Και οικοκυρά, και εις απόγνωσιν (και συμμόρφωσιν)

Σας αρέσουν οι Desperate Housewives;

 Εμένα πολύ. Βασικά, έχουν τελειώσει εδώ και κάτι χρόνια, αλλά εγώ προ ημερών αξιώθηκα να δω και τον τελευταίο κύκλο κι απεφάσισα όπως συγγράψω ένα δοκίμιο-φόρο τιμής στη σειρά που γνώρισα κι αγάπησα μέσω της πάλαι ποτέ ΝΕΤ. 

 Όταν είχε ξεκινήσει, είχε γίνει ένας τεράστιος ντόρος, πολύ επιθετικό μάρκετινγκ, που στην ουσία απέδωσε, γιατί το κοινό της το απέκτησε πριν καλά-καλά τελειώσει η πρώτη σίζον (ναι εγώ στο βίλατζ μου, δεν έλεγα σεζόν, έλεγα σίζον) και τσίμπησε κι εκεί κάτι βραβειάκια, κάτι εμμυάκια, εγκαταστάθηκε που λέτε για τα καλά μια σειρά με τέσσερις πρωταγωνίστριες. Εγώ την πρώτη σίζον την είδα το καλοκαίρι, στις επαναλήψεις κάθε βράδυ, και ειλικρινά γελούσα. Με διασκέδαζε, πώς να το πω; Δεν ήταν σαν τα Φιλαράκια, που κι εκεί βεβαίως γελάω και λατρεύω, αλλά τα αστεία τους είναι πιο πολύ χαχα, ενώ στις Νοικοκυρές ήταν ΑΑΑΧΑχαχαχαΧΑΧΑααα. Και κόλλησα και τες αγάπησα τις νοικοκυρούλες.

 Ακολουθούν ένα κάρο σπόιλερς. 

