"Λέω μια μικρή προσευχή για σένα..."

 Dearest...

 (Πολύ μ'αρέσει να ξεκινώ έτσι τα ερωτικά γράμματα άνευ παραλήπτου, και η Βιρτζίνια Γουλφ έτσι ξεκίνησε το αποχαιρετιστήριο γράμμα στον Τομ της.)

 Δεν ξέρω τι να σου πω όταν βρεθούμε μεθαύριο-εκ του σύνεγγυς, όπως λες κι εσύ, συχνά χάνω τα λόγια μου, και προσέχω πάντα να μην πω κάτι προκλητικό ή να μην ξινίσει η μούρη μου, πράγμα δύσκολο, "για μια ειρωνεία ζούμε" όπως σου είπα χθες. "Και του εαυτού μας;" με ρώτησες. Θράσος; "Μα εννοείται" αναφώνησα με ολίγον από έκπληξη και πολύ από ευθιξία, "πρώτ'απ'όλους σαρκάζομαι εμένα, φυσικά." Θράσος ή δεν καταλαβαινόμαστε καθόλου; (Ή κάτι άλλο που δεν κάνει στάση απ'την γκλάβα μου;)

 Δεν ξέρω τι να σου πω γενικά-ξέρω σίγουρα μόνο αυτά που δεν μπορώ να σου πω.

 Να σου πω ότι δεν σε ερωτεύτηκα όπως ήθελα και ήθελες, δηλαδή κινηματογραφικά, με αυτή την υπερβολή που ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη παράμετρο και σε αφήνει με μόνη σου προτεραιότητα και ασχολία τον έρωτά σου. Αυτό είναι βέβαια ο δικός μου ορισμός του κινηματογραφικού έρωτα. Εσύ; Μπορεί να ήθελες απλά ("απλά") ένα τσικ παραπάνω ενθουσιασμό, να στέλνω πρώτα εγώ μήνυμα, να σε παίρνω τηλέφωνο να δω αν έφτασες, και να μη σου λέω "κάνε μου αναπάντητη μόλις φτάσεις". Ήθελες να σου στέλνω αμέσως μόλις μου έστελνες εσύ, ήθελες μια θέση ισάξια των φίλων μου, που φρόντιζα να επιδεικνύω πρόστυχα, θα μπορούσε να πει ο αυστηρός κριτής εντός μου, των φίλων μου που σύμφωνα με τη δική σου άποψη παραγίνομαι χαλί γι'αυτούς, ενώ για σένα καθόλου ε; Ήθελες να χαλαρώσω πολλά τσικ, δεν με άφησες όμως να χαλαρώσω σιγά σιγά και απαλά, όπως τα δευτερόλεπτα πριν μας πάρει ο ύπνος, τα υπέροχα εκείνα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι εκείνα που δεν τα θυμάσαι ποτέ το πρωί. Ήθελες και μια σχέση αρκούντως συμβατική, με τις νόρμες της και τις δικλείδες ασφαλείας της, να σε ξεκουράζει και να σε αποφορτίζει, και έναν έρωτα ζουμερό, τραγανό, μες στο κουκούτσι. Αυτά τα δύο, ντίαρεστ, δύσκολα πάνε σετάκι.

 Κι όμως... Μήπως σε κρίνω πάαααρα πολύ; Λέω, μήπως παραείμαι επικριτικό βλέμμα; Η απάντηση είναι ναι, είμαι έτσι πάντα και με όλους, και με τους φίλους μου, και με μένα, όχι ότι αυτό είναι δικαιολογία, ούτε διεκδικώ άτεγκτες δάφνες δικαιοσύνης, αλλά έτσι είμαι. Κουτσό, στραβό, έτσι είναι το Λεπιδόπτερον, take it or leave me που λεν και στο χωριό μου, και όσο εγωισμό κι αν κρύβει/φανερώνει/πετάει στα μούτρα σου η στάση μου. Και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σου απολογηθώ, ενώ όλοι μας έχουμε πράγματα με αρνητικό πρόσημο, και αγάπη δεν σημαίνει βρίσκω το τέλειο, αλλά συγχωρώ τρομερά ελαττώματα. "Σημαίνει συμβιβάζομαι". Έτσι λέει ένα βιβλίο.

 Άσχετο, λες, το τσιτάτο; Έτσι μου ήρθε. Είδες, χάνω τα λόγια μου ακόμα και γραπτώς. "Βλέπεις, ούτε αυτό δεν μπορώ να γράψω καλά." Κι όμως, θέλω τόσα πολλά να σου πω...

