"Είναι που νιώθει μια αηδία για τη μιζέρια η Λώρα." Η Λώρα, που δεν φοράει Ψάθινο Καπέλο, αλλά ζει στο παρελθόν, σε εποχές που περάσανε χωρίς να το καταλάβει - ζει με τα όνειρα που έτρεφε τότε. Αύριο πώς θα ζήσει; Αφού το τελευταίο της όνειρο είναι σχεδόν απελπισμένο, δεν την αγαπάει ο Δαβίδ, δεν θα την αγαπήσει ποτέ, ούτε εκείνη ούτε κάποια άλλη.
Όμως έχει μια χούφτα κοχύλια να θυμάται. Έχει και τα δικά της έπιπλα. Έχει ένα δωμάτιο ολόδικό της, μόνο δικό της. Έχει 2 παιδιά - το 2ο ήρθε στον κόσμο χωρίς να το θέλει. Είναι μια καλεσμένη στο σπίτι του άντρα της. Η μάνα της βάφεται πολύ, χωρίς λόγο (μήπως υπάρχει λόγος;) και παίζει χαρτιά. Σίγουρα, κάτι θέλει να της πει η μητέρα της, για να την αφήνει να βλέπει την κατάντια της.
Ο γιος της είναι σχεδόν ίδιος ο άντρας της. Κάτι ήλπισε ότι θα ξέφευγε, θα ερωτευόταν βαθιά και θα ταξίδευε...Ίσως το δεύτερο παιδί, ίσως τα καταφέρει, ακόμα κι αν η Λώρα δεν μπορέσει να το βοηθήσει καθόλου, τίποτα δεν έχει να δώσει στη Λήδα, ό,τι έχει της είναι άχρηστο. Γεννήθηκε άλλη εποχή, αυτό είναι. Τίποτα ασύνηθες.
Προχθές έδωσα 2 ευρώ σε μια γυναίκα που καθόταν οκλαδόν πάνω σ' ένα χαρτόνι, στο πεζοδρόμιο, έξω απ' το σούπερ μάρκετ. Είχε ένα μωρό στην αγκαλιά. Σπάνια, πάρα πολύ σπάνια δίνω ελεημοσύνη. Θα πρέπει να έχω δώσει λεφτά όταν μου το ζητούν 6-7 φορές στη ζωή μου. 10 σίγουρα δεν είναι. Είναι που νιώθω κι εγώ την ίδια αηδία. Είναι που δεν αντέχω το μηδένισμα, να βουλιάζεις ως το δάπεδο, ελεύθερα να σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω σου @ καθέν@.
Είναι που μισώ τον οίκτο, με τρομάζει και με φέρνει στα πρόθυρα μανιακού θυμού. Πολλές περιπτώσεις επαιτών είναι άνθρωποι ναρκομανείς, εξαρτημένοι - εύκολα πείθομαι ότι κανένα ποσό δεν θα πιάσει τόπο, θα γίνει όλο σκόνη, απ' όλες τις απόψεις. Δεν θέλω να πιστεύω και στα παυσίπονα, οποιουδήποτε είδους - αστείο αλήθεια, δεδομένων όλων όσων έχω επενδύσει στον Άγιο Πόνο. Δεν έγινα ναρκομανής, δεν θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ μια έξοδο από την πραγματικότητα που θα είχε τόσο απότομη, φριχτή κατάληξη. Ακόμα και στις ονειροφαντασίες μου που αυτοκτονούσα, γινόταν πάντα με χαπάκια σαν καραμελίτσες, με νεράκι στην μπανιέρα να κυλάει αθόρυβα, με ένα ξυραφάκι να γλιστράει χωρίς να το καταλαβαίνω, με ησυχία, και τα ρούχα μου τα καλά.
