Ραγισμές

Αυτό ήταν λοιπόν. Πάπαλα. Μας τελείωσε. Δηλαδή εσένα σου τελείωσε. Άρα "μας" τελείωσε. Και τέλειωσε και για μένα. Αυτό ήταν. Πάει.

"Η χημεία μας", είναι το πρόβλημα. Ασυμφωνία χαρακτήρων. Ελλιπής συμβατότητα. Έλλειψη ενθουσιασμού, από τη μεριά σου, που προσπαθούσες να βρεις αλλού. Και τοίχοι, τείχη παντού.

Για να σε κάνει κάποι@ ευτυχισμέν@, πρέπει να του δώσεις την δυνατότητα να σε κάνει και δυστυχισμέν@, σου είπα. Για να σε κάνω να ξεκαρδιστείς στα γέλια, πρέπει να μπορώ να σε εκνευρίσω και μέχρι διαόλου. Μαζί πάνε αυτά. Δεν μπορείς να δώσεις ορισμένα κλειδιά μόνο - παραδίδεις όλη την αρμαθιά σου, και προσέχεις μετά όσο θες, βάζεις φανταχτερά τέρατα για φρουρούς στις απαγορευμένες πόρτες, διακοσμείς με πλαστικά σπάνια λουλούδια, απλώνεις συννεφάκια, ό, τι θέλεις κάνεις, κι ελπίζεις. Τι άλλο μπορείς να κάνεις, όταν παραχωρείς συνειδητά λίγη καθημερινότητά σου σ' ένα μόνο άτομο;

"Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να μην αφεθεί ξανά", μου είπες, και ήταν κάτι αληθινό. Σε πιστεύω. Το ξέρω. Ήλπιζα, κι εγώ... μα είχα κι εγώ μαλακισμένη νοοτροπία. Υπερφιλόδοξη, υπεροπτική. Εγώ θα σου ξαναμάθω τη ζωή! Εγώ θα σου μάθω τα όμορφα! Εγώ, όλα εγώ, φωτεινός φάρος στη ζωή σου, βολικά συσκευασμένος σε αναπτηράκι τσέπης. Χρώματος κίτρινο, το αγαπημένο μου.

Αμφιβάλλω αν ξέρεις το αγαπημένο μου χρώμα. Εσύ δεν έχεις συγκεκριμένο. Είναι τόσο σημαντικό αυτό για μένα, το αγαπημένο χρώμα των ανθρώπων! Ξεπερασμένες ψυχολογίες, παραπεταμένες με συγκαταβατική περιφρόνηση, κι όμως τόσο διάβασμα, τόσες ελπίδες πάνω τους... δεν χάνονται αυτά.

Μπορεί να μου έδωσες ό, τι μπορούσες. Και να μην ήταν αρκετό. Μου το είπες: ήθελες κάτι πιο έντονο. Και στα μέτρα σου. Σεβαστό. Γενικά δεν μπορώ να πω, καλά ξηγήθηκες. Αλλά είχα πιστέψει, σε είχα πιστέψει, ότι θα μου μιλούσες εγκαίρως "μόλις νιώθεις ότι κάτι αλλάζει μεταξύ μας". Με καθησύχασες. Σε πίστεψα.
Και χθες μου είπες να κάνουμε μια συζήτηση. Που ήταν ανακοίνωση, στην ουσία.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα.

Τώρα νιώθω μια ανακούφιση περίεργη. Μια αυτοπεποίθηση, ότι τόσο καιρό δεν έβλεπα φαντάσματα. Αυτό που ένιωθα, οι αμυχές και οι ύφαλοι...ήταν εκεί. "Η ευαισθησία σου είναι η δύναμή σου" είχε πει η Πίνα Μπάους σε μια χορεύτρια της ομάδας της. Ήταν η πρώτη φορά που της μιλούσε, κι ήταν 2 χρόνια στην ομάδα.

Θα μου λείψεις. Κι εσένα θα σου λείψω. Αλλά θα είμαστε καλύτερα και οι 2.

Θα μου λείψεις πολύ, και δεν νομίζω να κρατήσω επαφή μαζί σου. Γιατί αφέθηκα, και πίστεψα ότι θα ήθελες να το προσπαθήσουμε ΕΓΚΑΙΡΩΣ. Τώρα θέλω να σ' εκδικηθώ, να με χάσεις και να το μετανιώσεις, να με σεβαστείς αναγκαστικά. Να κάνω και κάτι με τους όρους μου.

Σ' αγαπώ και θέλω να μη με νοιάζει αν το ξέρεις, αν το πιστεύεις, αν το ένιωθες, αν σε ενοχλούσε...

Σ' αγαπώ και αυτή η κόκκινη πλαστική καρδούλα είναι δικιά μου. 

Φοβηχτέρα

Μια νύχτα που δεν κοιμήθηκα, ξύπνησα και φοβόμουν.
Περπάτησα σε χώματα υγρά και δακρυσμένα
ανάσαινα αθόρυβα, με χέρια τεντωμένα,
ούτε κατάλαβα πότε και πώς σκιάχτρο έγινα. Και γιατί.

Ο ήλιος είναι όμορφος όλες τις ώρες της ημέρας.
Κι ο άνεμος μου λέει όλα του τα μυστικά.
Σαν έρχεται η βροχή, "συγγνώμη" ψιθυρίζει.
Εγώ το χιόνι αγαπώ. Που δεν ακούει τίποτα. Εμένα ειδικά.

Τρέχει η ζωή και λιώνουν τα ρούχα μου, τα ρουχαλάκια μου,
αγαπημένα, με λεβάντα και καμφορά στις προικοκασέλες
σφαλισμένα. Όλα τα τζοβαΐρια μου σε κούτες ξεχασμένα.
Τι κρίμα να μην τραγουδάω. Τι κρίμα να μην ακούω τη φωνή μου.

Και τι είσαι; Ένας άνθρωπος κι εσύ, με το χαλινάρι σου.
Πετρόμυλος και το υποζύγιο, μια συντροφιά, μισή αγκαλιά.
Τι κρίμα που δεν κατάλαβες τι μου έλειπε σε σένα,
τι κρίμα που δεν με ένιωσες, όταν μου έλειπες αληθινά.

Άνοιξες θα'ρθούνε, θα λιώσω, θα πεθάνω,
φαγιά θα φτιάξω και ψεύτικα γλυκά.
Αχνούς θ' αφήσω σε ξένες τζαμαριές
κι ακόμα δεν θα ξέρω το δικό μου κλάμα.