"How's that for impervious, huh?"

You moved on.
Με ρώτησες, αν μπορεί να γίνει κάτι. Αν μπορούμε να δούμε αλλιώς τα πράγματα. Εγώ δηλαδή. Γιατί εγώ «ξαφνικά άλλαξα». Εσύ όχι.
Θέλεις να είμαστε μαζί. «Οι πράξεις μου το δείχνουν». Όντως, οι πράξεις σου δείχνουν ξεκάθαρα. Και η απουσία τους.
Εκτός αν δεν μπορώ να ξεπεράσω, εγώ να ξεπεράσω, αυτά που με ενοχλούν σε σένα. Εμένα.
Εκτός αν μου τελείωσε. Σταμάτησα να σε θέλω. Έτσι απλά, μια μέρα μου τελείωσε, λες. Και το πιστεύεις.
Ανθρώπινο λες είναι. Κατανοητό. Νορμάλ. Δεν υπάρχει πρόβλημα να το παραδεχτώ, αν ισχύει κάτι τέτοιο.
Θα ήθελες να γνωρίζεις. Θα ήθελες να γνωρίζεις. Ακόμα μυρίζω το μαξιλάρι σου αλλά θα ήθελες να γνωρίζεις. Κάθε μέρα προσέχω τι θα φορέσω γιατί μπορεί να συναντηθούμε ξαφνικά, αλλά θα ήθελες να γνωρίζεις.
«Θα ήθελες». Θέλεις;
Να γνωρίζεις…
Πώς μπορώ να σου πω με σιγουριά τι γίνεται, τι θα γίνει, τι έγινε;

Χειριστικές συμπεριφορές. Μπορεί να μου τελείωσε, στην τελική. Ανθρώπινο είναι.
Αυτό θέλεις ν’ ακούσεις. Αυτό χρειάζεσαι. Στο έδωσα, κι ας είναι ψέμα.

«Κουράστηκα», σου είπα. Εξαντλήθηκα. Δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω. Ξερά κλαδιά.
Αρκεί να θυμόσουν τις αμυγδαλιές.
Δεν θα στο πω ποτέ. Ποτέ.
Πόσο θα ήθελα να μου έλεγες…

Δεν πειράζει που κουράστηκες. Αρκεί να θέλεις να είμαστε μαζί. Θα αναλάβω εγώ τώρα. 
Να μου έλεγες…
Εγώ σ’ αγαπώ πολύ, και θέλω να είμαστε μαζί. Δεν θα κάνεις τίποτα παραπάνω. Θα κάνεις ό,τι νιώθεις εσύ άνετα. Για όσο καιρό χρειαστεί.
Για όσο καιρό χρειαστεί…
Θα είσαι δίπλα μου για όσο καιρό χρειαστεί να ξεκουραστώ.
Δεν θα στο πω ποτέ. Ποτέ.

Πώς να κρατήσεις κακία, πώς να ψέξεις για αδιαφορία, για εγωισμό, ένα παιδί; Με αγωνία στην καρδούλα του; Με λαχτάρα να παίξει, να χαρεί;
Ούτε εσύ περνούσες καλά. You moved on. Άραγε το παραδέχεσαι στον εαυτό σου;
Σαν παιδί που ντρέπεται να παραδεχτεί ότι του αρέσει η πίτσα, η κόκα κόλα, οι τηγανιτές πατάτες, η τούρτα. Του αρέσουν τόσο πολύ που θα ήθελε να τρώει έτσι κάθε μέρα. Αλλά έχει μάθει πως δεν είναι σωστό. Και δεν το ομολογεί ούτε στον εαυτό του, παρά μόνο σε ξεσπάσματα, για να τα πάρει όλα πίσω. Με αγωνία να μην φανεί κακομαθημένο. Με τρόμο ότι θα χάσει κι αυτά που έχει.
Πώς να περιμένω από ένα παιδί να παλέψει, να υπερβεί τη συμπεριφορά του, και να διεκδικήσει τα μακαρόνια, τα ρεβίθια, τα αυγά τηγανιτά; Που ήταν πάντα η λύση ανάγκης; Κάτι που όσο καλό κι αν είναι, δεν ήταν αυτό που ονειρεύεται;

You moved on. Αλλά το ξέρω, ούτε αυτή τη φορά θα ζητήσεις αυτό που θέλεις.