• Η Τέρι Χάτσερ ήταν πράγματι μια απελπισμένη χωρισμένη μητέρα με κόρη στην προεφηβεία όταν πήρε το ρόλο. Δεν τη χάλασε. Ότι το έπαιζε ντίβα σε όλους δεν μπορώ να το πω, δεν ήμουν εκεί, αλλά κάτι τέτοιο ακούγετο γενικώς. Ο ρόλος της καλογραμμένος τολμώ να είπω, κι αυτή καλούτσικα έπαιζε (εκτός όταν έκλαιγε, έμοιαζε με πεντάχρονο που του αρνήθηκαν παγωτό) αλλά το έπαιζε συνεχώς γκόμενα κι αυτό μου την έσπαγε. Βλέπε Σάντρα Μπούλοκ, η Αμερικάνα καστανή της διπλανής πόρτας, λιγάκι αστεία, λιγάκι φαμ φατάλ (γελάνε τα γυαλιά της Γκρέτα Γκάρμπο), λιγάκι σπαστικιά, λιγάκι σεξουάλα, λιγάκι με χρυσή καρδιά κι ανησυχίες υπέρ αδυνάτων. Λιγάκι απ'όλα να πετύχουμε την ταύτιση. Η έλλειψη μαγειρικών ικανοτήτων της Σούζαν θεωρείτο χαριτωμένο ελάττωμα. Η προτεραιότητα που έδινε στα συναισθηματικά της θέματα κι όλα τ'άλλα να πάνε να πνιγούνε σπανίως εθίγετο. Φαντάζομαι, για κόσμο αυτή είναι όντως η μοναδική αναφαίρετη προτεραιότητα.
• Η Μάρσια Κρος έκανε στην πρώτη σίζον ΤΗΝ αποκάλυψη. Ρόλος καρικατούρα, σάτιρα ελαφρώς χοντροκομμένη, και ωστόσο η Μπρι Βαν Ντε Καμπ/Χοντζ/πώς-λέγανε-τον-μεγαλοδικηγόρο κατάφερε να μην ξεχειλώσει-την πρώτη σεζόν. Το υστερικό της βλέμμα, η άκαμπτη στάση της, σε έπειθαν μες στην υπερβολή τους ότι όντως υπάρχουν γυναίκες που θεωρούν αυτό ιδεώδες. Από την τρίτη σίζον, η Μάρσια Κρος σαν να πήρε το ρόλο της στα σοβαρά, προσπάθησε να τον δούμε κι εμείς έτσι, ότι η Μπρι είναι μια κανονική γυναίκα, αλλά δεν την βοηθούσαν την έρμη οι σεναριογράφοι. Δηλαδή, τέτοια ατυχία στα γκομενικά πια; Φυσικά, παρέμεινε ορόσημο της σειράς, με τον ίδιο τρόπο που η Σαμάνθα ήταν στο ΣΕΔΣ, αλλά οι λεπτές αποχρώσεις των χεριών της, του στόματός της, που φανέρωναν όλη την προσπάθεια "να είναι όλα τέλεια" και το πείσμα να μην παραδέχεται τις ακυρώσεις και την απογοήτευση, εξαφανίστηκαν. Μαζί με τον σινιέ κότσο της και την πιο ευθεία πεθαίνεις χωρίστρα της.
• Η Λινέτ Σκάβο ήταν ένας ρόλος με ρεαλιστική βάση. Μια μάνα με 4 μούλικα (αργότερα 5) που ασφυκτιά στην ποδιά της κουζίνας και νοσταλγεί τις εποχές που ήταν για την πάρτη της κι έκανε παιχνίδι με το μυαλό της. Η Φελίσιτι Χάφμαν είναι ηθοποιάρα. Κράτησε το ρόλο της (όσο μπορούσε, είπαμε, οι σεναριογράφοι) σε αληθινά επίπεδα και όταν το γραφτό βοηθούσε έφτιαχνε σκηνές ανθολογίας. Βλέπε η σκηνή στην τρίτη σίζον στο σούπερ μάρκετ, με την τρελή με τ'όπλο. "Όλοι νιώθουμε πόνο! Ποιος νοιάζεται για τον δικό σου; Αλλά τον ελέγχουμε, τον καταπίνουμε, και συνεχίζουμε τις ζωές μας. Δεν πάμε να πυροβολούμε αγνώστους!" Στην ίδια σίζον, το ρομάντσο με τον Ρικ. Δεν απάτησε τον Τομ, αλλά αφέθηκε να παραμυθιαστεί, τόσο όσο. Τόσο όσο να μην είναι επικίνδυνο. Έφαγε τα μούτρα της κι έκλαιγε μόνη της στη μπανιέρα. Γενικώς είναι πολύ χειριστικός χαρακτήρας, εύκολα τη λες σκύλα, αλλά η Λινέτ σου δείχνει την πορεία της και σε ρωτάει: "Εσύ θα το έκανες καλύτερα, ή διαφορετικά;" Και το βουλώνεις.
