Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Αν κρυφτώ, θα με ψάξεις;

 Οι σταθερές μου είναι λίγες, ωστόσο πάντα μια σταθερά στη ζωή είναι τεράστια ανακούφιση. "Ό,τι και να γίνει, θα..." αυτό είναι μια ωραιότατη σταθερά. Αν αρρωστήσω, αν χρεωκοπήσω, αν φάω τα μούτρα μου παντοδαπώς, θα υπάρχει αυτή η βεβαιότητα που θα φέρει σιγά σιγά την ισορροπία. Βλέπετε, θα κουβαλάει εμένα, στην ουσία ό,τι έχω επενδύσει εκεί, και θα αναδυθώ σιγά σιγά. Ένα δίχτυ ασφαλείας, που μπορεί φυσικά όπως όλα τα δίχτυα να σε αιχμαλωτίσει για τα καλά.

 Σίγουρα, μπορείς πάντα να επιλέξεις. Να κρίνεις, να αξιολογείς τις επιλογές σου όσο συχνά μπορείς, αντέχεις, γουστάρεις στην τελική. Γιατί όλα αλλάζουν, και στην τελική πρώτα πρώτα αλλάζει ο εαυτός μας. Στην συναρπαστικη αντιστοιχία σώματος πνεύματος, θέμα εξαιρετικά απλό και πολύπλοκο από όποια οπτική γωνία και να το δεις, όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πλέον δύσκαμπτοι, χάνουμε την ελαστικότητά μας και τη σβελτάδα μας. Παράλληλα, μειώνεται η διάθεση για αυτοκαταστροφή και ανατροπή (γνωστή ως "τα κάνω όλα σώπατο έτσι για να μου μπει καλά η χρονιά.") Έτσι όσο επενδύουμε δεκάρα δεκάρα τη ζωή που ζούμε και φτιάχνουμε έτσι τη ζωή που θυμόμαστε, ε, τα χειρότερα να 'χεις να θυμάσαι μια απροθυμία να μηδενίσεις το κοντέρ την έχεις. Γιατί βρίσκεσαι πάλι στην αφετηρία, και μαζί με τη γνώση (...σοφία; ναι καλά) σου 'ρχεται μια βαριεστημάρα για όλο το δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου. Δεν πα' να 'ναι στρωμένος με εξωτικά άνθη.

Οπότε, μένεις με τη ζωή σου όπως την έχεις φτιάξει. Πιο εύκολο είναι να προσαρμοστείς σε μια δύσκολη σχέση, φερ' ειπείν, παρά να ψάξεις για μια καλύτερη. Δεν είναι ούτε πιο σωστό ούτε πιο συμβατό με τα ήθη της εποχής μας, αν και ήταν πάρα πολύ όχι και τόσο παλιά. Το κλου εδώ είναι πως από τις δυσκολίες βγαίνεις με πιο πολλά όπλα, περισσότερες γνώσεις και τεχνικές πολέμου, μεγαλύτερη ψυχραιμία και προσαρμοστικότητα. Και ερωτώ. Για ποιο λόγο να αποκτήσω τέτοιο οπλοστάσιο, αφού με αυτή τη λογική θα περάσω τη ζωή μου απλώς ανεβαίνοντας πίστα, και καινούρια, πιο εξελιγμένα όπλα θα είναι απαραίτητα. Και πάλι από την αρχή.

 "Μα, αυτό είναι ζωή. Ένας αδιάκοπος αγώνας." Μάιστα. Εμένα πάντως αυτός ο ορισμός που είχε διαφύγει. Είναι αγώνας, οκέι, αλλά κι ένα κάρο άλλο πράγματα, και επ' ουδενί αδιάκοπος. "Μα άμα με την πρώτη δυσκολία τα παρατάς, δεν θα φτάσεις ποτέ σου πουθενά." Ε, κάπου θα φτάσω. θα περιπλανιέμαι στην πρώτη πίστα, ναι, θα είμαι πολύ πιο αργός από τους περισσότερους συνταξιδιώτες, αλλά...
Αλλά...ψάχνω τώρα το "αλλά". Αλλά στο τέλος θα έχω εγώ δίκιο, θα βρω μια ευτυχία ολόδικιά μου, που δεν θα μπορέσω να τη μοιραστώ με κανέναν κι έτσι ίσως περάσω τη ζωή μου νιώθοντας δυστυχής, ή τούμπαλιν, να περάσω τη ζωή μου σε δυστυχία ενώ βαυκαλίζομαι ότι επέλεξα το δικό μου δρόμο. Έτσι, για να μάθουνε.

 Οι σταθερές, οι σταθερές. Για να βρεις σταθερά και να τη διατηρήσεις πρέπει να ακολουθήσεις συνταγές. Όσο κι αν λατρεύω τη σκέψη πως τα καλά θα έρθουν από μόνα τους επειδή αξίζω, ε δεν ισχύει. Με μεγάλη μου πίκρα το ομολογώ. Μα δεν μπορώ να το χωνέψω.

 Μπορεί να βρέθηκα στο βυθό της παγωμένης λίμνης από δικό μου λάθος. Αλλά ανασύρθηκα και δεν πνίγηκα. Επένδυσα σε σταθερές. Αν νιώθω πολύ άσχημα, βάζω λουλούδια απέναντί μου. Αν νιώσω εντελώς κομμάτια, θα κάνω ιππασία. Αν πονάω, θα σκεπάσω τα βλέφαρά μου με νύχτα και θα πιω βροχή. Δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τους ανθρώπους. Δεν φταίνε αυτοί. Το κόλλημα στη μετεφηβεία μου φταίει. Δεν θα πω εύκολα "φταίω εγώ." Όταν φταίω, με χτυπάω βάναυσα.

 Σε πόθους τριών λεπτών και σπασμένα γυαλάκια και κουκούλια από σκιές, εκεί κρύβομαι από τον εαυτό μου, από τον εαυτό που βγάζω βόλτα και βλέπουν οι άλλοι. Μα τι εγωκεντρικός άνθρωπος! ΚΑΚΟ ΚΑΚΟ ΚΑΚΟ. Άρπα μια για να μάθεις. 

 Εκεί που κρύβομαι, δεν έχω σταθερές. Ντρέπομαι τόσο πολύ που κρύβομαι! Δεν θέλω να λερώσω τίποτα. Αμόλευτο, αψεγάδιαστο, απροσπέλαστο, ντελικάτο, απαλό, κομψό και ραφινάτο: αυτά με παρηγορούν, αυτά με ανακουφίζουν σαν πονάω. 

 Έχω ανθρώπους στη ζωή μου που δεν μου δίνουν αυτό πουυ θέλω και νιώθω ότι χρειάζομαι όταν είμαι σε τέτοια διάθεση. Όταν φοβάμαι, νιώθω είτε σαν προβληματικό μαλακισμένο ή σαν εγωιστικό τέρας, με πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου. Εγώ φταίω γι' αυτό. Αλλά φοβάμαι! Φοβάμαι και ντρέπομαι. Just let me be. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλεις να πεις κάτι;