Φοβηχτέρα

Μια νύχτα που δεν κοιμήθηκα, ξύπνησα και φοβόμουν.
Περπάτησα σε χώματα υγρά και δακρυσμένα
ανάσαινα αθόρυβα, με χέρια τεντωμένα,
ούτε κατάλαβα πότε και πώς σκιάχτρο έγινα. Και γιατί.

Ο ήλιος είναι όμορφος όλες τις ώρες της ημέρας.
Κι ο άνεμος μου λέει όλα του τα μυστικά.
Σαν έρχεται η βροχή, "συγγνώμη" ψιθυρίζει.
Εγώ το χιόνι αγαπώ. Που δεν ακούει τίποτα. Εμένα ειδικά.

Τρέχει η ζωή και λιώνουν τα ρούχα μου, τα ρουχαλάκια μου,
αγαπημένα, με λεβάντα και καμφορά στις προικοκασέλες
σφαλισμένα. Όλα τα τζοβαΐρια μου σε κούτες ξεχασμένα.
Τι κρίμα να μην τραγουδάω. Τι κρίμα να μην ακούω τη φωνή μου.

Και τι είσαι; Ένας άνθρωπος κι εσύ, με το χαλινάρι σου.
Πετρόμυλος και το υποζύγιο, μια συντροφιά, μισή αγκαλιά.
Τι κρίμα που δεν κατάλαβες τι μου έλειπε σε σένα,
τι κρίμα που δεν με ένιωσες, όταν μου έλειπες αληθινά.

Άνοιξες θα'ρθούνε, θα λιώσω, θα πεθάνω,
φαγιά θα φτιάξω και ψεύτικα γλυκά.
Αχνούς θ' αφήσω σε ξένες τζαμαριές
κι ακόμα δεν θα ξέρω το δικό μου κλάμα.