• Η Γκαμπριέλ, αχ η Γκαμπριέλ Μαρκέζ/Σολίς/Λανγκ! Η γυναίκα-τρόπαιο. Κωμικός ρόλος, σχεδόν αμιγώς, και η Έβα Λονγκόρια τον κανιβάλισε όσο την έπαιρνε. Δεν ξέρω γιατί θεωρείται ατάλαντη, εγώ πολύ τη χαιρόμουν. Σε συνέντευξή της είχε δηλώσει για την Γκαμπριέλ: "Δεν είναι κακός άνθρωπος. Είναι ένας καλός άνθρωπος που κάνει κακές πράξεις." Όταν ρωτήθηκε από τον παραγωγό για τη σειρά, ενώ ήταν ακόμη σε οντισιόν, του είπε απροκάλυπτα ότι δεν είχε διαβάσει παρά μόνο τα δικά της μέρη. Φυσικά και πήρε το ρόλο. Ξεκινώντας από το γεγονός πώς μια Λατίνα Ένα και Πενήντα Εφτά ήταν σούπερ μόνδελ, και παντρεύτηκε στο τρίτο ραντεβού έναν λεφτά, επίσης Λατίνο, καταλαβαίνεις ότι η λογική δεν έχει θέση εδώ. Ανεύθυνη, εγωίστρια, ρηχή, δηκτική, η Γκαμπριέλ είναι χύμα στα μούτρα σου. Τίμια προσέγγιση. Οι ενδυματολόγοι της σειράς κάνανε μεγάλη χάρη στους φασιονίστας του μέλλοντος, καταδεικνύοντας ακριβώς πόσο κιτσάτα θα θεωρούνται τότε τα μοδάτα ρούχα του σήμερα. (Νικήτρια, φυσικά, η φιάπα-τούβλο.)
• Οι άντρες είναι ελαφρώς γλάστρες. Πολύ το είχα χαρεί. Πάρτε μια αμερικάνικη σειρά. Πόσες γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό, πολύπλευρο ρόλο; Ε, στην ανάποδη περίπτωση.
• Η Ντέινα Ντιλέινι απέρριψε το ρόλο της Μπρι. Ο ρόλος της Κάθριν ήταν εξαιρετικός στην τέταρτη σίζον και φριχτός στις επόμενες δύο. Θα μου πεις, θα έφτιαχνε καλύτερη Μπρι; Παίζεται.
• Την Μπρι ήθελε και η Νικολέτ Σέρινταν. Πήρε τον πούλο. Αλλά δεν τη χάλασε και η σεξουάλα Ίντι, τη χάλασε; Ναι, μάλλον τη χάλασε. Τσακώθηκαν άγρια εκεί με τον παραγωγό. Στο τελευταίο επεισόδιο, που φαίνονται όλοι οι θανόντες, αυτή στάχτη και μπέρμπερι, μην την είδατε. Μες στην υπερβολή ο ρόλος της, αλλά και τελείως μονόπλευρος, ακόμα κι όταν το σενάριο την ήθελε εκτεθειμένη, ευάλωτη και τα τοιαύτα, δεν τα'λεγε ρε παιδάκι μου. Ενώ η Έβα; Εγώ πιστεύω τα'λεγε. Αν δεν συμφωνείτε, τουλάχιστον το προσπαθούσε, ενώ η Νικολέτ βαριόταν τη ζωή της. Όταν πέταξε τις στάχτες στη μούρη της Σούζαν, γέλασα πολύ, αλλά μόνο τότε. Α, και το ρομάντζο με τον Μάικ τελείως άχρηστο, φρονώ.
• Τα παιδάκια παίζανε καλά. Ουάου. Εκτός της ξενέρωτης Τζούλι της Άντρεα Μπάουεν. Αυτή, είχε δυο εκφράσεις: χαμογελαστή-καλό κοριτσάκι και σουφρωμένα φρύδια-προβληματισμένο κοριτσάκι. Ή βαριόταν του θανάτου ή είναι ανίκανη. (Ή την επέλεξαν για να δοθεί το βάρος άμα τη συγκρίσει στην Σούζαν. Πιθανόν.)
• Η Βανέσα Γουίλιαμς, γυναικάρα και φωνάρα, με ένα προχειρογραμμένο ρόλο, υπερέβαλε στην ερμηνεία της και κέρδισε, γιατί τα "ανθρώπινα" χαρακτηριστικά της, καλά και κακά, τα προέβαλλε πολύ λιτά. Χαιρόσουν να τη βλέπεις, ήταν η τσαχπίνικια παρουσία της Οδού Γουιστέρια, αλλά δεν έκρυβε και τον καημό της ζωντοχήρας. Και τραγούδησε το Amazing Grace πάαααρα πολύ όμορφα!
• Η έκτη σίζον, φριχτή κι απαίσια. 
• Τελικά, η Γκαμπριέλ, που φαίνεται η πιο τσούλοβα, πήγε με τους λιγότερους.
• Της τρέχουν της Μπρι τα ψυχάκια.
• Άντρες σαν τον Τομ δεν υπάρχουν. (Αλλά μπορούν να εκπαιδευτούν...)
• Αν ο Μάικ υπήρχε, τη Σούζαν θα διάλεγε ρε παιδιά; Χίλιες φορές η Κάθριν ε!
• Τελικά τον μαφιόζο δολοφόνο τον πιάσανε;
• Τελικά η ανιψιά που πήγε να γίνει φάσιον μόνδελ τι απέκαμε;
• Τελικά η μάνα της Λινέτ τα χάρηκε τα λεφτά του σκατόγερου μοναχιά της;
• Τελικά η πρώτη γυναίκα του Βίκτορ πήγε στην κηδεία του φορώντας "Ουντάρι";
• Τελικά το μαλακισμένο "είμαι γιος του Ρεξ" τι απέκαμε κι αυτό;
• Η τελευταία σίζον σαν να ξεκαθαρίζει πράγματα όλων των προηγούμενων.

