Μια όψιμη καλοκαιρινή μέρα, μια ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε απ' το σπίτι της κρατώντας μια μεγάλη πάνινη τσάντα και πέταξε τα κλειδιά της στα σκουπίδια.
Την ίδια μέρα, όταν ο ήλιος έκαιγε με όλη του τη δύναμη, ένα αμάξι ξεθωριασμένο μωβ μενεξεδί, αλλά όχι λιλά, έκανε παράνομη αναστροφή και το αμάξι που ακολουθούσε στρίγκλισε. Το μοβ αμάξι συνέχισε να κινείται αργά, σαν να καμάρωνε, σαν να ντρεπόταν.
Όταν έφτασε το σούρουπο, το θερινό σινεμά που θα πρόβαλλε μια γαλλική κωμωδιούλα κήρυξε απεργία και δεν συντόνισε ήχο με εικόνα. Ένα τέταρτο στιβαρών προσπαθειών μετά, το πρόβλημα παρέμεινε και οι 30 άνθρωποι στο κοινό μαζεύτηκαν έξω απ' το σινεμά και γίνανε άθελά τους μια μεγάλη παρέα. Πήγαν σ' ένα εντελώς συνοικιακό καφέ εκεί κοντά και δυο άγνωστοι άνθρωποι ξεκίνησαν μια σχέση τριών χρόνων και δύο μηνών, χωρίς ποτέ να ερωτευτούν.
Έψαχνε ένα μαγιό με ιππόκαμπους, είχε δει ένα μαγιό με ιππόκαμπους πολλά χρόνια πριν, σ' ένα νησί, και τώρα ξαφνικά ήθελε ένα ίδιο. Βρήκε μαγιό με αστερίες, με βυθούς, με ψαράκια, ως και με καρχαρίες και γοργονάκια. Τελικά πήρε ένα σκέτο κίτρινο με μια πορτοκαλιά ρίγα και όλο το καλοκαίρι άκουγε συνεχώς κοπλιμέντα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να πει την αλήθεια: "Τι ωραίο μαγιό! Πού το βρήκες;"..."Τυχαία το βρήκα, κάτι διαφορετικό έψαχνα, δεν μου πολυαρέσει αυτό το μαγιό που αρέσει σε όλους εσάς..."
Παλιά ευχαριστιόταν να μαγειρεύει καθημερινά και να φτιάχνει γλυκά, ήθελε πάντα στο σπίτι να υπάρχει γλυκό. Τους τελευταίους μήνες, έφτιαχνε συνεχώς χαζά πράγματα, αυγά, πατάτες, τοστ, σαλάτες, και έτρωγε συχνά απ' έξω. Είχε γεμίσει μικρά σπιθουράκια στο πρόσωπο γεμάτα σμήγμα και δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε κουράγιο ν' αρχίσει πάλι να μαγειρεύει. Δεν είχε διάθεση να καθαρίζει το πρόσωπο με το ειδικό σαπούνι πρωί - βράδυ.
Πόσο κρατάει μια εκδρομή, αν υπολογίσεις και τις σιωπές;
Το θέατρο ήταν γεμάτο με ανθρώπους που είχαν βάλει τα καλά τους και ο αέρας μύριζε καλοκαιρινές κολόνιες. Η παράσταση άργησε μόλις 5 λεπτά και τα κοστούμια ήταν χάλια, σκοπίμως χάλια, πρόχειρα, κιτσάτα, ασιδέρωτα. Η παράσταση πήρε διφορούμενες κριτικές, αλλά το θέατρο ήταν κάθε μέρα γεμάτο, και τις 10 μέρες που παίχτηκε το έργο. Σε πρόταση παράτασης, ο σκηνοθέτης ήταν κατηγορηματικά αρνητικός.
Η Σονάτα Υπό Του Σεληνόφωτος σε κάνει να περπατάς νωχελικά και απαλύνει θλίψεις που δεν ήξερες ότι είχες, ή δεν είχες ορίσει. Οι άνθρωποι είναι μαζεμένοι σε σουβλατζίδικα και καφενεία. Πόσοι πολλοί άνθρωποι, όταν το φεγγάρι είχε ήδη βγει. Και φαντάσου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, να μην έχουν μυστικά. Φαντάσου.
Η ευτυχία τελικά είναι αυτοσκοπός. Πολύ απαιτητικός μάλιστα. Απόφαση. Μια συνταγή δικιά σου, που πρώτα την εκτελείς, την δοκιμάζεις, την χωνεύεις, και μετά ανακοινώνεις ότι βρήκες την ευτυχία σου.
Βράδυ Πέμπτης. Χθες. Άλλη μια Πέμπτη. Και μια τρυφερότητα που ψελλίζει, "Άσε με να μεγαλώσω. Άσε με να μεγαλώσω, σε παρακαλώ..."
