Για το ποτέ και το γιατί

Δεν ξέρω γιατί αγαπούν οι άνθρωποι.
Τι μέσα τους διατάζει να κάψει
να ζεστάνει και ν' αγκαλιάσει
τόσες σκέψεις τόσα φυλλαράκια
τόσες άηχες στιγμές

Πόσο βαθιά έχω σκάψει, με τα χέρια μου
τ' αδύνατα και σκληρά σαν κλαριά βελανιδιάς
για να βρω  τα χρυσάφια μου
στις χούφτες μου να γυρίζω στα παζάρια
μόνο να κοιτάζω, να κοιτάζω, να μην μιλάω,
να μην κάνω θόρυβο να μην ενοχλώ
γιατί ο χρυσός λάμπει όπου κι αν είναι
κι αν μπορείς να τον δεις θα τον δεις όπου κι αν είναι
μέσα στις χούφτες μου
κάτω απ' τα μάτια μου

Ο ήλιος κλείνει και το χρυσάφι μου δύει
όλα γύρω μου μοιάζουν χρυσαφιά
Σαν στρατιωτάκι, στάση προσοχής,
τα χεράκια μου κλείνουν τα μυστικά τους
ώρα να γυρίσω σπίτι

Ώρα είναι να εξαφανιστώ