1. Η Σούζαν είναι καλλιτέχνις. Εδώ γελάνε και τα πινέλα της Ρεμέδιος Βάρο θα μου πείτε, αλλά ξέρετε πόσο πωλείται στο Ebay ο "πίνακας" (μαύρη τέμπερα με μουντζούρες) που έφτιαξε και έσκισε και την πήρε ο στριντζοδάσκαλος  στην τάξη του; Δυο χιλιάδες δολάρια... Φυσικά και θα πωληθεί. Επίσης, η Σούζαν έχει μια άλφα αυτογνωσία να ξέρει ότι σαν τον Μάικ άλλον δεν θα βρει κι επιλέγει (αν και θεόμουνο, όπως πήγε να μας πείσει η 7η σίζον) να κατεβάσει ρολά και να ζήσει με τις αναμνήσεις της και τον Μέιναρντ Τζούνιορ (επίσης δεν τα'λεγε καθόλου, τι διάολο, τι τους έριχνε στο γάλα η Σούζαν;). Α, και καταλαβαίνει επιτέλους τι καλή μάνα υπήρξε στην Τζούλι, και επιμένει έτσι να της μεγαλώσει το μούλικό της, έτσι για μια δεύτερη ευκαιρία. Ο Εμ Τζέι μάλλον δεν μετράει, γιατί;
2. Η Μπρι είναι επικριτική. Σώωωπα. Και χέστηκε, στην τελική, για την επίκριση του κόσμου, είναι βαθιά συντηρητική κι αυτό τη σώζει. Θα παραμείνει μια ζωή λέιντι για να μην την πληγώσουν οι άντρες. Αφελέστατο κι αληθινό. Βέβαια αυτή έχει φάει όλη τη χλαπάτσα, και με το δικηγόρο τώρα να δείτε που κάτι θα συνέβαινε άμα συνεχιζόταν η σειρά. Είπαμε, άμα είσαι εντελώς των τύπων, ωραίους γκόμενους θα βρεις, δεν θα τους κρατήσεις, λεφτά θα πάρεις, αλλά θα τα χάσεις, παιδιά θα αναστήσεις, αλλά δεν θα σου μιλάνε. Και στο τέλος θα γίνεις πολιτικός. (Και ξαφνικά, η εμπιστοσύνη προς τις πολιτικούς καταβαραθρώνεται λέει...!)
3. Η Λινέτ είναι το αφεντικό. Τρώγεται με τα ρούχα της. Κι αυτό δεν αλλάζει. Άμα τη θες, πάρτην όπως είναι, γιατί και CEO να γίνει πάλι αυτό που είχε κάποτε θα νοσταλγεί. Γυναίκες των προαστίων! Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την πουτίγκα που σιγοψήνεται τέσσερις ώρες και το παιδί σου τρώει μια μπουκιά και στη φτύνει στη μούρη!
4. Η Γκαμπριέλ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει για μία φορά την γοητεία της για να σώσει τον άντρα της. Κι αυτό τώρα θεωρείται υπέρβαση. Άσε που η Μακλάσκι καθαρίζει τελικά. Και ξανά προς την κενοδοξία τραβά, αυτή κι ο Κάρλος (τα υπέρβαρα κοριτσάκια, η Χουανίτα ειδικά μια γλύκα, κλεισμένα σε κατασκήνωση αδυνατίσματος, να φανταστούμε;) έχοντας βγάλει και λεφτά από το μόνο πράγμα που έχει μάθει: να ξοδεύει λεφτά. Είπαμε, ρόλος καρικατούρα, το αμήσανε και όφησε στο φινάλε.

• Υπάρχει μια κάποια φεμινιστική ειρωνεία. "Γελάτε με τα χάλια μας, μα κι εσείς τα ίδια κάνετε-και αν όχι, γελάμε εμείς με τα δικά σας χάλια."

Ενδεικτικό της ατμόσφαιρας της σειράς. Το ύφος της στο 1:50 ! ! !