Την ίδια μέρα, όταν ο ήλιος έκαιγε με όλη του τη δύναμη, ένα αμάξι ξεθωριασμένο μωβ μενεξεδί, αλλά όχι λιλά, έκανε παράνομη αναστροφή και το αμάξι που ακολουθούσε στρίγκλισε. Το μοβ αμάξι συνέχισε να κινείται αργά, σαν να καμάρωνε, σαν να ντρεπόταν.
Όταν έφτασε το σούρουπο, το θερινό σινεμά που θα πρόβαλλε μια γαλλική κωμωδιούλα κήρυξε απεργία και δεν συντόνισε ήχο με εικόνα. Ένα τέταρτο στιβαρών προσπαθειών μετά, το πρόβλημα παρέμεινε και οι 30 άνθρωποι στο κοινό μαζεύτηκαν έξω απ' το σινεμά και γίνανε άθελά τους μια μεγάλη παρέα. Πήγαν σ' ένα εντελώς συνοικιακό καφέ εκεί κοντά και δυο άγνωστοι άνθρωποι ξεκίνησαν μια σχέση τριών χρόνων και δύο μηνών, χωρίς ποτέ να ερωτευτούν.
Έψαχνε ένα μαγιό με ιππόκαμπους, είχε δει ένα μαγιό με ιππόκαμπους πολλά χρόνια πριν, σ' ένα νησί, και τώρα ξαφνικά ήθελε ένα ίδιο. Βρήκε μαγιό με αστερίες, με βυθούς, με ψαράκια, ως και με καρχαρίες και γοργονάκια. Τελικά πήρε ένα σκέτο κίτρινο με μια πορτοκαλιά ρίγα και όλο το καλοκαίρι άκουγε συνεχώς κοπλιμέντα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να πει την αλήθεια: "Τι ωραίο μαγιό! Πού το βρήκες;"..."Τυχαία το βρήκα, κάτι διαφορετικό έψαχνα, δεν μου πολυαρέσει αυτό το μαγιό που αρέσει σε όλους εσάς..."
Παλιά ευχαριστιόταν να μαγειρεύει καθημερινά και να φτιάχνει γλυκά, ήθελε πάντα στο σπίτι να υπάρχει γλυκό. Τους τελευταίους μήνες, έφτιαχνε συνεχώς χαζά πράγματα, αυγά, πατάτες, τοστ, σαλάτες, και έτρωγε συχνά απ' έξω. Είχε γεμίσει μικρά σπιθουράκια στο πρόσωπο γεμάτα σμήγμα και δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε κουράγιο ν' αρχίσει πάλι να μαγειρεύει. Δεν είχε διάθεση να καθαρίζει το πρόσωπο με το ειδικό σαπούνι πρωί - βράδυ.
Πόσο κρατάει μια εκδρομή, αν υπολογίσεις και τις σιωπές;
Το θέατρο ήταν γεμάτο με ανθρώπους που είχαν βάλει τα καλά τους και ο αέρας μύριζε καλοκαιρινές κολόνιες. Η παράσταση άργησε μόλις 5 λεπτά και τα κοστούμια ήταν χάλια, σκοπίμως χάλια, πρόχειρα, κιτσάτα, ασιδέρωτα. Η παράσταση πήρε διφορούμενες κριτικές, αλλά το θέατρο ήταν κάθε μέρα γεμάτο, και τις 10 μέρες που παίχτηκε το έργο. Σε πρόταση παράτασης, ο σκηνοθέτης ήταν κατηγορηματικά αρνητικός.
Η Σονάτα Υπό Του Σεληνόφωτος σε κάνει να περπατάς νωχελικά και απαλύνει θλίψεις που δεν ήξερες ότι είχες, ή δεν είχες ορίσει. Οι άνθρωποι είναι μαζεμένοι σε σουβλατζίδικα και καφενεία. Πόσοι πολλοί άνθρωποι, όταν το φεγγάρι είχε ήδη βγει. Και φαντάσου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, να μην έχουν μυστικά. Φαντάσου.
Η ευτυχία τελικά είναι αυτοσκοπός. Πολύ απαιτητικός μάλιστα. Απόφαση. Μια συνταγή δικιά σου, που πρώτα την εκτελείς, την δοκιμάζεις, την χωνεύεις, και μετά ανακοινώνεις ότι βρήκες την ευτυχία σου.
Βράδυ Πέμπτης. Χθες. Άλλη μια Πέμπτη. Και μια τρυφερότητα που ψελλίζει, "Άσε με να μεγαλώσω. Άσε με να μεγαλώσω, σε παρακαλώ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλεις να πεις κάτι;