Μισώ τον οίκτο, μισώ την περιφρόνηση, μισώ τη λύπηση, μου φέρνουν αηδία και τυφλό θυμό, σφίγγω τα χείλη μου και ρουθουνίζω κοφτά, τα φρύδια μου σμίγουν, τα μάτια μου γίνονται βλοσυρά σαν μισθοφόροι σωματοφύλακες. Δεν δίνω λεφτά σε όσους παρακαλάνε για λεφτά, ειδικά αν υπάρχει γύρω κόσμος, δεν αντέχω με τίποτα. Αυτή η γυναίκα προχθές ήταν απελπισμένη. Είχε φοβερή αγωνία. Δεν ξέρω γιατί. Είχε μεγάλα γκριζογάλανα μάτια και είχε την έκφραση του ζώου που ξέρει το τέλος του, αλλά προσπαθεί να το καθυστερήσει όσο πιο πολύ μπορεί, κι όταν δεν πάει άλλο, να γίνει γρήγορα και όσο γίνεται πιο ανώδυνα. Αυτή η γυναίκα ήταν στ' αλήθεια απελπισμένη τόσο που δεν μπορούσε ούτε τα κλάματα να βάλει. Είχε ήδη πνιγεί.
Έψαξα το πορτοφόλι μου για κέρματα και είχα ένα δίευρο κι ένα δίλεπτο, τι ειρωνία! Αν είχα ένα δίευρο κι ένα μονόευρο, τι θα έδινα άραγε;
Θα πρέπει να είμαι κακόψυχο ον για να μην δίνω λεφτά σ' επαίτες, που άλλωστε δεν μου περισσεύουν, αλλά ένα κέρμα είναι ένα κέρμα - το γλιτώνεις απ' τις προσφορές στα ψώνια σου, δεν θα σου λείψει. Δεν με νοιάζει να με θεωρούν κακόψυχο ον οι άνθρωποι που δίνουν ελεημοσύνη σε ανθρώπους στο δρόμο. Εγώ νιώθω φοβερή ντροπή για εκείνους τους ανθρώπους, τους αθλίους, που σκύβουν και γίνονται όσο πιο τιποτένιοι γίνεται για να ζήσουν.
Είναι τελικά θέμα περηφάνιας. Τι διακυβεύεις. Πόσο κοστίζει η ζωή σου; Εγώ θα είχα τα κότσια να δώσω το δικό μου τέλος στη ζωή μου όταν θα έφτανα σε σημείο να μην την αντέχω;
Τι θα έκανα; Τι έχω κάνει; Πόσο ντρέπομαι ήδη;
Άρπαξε την απελπισία σου απ'τα μαλλιά και δάγκωσέ την δυνατά στο ψαχνό. Να πονέσει!
Αρκεί να μη σε βλέπει κανείς. Αρκεί η πάλη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών. Να δεις που στο τέλος θα εξημερωθείτε μαζί.
Αρκεί να μην υπάρχει κοινό. Γιατί στην αρένα το κοινό θέλει να βλέπει τα χειρότερα. Για να τα ξορκίσει.
Όμως έχει μια χούφτα κοχύλια να θυμάται. Έχει και τα δικά της έπιπλα. Έχει ένα δωμάτιο ολόδικό της, μόνο δικό της. Έχει 2 παιδιά - το 2ο ήρθε στον κόσμο χωρίς να το θέλει. Είναι μια καλεσμένη στο σπίτι του άντρα της. Η μάνα της βάφεται πολύ, χωρίς λόγο (μήπως υπάρχει λόγος;) και παίζει χαρτιά. Σίγουρα, κάτι θέλει να της πει η μητέρα της, για να την αφήνει να βλέπει την κατάντια της.
Ο γιος της είναι σχεδόν ίδιος ο άντρας της. Κάτι ήλπισε ότι θα ξέφευγε, θα ερωτευόταν βαθιά και θα ταξίδευε...Ίσως το δεύτερο παιδί, ίσως τα καταφέρει, ακόμα κι αν η Λώρα δεν μπορέσει να το βοηθήσει καθόλου, τίποτα δεν έχει να δώσει στη Λήδα, ό,τι έχει της είναι άχρηστο. Γεννήθηκε άλλη εποχή, αυτό είναι. Τίποτα ασύνηθες.
Προχθές έδωσα 2 ευρώ σε μια γυναίκα που καθόταν οκλαδόν πάνω σ' ένα χαρτόνι, στο πεζοδρόμιο, έξω απ' το σούπερ μάρκετ. Είχε ένα μωρό στην αγκαλιά. Σπάνια, πάρα πολύ σπάνια δίνω ελεημοσύνη. Θα πρέπει να έχω δώσει λεφτά όταν μου το ζητούν 6-7 φορές στη ζωή μου. 10 σίγουρα δεν είναι. Είναι που νιώθω κι εγώ την ίδια αηδία. Είναι που δεν αντέχω το μηδένισμα, να βουλιάζεις ως το δάπεδο, ελεύθερα να σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω σου @ καθέν@.
