Ήθελα κάτι, που αφορά κάτι που μου αρέσει όλη μου τη ζωή, και για να το καταφέρω θα έπρεπε να περάσω από αξιολόγηση.
Όσα κατέθεσα δεν ελήφθησαν μάλλον αρκετά υπόψιν - ή δεν ήταν ιδιαίτερα αξιόλογα. Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Αλλά η προσωπική επαφή μου ήταν που κέρδισε τη φάση της αξιολόγησης. Σε βαθμό καταλυτικό. Και όσο δεν ερχόταν η επιβεβαίωση, είχα μέσα μου κάποιες σκέψεις. Σαν ζουζουνάκια.
"Δεν έχει σημασία, πέρασες από αξιολόγηση και αυτό μετράει, έλαβες τον έπαινό σου".
"Ε, για να κερδίσεις στην προσωπική επαφή, μάλλον σε λυπήθηκαν ή είδαν πόσο χρήσιμο κορόιδο μπορείς να γίνεις".
"Για να κερδίσεις εσύ, φαντάσου πόσο χαμηλά standards έχουν".
Ήταν όμως από αυτές τις φορές που έκανα κάτι για μένα. Πολλές ή λίγες, δεν ξέρω. Και ίσως σε τρεις μήνες από τώρα η ζωή μου να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό.
Ήθελα να με καμαρώνουν οι άνθρωποι που με αγαπάνε. Θέλω ακόμα, το θέλω πολύ, να είναι περήφανοι για μένα. Να εκτιμούν, και να αναγνωρίζουν, και λίγο να φοβούνται ότι δεν τους αξίζω.
Το θέμα είναι ότι από τη μια χαίρομαι που πέρασα την αξιολόγηση, από την άλλη στενοχωριέμαι που δεν έγινε όπως θα περίμενα, από την άλλη πάλι το γειώνω απότομα γιατί βλέπω σημάδια που ακυρώνουν την αξία αυτού που κέρδισα, από την άλλη προσπαθώ να πιαστώ απ' όπου μπορώ, και να πω ψέματα, ψέματα, πολλά μικρά αθώα χαζά ψέματα που με αποκαθιστούν στα μάτια όσων μ' αγαπούν.
Λόγοι να είναι περήφανοι για μένα. Να με αγαπάνε πιο πολύ. Ψέματα, πολλά ψέματα, με χαζές υπερβολές και ανόητα σχόλια. Μάλλον φαίνομαι όταν λέω ψέματα.
Γιατί προσπαθώ συνεχώς να υποβιβάσω ό, τι έχω κερδίσει και συνεπώς εμένα;
Ίσως για να έχω πάντα υποψίες, το ένα πόδι έξω, ένα μάτι να στριφογυρνάει αδιάκοπα γύρω γύρω για να πιάσει ό, τι δεν βλέπει ο καθένας και ίσως φανεί χρήσιμο σε κάποιον, κάπου, κάποτε.
Ρακοσυλλογή.
Μαζεύω σκουπίδια. Μαζεύω αυτά που δεν θέλουν οι άλλοι. Μαζεύω άχρηστα, παραπεταμένα πράγματα. Μαζεύω και σώζω και προστατεύω και σέβομαι... αλλά δεν τα αγαπάω. Αγαπάω τη σακουλίτσα μου. Την τόσο ανθεκτική, σχεδόν απαρατήρητη, βολική και συνειδητοποιημένη σακουλίτσα μου, που έχει θάρρος και κέφια να στολίζεται με φτηνές φουντίτσες.
Λες και ό, τι μαζεύω να θέλω να το βαφτίσω σκουπιδάκι για να μπορώ να το νιώσω πιο κοντά σε μένα. Για να μην μπορεί κανένας άλλος να μου το πάρει, να μην το δει κανείς.
Ακόμα κι αυτό το μάτι το κοφτερό, που ζυγίζει και μετράει στο λεπτό, με το αλάνθαστο κριτήριο του απόβλητου, που ξέρει πόσο αξίζουν τα πράγματα, γιατί ποτέ δεν θα τα πουλήσει στην κανονική τους αξία. Όχι "παρόλο". "Επειδή". Επειδή δεν θα τα εκμεταλλευτώ ποτέ για να πάρω κάτι κοινή συναινέσει. Θα τους κάνω να με θαυμάσουν, να με σεβαστούν, να μου δώσουν την ησυχία μου. Σκουπίδια, σκουπίδια, άχρηστα πράγματα, καλαμάκια μιας χρήσεως, σκονισμένα βιβλία, εφημερίδες αδιάβαστες, γυαλιστερά περιοδικά με μαγαζιά που έχουν πια κλείσει, και κάπου κάπου ένας σπάνιος δίσκος, ένα τσαντάκι κεντημένο με γυάλινες χάντρες, ένα συλλεκτικό πιρούνι. Όλα μαζί.
Αν μου πεις μπράβο, θα πεις μπράβο σε όλα τα σκουπίδια μου. Ντροπή μου, αυτό θες να πεις. Και μπράβο μου, που τυχαία μάζεψα και ένα δυο όμορφα μέσα στα τόσα μου σκουπίδια.
Ή ίσως να εννοείς κι εσύ τη σακουλίτσα μου. Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν θα μάθω και ποτέ. Ίσως δεν θα μ' ενδιαφέρει πια. Ίσως έρθει κοπλιμέντο εκεί που δεν το περιμένω πάλι. Ίσως ξεκαθαρίσω τι είναι αυτό που κέρδισα μόλις το ζήσω, χωρίς να πρέπει να το εξωραϊσω.
Μπορώ να κοιτάω και να μην μιλάω. Μπορώ.
Μπορεί να το δοκιμάσω.
