κρυστάλλινη αδιαφορία.

Και τώρα η κορύφωση της συνταγούλας μας.

Φέρτε στο μυαλό σας μια κόκκινη πλαστική καρδούλα...

Μικρή, πλαστική, αστραφτερή...

Αναλώσιμη

Συνηθισμένη

Ασφαλής.

Και να αγαπάτε πάντα με αυτή την καρδούλα που έχετε το κεφάλι σας.

Για να μην αισθάνεστε μεγάλα πράματα πλέον, και άρα να μην πονάτε.

Αν κρυφτώ, θα με ψάξεις;

 Οι σταθερές μου είναι λίγες, ωστόσο πάντα μια σταθερά στη ζωή είναι τεράστια ανακούφιση. "Ό,τι και να γίνει, θα..." αυτό είναι μια ωραιότατη σταθερά. Αν αρρωστήσω, αν χρεωκοπήσω, αν φάω τα μούτρα μου παντοδαπώς, θα υπάρχει αυτή η βεβαιότητα που θα φέρει σιγά σιγά την ισορροπία. Βλέπετε, θα κουβαλάει εμένα, στην ουσία ό,τι έχω επενδύσει εκεί, και θα αναδυθώ σιγά σιγά. Ένα δίχτυ ασφαλείας, που μπορεί φυσικά όπως όλα τα δίχτυα να σε αιχμαλωτίσει για τα καλά.

 Σίγουρα, μπορείς πάντα να επιλέξεις. Να κρίνεις, να αξιολογείς τις επιλογές σου όσο συχνά μπορείς, αντέχεις, γουστάρεις στην τελική. Γιατί όλα αλλάζουν, και στην τελική πρώτα πρώτα αλλάζει ο εαυτός μας. Στην συναρπαστικη αντιστοιχία σώματος πνεύματος, θέμα εξαιρετικά απλό και πολύπλοκο από όποια οπτική γωνία και να το δεις, όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πλέον δύσκαμπτοι, χάνουμε την ελαστικότητά μας και τη σβελτάδα μας. Παράλληλα, μειώνεται η διάθεση για αυτοκαταστροφή και ανατροπή (γνωστή ως "τα κάνω όλα σώπατο έτσι για να μου μπει καλά η χρονιά.") Έτσι όσο επενδύουμε δεκάρα δεκάρα τη ζωή που ζούμε και φτιάχνουμε έτσι τη ζωή που θυμόμαστε, ε, τα χειρότερα να 'χεις να θυμάσαι μια απροθυμία να μηδενίσεις το κοντέρ την έχεις. Γιατί βρίσκεσαι πάλι στην αφετηρία, και μαζί με τη γνώση (...σοφία; ναι καλά) σου 'ρχεται μια βαριεστημάρα για όλο το δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου. Δεν πα' να 'ναι στρωμένος με εξωτικά άνθη.

Οπότε, μένεις με τη ζωή σου όπως την έχεις φτιάξει. Πιο εύκολο είναι να προσαρμοστείς σε μια δύσκολη σχέση, φερ' ειπείν, παρά να ψάξεις για μια καλύτερη. Δεν είναι ούτε πιο σωστό ούτε πιο συμβατό με τα ήθη της εποχής μας, αν και ήταν πάρα πολύ όχι και τόσο παλιά. Το κλου εδώ είναι πως από τις δυσκολίες βγαίνεις με πιο πολλά όπλα, περισσότερες γνώσεις και τεχνικές πολέμου, μεγαλύτερη ψυχραιμία και προσαρμοστικότητα. Και ερωτώ. Για ποιο λόγο να αποκτήσω τέτοιο οπλοστάσιο, αφού με αυτή τη λογική θα περάσω τη ζωή μου απλώς ανεβαίνοντας πίστα, και καινούρια, πιο εξελιγμένα όπλα θα είναι απαραίτητα. Και πάλι από την αρχή.

 "Μα, αυτό είναι ζωή. Ένας αδιάκοπος αγώνας." Μάιστα. Εμένα πάντως αυτός ο ορισμός που είχε διαφύγει. Είναι αγώνας, οκέι, αλλά κι ένα κάρο άλλο πράγματα, και επ' ουδενί αδιάκοπος. "Μα άμα με την πρώτη δυσκολία τα παρατάς, δεν θα φτάσεις ποτέ σου πουθενά." Ε, κάπου θα φτάσω. θα περιπλανιέμαι στην πρώτη πίστα, ναι, θα είμαι πολύ πιο αργός από τους περισσότερους συνταξιδιώτες, αλλά...

Αλλά...ψάχνω τώρα το "αλλά". Αλλά στο τέλος θα έχω εγώ δίκιο, θα βρω μια ευτυχία ολόδικιά μου, που δεν θα μπορέσω να τη μοιραστώ με κανέναν κι έτσι ίσως περάσω τη ζωή μου νιώθοντας δυστυχής, ή τούμπαλιν, να περάσω τη ζωή μου σε δυστυχία ενώ βαυκαλίζομαι ότι επέλεξα το δικό μου δρόμο. Έτσι, για να μάθουνε.

 Οι σταθερές, οι σταθερές. Για να βρεις σταθερά και να τη διατηρήσεις πρέπει να ακολουθήσεις συνταγές. Όσο κι αν λατρεύω τη σκέψη πως τα καλά θα έρθουν από μόνα τους επειδή αξίζω, ε δεν ισχύει. Με μεγάλη μου πίκρα το ομολογώ. Μα δεν μπορώ να το χωνέψω.

 Μπορεί να βρέθηκα στο βυθό της παγωμένης λίμνης από δικό μου λάθος. Αλλά ανασύρθηκα και δεν πνίγηκα. Επένδυσα σε σταθερές. Αν νιώθω πολύ άσχημα, βάζω λουλούδια απέναντί μου. Αν νιώσω εντελώς κομμάτια, θα κάνω ιππασία. Αν πονάω, θα σκεπάσω τα βλέφαρά μου με νύχτα και θα πιω βροχή. Δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τους ανθρώπους. Δεν φταίνε αυτοί. Το κόλλημα στη μετεφηβεία μου φταίει. Δεν θα πω εύκολα "φταίω εγώ." Όταν φταίω, με χτυπάω βάναυσα.

 Σε πόθους τριών λεπτών και σπασμένα γυαλάκια και κουκούλια από σκιές, εκεί κρύβομαι από τον εαυτό μου, από τον εαυτό που βγάζω βόλτα και βλέπουν οι άλλοι. Μα τι εγωκεντρικός άνθρωπος! ΚΑΚΟ ΚΑΚΟ ΚΑΚΟ. Άρπα μια για να μάθεις. 

 Εκεί που κρύβομαι, δεν έχω σταθερές. Ντρέπομαι τόσο πολύ που κρύβομαι! Δεν θέλω να λερώσω τίποτα. Αμόλευτο, αψεγάδιαστο, απροσπέλαστο, ντελικάτο, απαλό, κομψό και ραφινάτο: αυτά με παρηγορούν, αυτά με ανακουφίζουν σαν πονάω. 

 Έχω ανθρώπους στη ζωή μου που δεν μου δίνουν αυτό πουυ θέλω και νιώθω ότι χρειάζομαι όταν είμαι σε τέτοια διάθεση. Όταν φοβάμαι, νιώθω είτε σαν προβληματικό μαλακισμένο ή σαν εγωιστικό τέρας, με πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου. Εγώ φταίω γι' αυτό. Αλλά φοβάμαι! Φοβάμαι και ντρέπομαι. Just let me be.