Είναι που μισώ τον οίκτο, με τρομάζει και με φέρνει στα πρόθυρα μανιακού θυμού. Πολλές περιπτώσεις επαιτών είναι άνθρωποι ναρκομανείς, εξαρτημένοι - εύκολα πείθομαι ότι κανένα ποσό δεν θα πιάσει τόπο, θα γίνει όλο σκόνη, απ' όλες τις απόψεις. Δεν θέλω να πιστεύω και στα παυσίπονα, οποιουδήποτε είδους - αστείο αλήθεια, δεδομένων όλων όσων έχω επενδύσει στον Άγιο Πόνο. Δεν έγινα ναρκομανής, δεν θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ μια έξοδο από την πραγματικότητα που θα είχε τόσο απότομη, φριχτή κατάληξη. Ακόμα και στις ονειροφαντασίες μου που αυτοκτονούσα, γινόταν πάντα με χαπάκια σαν καραμελίτσες, με νεράκι στην μπανιέρα να κυλάει αθόρυβα, με ένα ξυραφάκι να γλιστράει χωρίς να το καταλαβαίνω, με ησυχία, και τα ρούχα μου τα καλά.
Μισώ τον οίκτο, μισώ την περιφρόνηση, μισώ τη λύπηση, μου φέρνουν αηδία και τυφλό θυμό, σφίγγω τα χείλη μου και ρουθουνίζω κοφτά, τα φρύδια μου σμίγουν, τα μάτια μου γίνονται βλοσυρά σαν μισθοφόροι σωματοφύλακες. Δεν δίνω λεφτά σε όσους παρακαλάνε για λεφτά, ειδικά αν υπάρχει γύρω κόσμος, δεν αντέχω με τίποτα. Αυτή η γυναίκα προχθές ήταν απελπισμένη. Είχε φοβερή αγωνία. Δεν ξέρω γιατί. Είχε μεγάλα γκριζογάλανα μάτια και είχε την έκφραση του ζώου που ξέρει το τέλος του, αλλά προσπαθεί να το καθυστερήσει όσο πιο πολύ μπορεί, κι όταν δεν πάει άλλο, να γίνει γρήγορα και όσο γίνεται πιο ανώδυνα. Αυτή η γυναίκα ήταν στ' αλήθεια απελπισμένη τόσο που δεν μπορούσε ούτε τα κλάματα να βάλει. Είχε ήδη πνιγεί.
Έψαξα το πορτοφόλι μου για κέρματα και είχα ένα δίευρο κι ένα δίλεπτο, τι ειρωνία! Αν είχα ένα δίευρο κι ένα μονόευρο, τι θα έδινα άραγε;
Θα πρέπει να είμαι κακόψυχο ον για να μην δίνω λεφτά σ' επαίτες, που άλλωστε δεν μου περισσεύουν, αλλά ένα κέρμα είναι ένα κέρμα - το γλιτώνεις απ' τις προσφορές στα ψώνια σου, δεν θα σου λείψει. Δεν με νοιάζει να με θεωρούν κακόψυχο ον οι άνθρωποι που δίνουν ελεημοσύνη σε ανθρώπους στο δρόμο. Εγώ νιώθω φοβερή ντροπή για εκείνους τους ανθρώπους, τους αθλίους, που σκύβουν και γίνονται όσο πιο τιποτένιοι γίνεται για να ζήσουν.
Είναι τελικά θέμα περηφάνιας. Τι διακυβεύεις. Πόσο κοστίζει η ζωή σου; Εγώ θα είχα τα κότσια να δώσω το δικό μου τέλος στη ζωή μου όταν θα έφτανα σε σημείο να μην την αντέχω;
Τι θα έκανα; Τι έχω κάνει; Πόσο ντρέπομαι ήδη;
Άρπαξε την απελπισία σου απ'τα μαλλιά και δάγκωσέ την δυνατά στο ψαχνό. Να πονέσει!
Αρκεί να μη σε βλέπει κανείς. Αρκεί η πάλη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών. Να δεις που στο τέλος θα εξημερωθείτε μαζί.
Αρκεί να μην υπάρχει κοινό. Γιατί στην αρένα το κοινό θέλει να βλέπει τα χειρότερα. Για να τα ξορκίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλεις να πεις κάτι;