Η αρχή.

 Προχθές άργησα πολύ να κοιμηθώ. Στριφογυρνούσα και ζεσταινόμουν. Χρειάζομαι έναν ανεμιστήρα, να με νανουρίζει κιόλας. Με χαλαρώνουν οι πάσης γης βόμβοι. Ένιωθα ότι η ώρα ήταν ακόμα 10, και ήταν 4. Χάζευα στο κινητό, άλλαζα στάσεις, κι έπλεκα σενάρια στο μυαλό μου. Σε σκεφτόμουν.

 Γενικά, εξαρχής, σε σκεφτόμουν - και σε σκέφτομαι - πολύ. Παραλλαγές της συμπεριφοράς σου, σε υποθετικές καταστάσεις. (Σενάριο - σκηνοθεσία απαραιτήτως δικά μου.) Πώς θα με κοιτάξεις, πώς θα δυσανασχετήσεις, πώς θα εκραγείς, πώς θα εκτεθείς...

 Τα κάνω αυτά. Σε γδύνω, για να μην ντρέπομαι για τη δική μου γύμνια. Αλλά πια, δεν έχει και τόσο σημασία... Κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί. "Από κάθε άνθρωπο έχεις να πάρεις κάτι", το πιστεύεις αυτό, ολοκληρωτικά. Κατάλαβα τελικά ότι μπορείς να πάρεις - αυτό που έχει να σου δώσει.
 Δεν είναι χάρτης κρυμμένου θησαυρού. Δεν χρειάζεται να στήνω παγίδες και μυστικά περάσματα. Δεν θα με περιμένει κανένα σεντούκι στο τέλος, με χρυσό και πολύχρωμα περιδέραια, όλα για μένα.

 Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο να ξέρεις τι θέλεις...τόσο απλά και τόσο αχανώς πολύπλοκα. Ξέρω τι θέλω. Και ξέρω επίσης, το ξέρω καλά, ότι δεν το παραδέχομαι έτσι εύκολα.
 Μπορεί να έχω ήδη ό, τι χρειάζομαι. Και να μην μου αρκεί. ή να το θεωρώ δεδομένο. Ή να μην μπορώ να το χαρώ.

Μπορεί αυτό που θέλω, στην τελική, είναι ν' ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Κι όλοι οι άλλοι, props. Μπορεί αυτό να το κατάλαβες εξαρχής. Και να το απαγόρευσες. Μπορεί να σου αρκεί να κοιταζόμαστε, ή να κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση, και να μη λέμε τίποτα.

 Δεν θέλω πια να παλεύω να κερδίσω μια θέση στη ζωή σου που δεν υπάρχει. Ούτε θέλω να υποτιμώ εσένα και μένα στο βωμό του καθήκοντος. Και της φαντασίωσης. Και της ονειροπόλησης, της καλύτερης φίλης μου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω - αλλά δεν θέλω πια. Κι αυτό με ηρεμεί.

 Η κόκκινη πλαστική καρδούλα θα ξεθωριάσει κάποια στιγμή - σε σημείο να μην διακρίνεται αν είναι κόκκινη, ή πλαστική, ή σε σχήμα καρδιάς. Μόνο οι θύμησες θα μείνουν. Και είναι ευλογία που τις έχω. Δεν μου τις χάρισε κανείς...Τις είδα και κολύμπησα...Βούτηξα μέσα σου, μέσα μας.

 Η αρχή πάντα έχει ένα τέλος. Το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια και μπουμπούκια και πεθαίνει όταν ανοίξει και το τελευταίο του πέταλο.

Δικιά σου δεν είμαι, μήτε χαμένη μέσα σου,

Χαμένη μέσα σου δεν είμαι όσο κι αν το λαχταρώ.

Χαμένη σαν κεριού φλογίτσα το καταμεσήμερο,

χαμένη σαν χιονονιφάδα στη θάλασσα.

Εσύ μ' αγαπάς, και ακόμα σε θωρώ

την ψυχή σου όμορφη και λαμπερή

Αλλά εγώ είμαι αυτή που λαχταρά

σαν φωτάκι να χαθεί στο φως τ' απέραντο.

Να μ' έπνιγες μες στην αγάπη σου,

να μου 'κλεβες τις αισθήσεις, τυφλή και κουφή να έμενα.

Να με σάρωνε το κύμα της αγάπης σου,

Μια φλογίτσα να έμενα, να μου χιμήξει ο άνεμος.

Sara Teasdale