You cannot break the broken.

Sir, you cannot break the broken.
For my soul is real and I made it myself
I scratched my skin and cried my eyes dry
I stole others' trash and nurtured it to find all the gold
that people like you have thrown away without a single regret
And I feel that pain and despair so quiet and bold
You'll never know cause you'll never try
you can't see anything besides yourself
not even my gold diamond token.

Sir, if you may not cross the line.
I say it for your own good and safety,
The world is yours as you've been promised
The sunrays and the rain, the love and the beasts
no need to bother with those who shall not speak
no need to look further for all that exists
you are and we are not, we are honest
keep on singing mighty and bravely
the road to us has no signs.

Κυριακή βράδυ, πόση απόγνωση χωράει σ' ένα δωμάτιο;

Πόσες λέξεις ακυρωμένες, πόσες σκέψεις, και πράγματα που δεν έκανες, κι ας ξέρεις πως θα σου έκαναν καλό.

Υποχρεώσεις και καθήκοντα, παράσημα κι έπαινοι. Κι άλλο να μην θέλω, παρά πολλή αχνιστή επιβεβαίωση, μια εκρηκτική λύτρωση, μια λίμνη δάκρυα κι ένα θάλαμο λυγμούς, και στο τέλος, ένα βλέμμα σταθερό και μαλακό, σαν απέραντο λιβάδι.

Είναι να μην μάθεις να το βουλώνεις. Μετά, δύσκολα το ανοίγεις εύκολα. Ευήκοα ώτα και χαριτωμένα σχόλια. Μια ευχάριστη παρέα. Μια ύπαρξη διακοσμητική...

Τι νόημα έχει να θωρακίζεσαι, απέναντι σε ποιον, και γιατί; Τι θα κερδίσεις στο τέλος; Αφού οι νίκες σου είναι αυτονόητες, και ο πόλεμος ατελείωτος.

Και να μην μπορείς ούτε να παραμυθιαστείς καλά καλά. Να το περιφρονείς κι αυτό.

Μια μοναξιά καθισμένη σ' ένα χειμωνιάτικο κλαρί. Να περιμένει την Άνοιξη που δεν κρατάει ποτέ όσο ήθελα.