 Δεν άντεχα τη γκρίνια, την περιφρόνηση που έδειχνε η γκρίνια σου, τα ατελείωτα σχόλιά σου σε ο,τιδήποτε έκανα. Με σκότωνε η αίσθηση των αντιποίνων που ούτε καν έκρυβες. Η πεποίθησή σου ότι μου φέρεσαι όπως σου φέρομαι, όχι για να με πληγώσεις, αλλά για να βάλω μυαλό. Λες και πραγματικά περίμενες εγώ να καταλάβω και να σταματήσω να κάνω (όλα) αυτά που σ'ενοχλούν. Κι άντε πες τα καταλάβαινα. Θα σταματούσα, επειδή δεν σε βόλευα; Και φυσικά, λυχνείας σβησθείσης, τα ξεχνούσες όλα. Δεν ήταν το σεξ καθαυτό, άλλωστε εκεί δεν έχουμε και καμιά άψογη χημεία, αλλά η σιγουριά σου, έπαιρνες αυτό που ήθελες και δικαιωματικά σου ανήκε μετά από τη σύγχυσή σου. Σαν να λέμε, "Είσαι ένα μπερδεμένο κουβάρι όλο κόμπους και κολλήματα, ΑΛΛΆ εγώ σε γουστάρω." Δεν είναι αυτό η αγάπη για μένα. Δεν αγαπώ έτσι εγώ. Είμαι ένα μπερδεμένο κουβάρι, σύμφωνοι, αλλά χωρίς ΑΛΛΆ. Εγώ αγαπώ άλλα μπερδεμένα κουβάρια ούτε εξαιτίας ούτε παρά των κόμπων τους. Τα αγαπώ, σκέτο. Κι φροντίζω να κάνω τη ζωή τους πιο άνετη, αρκετά δύσκολη είναι χωρίς να τους επισημαίνω συνέχεια τους κόμπους τους-υπάρχουν άλλωστε πολλοί καλοθελητές γι'αυτή τη δουλειά, η σύγχρονη ζωή μας επιβάλλει να κρύβουμε τους κόμπους μας ή να τους βαφτίζουμε ιδιόμορφη πλέξη, ε άει στο διάολο. Περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία εκ μέρους σου. Όχι επειδή εγώ την προσφέρω, αλλά εσύ είσαι σε καλύτερη φάση από μένα. Εσύ ζεις τη ζωή σου όπως θες, σε γενικές γραμμές.

 Δεν σε ζηλεύω γι'αυτό. Ούτε, Παναγιά μου, είσαι η τελειότης μου. Αλλά περίμενα να έχεις ξεπεράσει τα δραματικά κονσερβοκούτια. Και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να σηκωθείς να φύγεις μες στη νύχτα, επειδή δεν έκανα και δεν είπα αυτό που ήθελες. Αυτό με έτσουξε άσχημα. Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ πάλι. Νιώθω ότι δεν γίνεται, ότι δεν θα καταφέρω να σε εμπιστευτώ πάλι. 

 Δεν θα μπορέσω ποτέ μου να σ'ερωτευτώ, γαμώτο. Όπως ονειρεύομαι να ερωτευτώ, τουλάχιστον.

 Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν θέλω να πάρω πάνω μου όλη την ευθύνη, δεν θέλω να στο κάνω πιο εύκολο. Δεν γουστάρω να μου κουνιούνται, απλούστατα! Και δεν γουστάρω τα παιχνίδια σου, τις κρυάδες σου, τα πειράγματά σου που περιμένεις να γελάσω κιόλας, σε όλα.

 Θέλω να είσαι καλά, αλλά παραέχω νομίζω υψηλή ιδέα για τον εαυτό μου για να αρκούμαι σ'αυτό, ούτε πρέσβυς Καλής Θελήσεως πια. Δεν ξέρω τι να σου πω, στο'πα;

 Απ'την άλλη... Έχω συνηθίσει τη μοναξιά μου. Την τεμπελιά μου, βασικά. Και αρκούμαι σε κόκκινες πλαστικές καρδούλες. Ενώ όλα φωνάζουν απέξω σπαταλιέσαι.

 -Μην σπαταλάς τον εαυτό σου ρε. Μη χαρίζεσαι. Μη δίνεσαι όπου βρεις.

 (Λυγμοί και μύξες)-Δεν βρίσκω και κανέναν να τα θέλει...

 Νομίζω πως δεν με θέλεις. Όχι όπως είμαι κανονικά. Αλλά όταν είμαι σαν ζαχαρωμένο ντόνατ, ναι, τότε με θέλεις. (Ή μπορεί και όχι. Γαμώ τα κέρατά μου. Όλα συμπούρμπουλα.)

 Απ'την άλλη... προσπαθείς και πάλι. Γιατί, όμως; Τι θέλεις;

 Αυτό θέλω να στο ρωτήσω. Τι θέλεις;

 Μάλλον όμως δεν θα μου απαντήσεις ικανοποιητικά, δηλαδή 1) απλά, 2) ευθέως, 3) όπως επιθυμώ, 4) όπως μου χρειάζεται.

 Ντίαρεστ, άμα δεν ξέρω τι ψάχνω, στήνω ανδρείκελα από χαρτόνια και σπασμένα γυαλιά και τα βαφτίζω ανθρώπους. Αν μπροστά μου δω άνθρωπο αληθινό, με αίμα και σάρκα ζεστή και διάθεση μεταβλητή, πανικοβάλλομαι και θέλω ή να γίνεις εσύ από γυαλί ή εγώ από χαρτόνι. Δεν το έχω δεχτεί ότι είμαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, όχι δεν το έχω δεχτεί, σιγά το νέο, βγάζει μάτι. Αλλά η συμπεριφορά μου διαφέρει σ'ένα σημαντικό σημείο απ'τη δικιά σου. Δρω σπασμωδικά, νευρωσικά, σχεδόν ασυνείδητα. Δεν έχω σχέδιο, εκτός απ'το μόνιμο ξόρκι Προστάτεψε! όλα τ'άλλα είναι ατάκτως ερριμμένα. Κι όμως, υπάρχουν στιγμές που νιώθω απίστευτα με αυτό το κολάζ. Όχι εξαιτίας, ούτε παρά, αλλά ΜΕ.

 Γι'αυτό το ντίαρεστ πάει πρώτα απ'όλα σε μένα.

(Θα το διαβάσω αυτό σε 2-3 χρόνια και θα μου ρίξω τέτοιο φάσκελο, να μην πω κάνα σκαμπίλι, που δεν χρειάζεται να το κάνεις εσύ. Μην άγχεσαι. Θα βάλω μυαλό. Όταν βρω το δικό μου.)

 Δεν ξέρω ακόμα τι να σου πω, αλλά το θεωρώ δεδομένο ότι θα βρεθούμε. Έτσι, γιατί λίγο μπερδεγουέι ήταν η όλη κατάσταση.