Ω μον αμί

Αστείο αλήθεια, μα την κατάσταση των τελευταίων ημερών/βδομάδων την ζούσα για πολλά χρόνια.
Πώς να μην κάνεις τίποτα ουσιαστικό κάθε μέρα.
Ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ. Ντρέπομαι συνέχεια.
Φτιάχνω γλυκά και πλένω τα πιάτα, φτιάχνω ελληνικό καφέ και καπνίζω τσιγάρα στριφτά, ακούω τις ώρες και περιμένω να έρθει το σούρουπο το γλυκοδείλι και να σημάνει τέλος στη μέρα, τέλος, ό,τι δεν έκανες σήμερα αύριο πια, ησύχασε τώρα. Κάθε μέρα περιμένω να τελειώσει η μέρα, χρόνια τώρα.

Ονειρεύομαι πως περπατάω σε πλακόστρωτα λουσμένα στο δυνατό απογευματινό ήλιο, φοράω άσπρο παντελόνι και πουκάμισο ελαφρώς μεγαλύτερό μου, και είμαι στα καλύτερά μου, και νιώθω μια ησυχία και μια γαλήνη που είναι σαρωτική και τότε δεν ντρέπομαι καθόλου, γελάω ξέγνοιαστα και τότε συναντώ τυχαία ανθρώπους που μ' αγάπησαν και τους αγάπησα μα δεν κατάφερα να μην τους ντρέπομαι. Δεν τους προσέχω - αλλά με προσέχουν. Ίσως και να μην μιλήσουμε. Κρατάω στον ώμο μου μια απλή πάνινη τσάντα με την Άιρις Άπφελ πάνω. Δεν φοράω γυαλιά ηλίου και ο ήλιος, ο ήλιος βάφει το δέρμα μου χρυσαφί και ανασταίνομαι. Νικάω, θριαμβεύω και περπατάω κανονικά με ίσια πλάτη. Τελειώνει το όνειρο κι εγώ κάθομαι στο λάπτοπ και καπνίζω.

Α, τώρα πια, δεν ντρέπομαι να ντύνομαι όπως θέλω εγώ, είναι μια νίκη κι αυτή, μια τεράστια νίκη, που όμως ήρθε μετά από πολλά χρόνια, δεν την κάνει αυτό λίγο λιγότερη; Δεν μικραίνει, δεν ξεθωριάζει λιγάκι; Τι αξία έχει πια...-έχει, έχει τεράστια αξία.

Αγάπησα κι αγαπώ κι αγαπήθηκα και θ' αγαπηθώ, δεν μου'λειψε ποτέ η αγάπη στη ζωή μου, ο σεβασμός μου λείπει. Ο σεβασμός.

Όταν τελειώσει ο εγκλεισμός εγώ πάλι θα ονειροφαντάζομαι. Δεν μου αρέσω όμως έτσι. Θέλω ν' αλλάξω. Θέλω να ευχαριστηθώ, θέλω να πενθήσω και να κλάψω πολύ δυνατά.

Είναι φορές που όταν σου μιλάω, μον αμί, ναι σε σένα αναφέρομαι μον αμί, που ξυπνάνε κάτι αναμνήσεις σκληρές και δεν σε ντρέπομαι, αλλά φοβάμαι να τα πω δυνατά, με ξέρεις. Κι εγώ σε ξέρω. Και ξέρεις πόσο σημαντικός είναι ο σεβασμός...και ξέρεις πόσο εύκολα θα τον παρατούσαμε όλον για ένα ψίχουλο τρυφερότητας, απαλής χαδιάρικης άδολης τρυφερότητας, σαν κρύο νερό στο πυρωμένο δέρμα του καλοκαιριού. Είναι που μεγαλώσαμε κοντινά. Είναι που στήσαμε παγίδες με χαρτόκουτα και σελοτέιπ, είναι που πιστεύουμε βαθιά μέσα μας πως ό,τι γίνεται κεκλεισμένων των θυρών δεν πειράζει. Όσο κι αν πονάμε μέσα μας, αν δεν επηρεάζει κάποιον άλλον, είναι μηδενικής σημασίας.
Πώς μεγαλώνεις απ' αυτό μον αμί; Πώς ζεις με τη γνώση ότι είσαι μια σταγόνα μόνο, πως μπορείς να φερθείς φρικτά στον εαυτό σου και δεν θα πειράξει καθόλου, δεν θα τιμωρηθεί κανείς; Γιατί δεν υπάρχει κανείς να τιμωρηθεί. Μόνο εσύ κι εγώ πληγωνόμαστε στα κρυφά.

Θα έρθει άραγε μια μέρα που θα βρω ένα λόγο, μια εξήγηση και μια αξία στη μελαγχολία μου; Μέσα μου. Θα έρθει, μον αμί; Και πες ότι θα έρθει, θα την ευχαριστηθώ; Θα νιώσω δικαίωση, μον αμί;