Αγρυπνία, πίριοντ

 Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
 Είναι μια απ' αυτές τις νύχτες, που νιώθω το σώμα μου ανήσυχο και φορτισμένο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω καθόλου. Στο μυαλό μου οι συνήθεις αγχώδεις σκέψεις (όλες μοιάζουν, στην τελική), και, σαν παρηγοριά της δεκάρας, τα χαζοσενάρια ονειροφαντασιώσεών μου που συχνά με βοηθούν να βγάλω τη μέρα ή/και τη νύχτα. Απόψε που φαίνονται πολύ απλοϊκά και αφελέστατα και ηλίθια και λίγο μπαγιάτικα. Άσε που η παρηγοριά στ' αρχαία λέγεται παραμυθία.
 Τουλάχιστον η εξάντληση δεν είναι τόση ώστε να αποφεύγω τα εξυπνακίστικα ή έξυπνα σχόλια-λογοπαίγνια. Τα κάνω συνέχεια, ασυναίσθητα τα σκέφτομαι, πολλές φορές βέβαια τα κρατάω εκεί, αρκετά ενοχλητικό είναι, σας διαβεβαιώ, να τα σκέφτεται κάποιος, δεν χρειάζεται και κάποιον άλλον να το επισημάνει με ενοχλημένο τόνο. Μωρέ λες να κουράζομαι εξαιτίας των; Θα' χε πλάκα. (Για κάποιο άλλο ον, ανώτερο ή μη. Για μένα, τζου.)

 Δεν μπορώ να κοιμηθώ, και γράφω μπας και νυστάξω με την ηρεμία της ψευδαίσθησης "Έκανα κάτι και σήμερα, δεν πήγε στράφι η μέρα μου, μου αξίζει άλλη μια μέρα." 'Η απλούστερα να ζαλιστώ απ'τον υπολογιστή και να κοιμηθώ, χωρίς να έχω καταγράψει τίποτα.

 Οι εσωστρεφείς άνθρωποι δεν είναι ντροπαλοί, ούτε ακοινώνητοι, ούτε κρυψίνοες. Τουλάχιστον όχι απαραίτητα. Οι εσωστρεφείς άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν το κοινωνικό τους έγκο επιδέξια για πολλή ώρα; Χμμμ θα μπορούσε να ισχύει ο ορισμός αν δεν ήταν εμφανώς και διακριτικά αρωματισμένος με αρνητικό πρόσημο. Οι άνθρωποι είναι θέσει κοινωνικά ζώα. Όσοι άνθρωποι ανετράφησαν εκτός οργανωμένης ανθρώπινης κοινότητας έγιναν αξιοπερίεργα εκθέματα. Παράξενα ζώα, άνθρωποι βεβαίως, αλλά υποβιβασμένοι. Έτσι είναι. Όποιο παιδάκι δεν θέλει να παίξει, να βγει από τον κύκλο και να κοιτάζει: να μη φωνασκεί, να μη χειρονομεί, (εντόνως τουλάχιστον-σε περιπτώσεις επιείκιας) και να μείνει εκεί στην επίβλεψη των άνωθι, να παρατηρεί τι χάνει. Αν το παιδάκι θέλει να παίξει, είτε επειδή βαρέθηκε είτε επειδή ένιωσε μοναξιά είτε επειδή γουστάρει το συγκεκριμένο παιχνίδι, αιτίες παρασάγγας διαφορετικές, αντιμετωπίζει την αποδοχή και την απόρριψη. Αλλά ούτε λόγος να επιδοθεί το παιδάκι σε κάποια μοναχική δραστηριότητα. Ενοχλεί!
 Θυμήθηκα μια κοπέλα με λοξή αφέλεια που, πάνω σε ποια κουβέντα άραγε, είχε πει για ένα πάρτι που είχε πάει μικρή και είχε περάσει το δίωρο ήσυχα στο καρεκλάκι της ζωγραφίζοντας. Είχε ευχαριστήσει κανονικά φεύγοντας. Είχε περάσει καλά.

 Και ερωτώ. Λέει ένα αγγλόφωνο ρητό-γρίφος: Ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος, κάνει θόρυβο αν δεν υπάρχει κάποιος να το ακούσει; Αν κάνω κακό στον εαυτό μου χωρίς να επηρεάζει κανέναν άλλο, είναι πράγματι κακό;
 Η απάντηση που δίνω στο γρίφο είναι ότι δεν θα λάβουμε ποτέ ικανοποιητική απάντηση, αφού ένα πουλί που πετά τρομαγμένο απ'το δέντρο που πέφτει είναι μάρτυρας ήσσονος σημασίας και αξιοπιστίας. Αν δεν είναι κάποιος εκεί γύρω που να καταλαβαίνει πώς κάνει ένα δέντρο που πέφτει, ο γρίφος δεν μπορεί να απαντηθεί. Ωστόσο, ως τόσο, να, τόσο λίγο δα... 
 Ένα δέντρο που πέφτει προκαλεί κι άλλες αλλαγές. Μικρές ίσως, μηδαμινής επιρροής στο υπόλοιπο δάσος. Αλλά, ίσως, λέω τώρα εγώ, το δάσος να καταλαβαίνει την απώλεια. 
 Ο άνθρωπος είναι ξένο σώμα μες στο δάσος. Δεν καταλαβαίνει τα μισά που γίνονται εκεί. Πώς τολμά και μπαίνει κριτής στο δέντρο που πέφτει;
Προφανώς και η λέξη κριτής έχει αρνητική φόρτιση, προφανώς και παρείσφρυσαν ξένα κλαδιά και δάχτυλα στη ροή του λόγου. Αλλά; Σιγά! Ένα δέντρο έπεσε. Μόνο εγώ είμαι εδώ να το ακούσω. Μπορώ να το ακούσω; Μπορώ να το κρίνω;
Βλέπω το δέντρο να πέφτει και υποθέτω ότι θα κάνει κρότο, προβλέπω, έχω τη σιγουριά βασικά, τη σύγκρουση με το σκληρό χώμα, πλάθω με ακλόνητη πίστη τον βάναυσο πόνο του δέντρου. Και το κρίνω σαν κάτι κακό. Απόλυτα κι ακλόνητα. Είμαι ο μοναδικός μάρτυρας, ο μοναδικός κριτής. ΕΓΩ βλέπω, ακούω, προβλέπω, κρίνω, συνδέομαι συναισθηματικά. Άρα, υπάρχω! (YAY.)

 Εσωστρεφής είναι ο άνθρωπος που θέλει πολύ χρόνο με τον εαυτό του. Έτσι ζει, έτσι λειτουργεί. Είναι προσβλητικό να γράφει κανείς ορισμούς κι εξηγήσεις για κάτι τόσο απλό (όπως και ένα κάρο άλλα απλά πράγματα.) Ο εσωστρεφής άνθρωπος βιώνει τον εξωτερικό κόσμο μέσα του. Έχει ανάγκη να τα φιλτράρει, να τα επεξεργαστεί με την ησυχία του. Δεν είναι πιο μυαλωμένος, ούτε πιο συνετός, απλά ζει τη ζωή μέσα του στο μεγαλύτερο βαθμό.
 Αντιθέτως υπάρχουν άνθρωποι που μόνο ό,τι μοιράζονται γίνεται βίωμα. Το δέντρο που πέφτει έχει ήχο μόνο αν τ'ακούσει και κάποιος άλλος.
 Νιώθω σαν να παρασύρθηκα. Να μην έγραψα αυτά που σκεφτόμουν πριν, αυτά που με τυρρανούσαν. (Τα πιάσαμε τα λεφτά μας με τις φορτισμένες λεξούλες. Επίσης χαρακτηριστικό μου, δεν εγκαταλείπει ούτε σε στιγμές απτής εξάντλησης.) Να, οι παρενθέσεις: Γι'αλλού εμείς τραβήξαμε κι αλλού ο γιαλός μας πάει.
 Φυσικά και μ'αρέσει που με πάει ο γιαλός όπου θέλει. Γνωρίζω πράγματα που δεν ήξερα. Αλλά δεν μαθαίνω αυτά που ήθελα να μάθω, παρά μόνο από σπόντα καμιά φορά.

Μια ζωγραφιά της Ρεμέδιος Βάρο. Με αρπάζει!

 Δεν μπορώ ακόμα να κοιμηθώ, γαμώτο. Νιώθω τα μάτια μου βαριά, αλλά καμία κόπωση ακόμα, το μυαλό μου παίρνει συνεχώς σβούρες. Δεν αντέχεται ώρες ώρες.
 Και φοβάμαι. Φοβάμαι γενικώς. Φοβάμαι. Δεν μπορώ να το διευκρινίσω καλύτερα, απλά φοβάμαι.
 Και παρακρίνω, εν τέλει. Τα πάντα όλα. Δεν ξέρω αν είναι "κακό", αν είναι κολάσιμο ή αξιόποινο, αν γίνεται ωμά και άμεσα-δεν ξέρω αν είναι βλαβερό, για μένα ή/και τους άλλους, αλλά είναι σίγουρα κουραστικό.
 Μια κουραστική, δυνατή συνήθεια. Άλλοι άνθρωποι έχουν άλλες κουραστικές και δυνατά ριζωμένες συνήθειες αλλά η σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους δεν είναι σκόπιμη, εφόσον κρίνω και συγκρίνω συνήθως μόνο ότι με βολεύει.
 Ένα δέντρο πέφτει. Και ποιος νοιάζεται, στην τελική;
 Ένα δέντρο πέφτει. Σεβαστό.

 Σεβαστό...