Το γράμμα του πατέρα

 Πρόσεξε κόρη τα παηγόνια,

Τα νύγματά των και τις φαλντουσιές

Άηχα ορμάν στις φυλλωσιές

Το βλέμμα τους ερωτεύονται όλοι.

Φόρα κατάσαρκα το ασημπόλι

Τη μυστική σου προσευχή να ψιθυρίζεις

Σε αγνώστους κήπους να μη γυρίσεις

Και πώς σε μεγάλωσα να μην ξεχάσεις.

Το γλυκόπιοτο ποτάμι σαν περάσεις,

Κράτα το σεβίνι σου σφιχτά

Και δέσε με τον άηρο την καρδιά

Γιατί εύκολο δεν θα ‘χεις γυρισμό.

Θα σε προσμένω δίχως καταυγυσμό

Θα φοράω χαμόγελα και δεν θα νιώσω δάκρυ

Ακόμα κι αν ο ξένος εκούσια σε πάρει

Ό, τι χρήσιμο σου κρύβω να το κλέψεις.

Την αγάπη κανενός μη ζητιανέψεις,

Κι αν τα λουλούδια σου τους φαίνονται φτωχά

Να δεις στα χέρια τους τα στρεφιλιντιστά

Την άγρια, ξεδοντιασμένη μοίρα.

Να μην υπακούς παρά τη δική σου βρύμα

Κι έχε ενθύμιο στην ωμοπλάτη τη χρυσή

Εκείνον που άθυμα και ευφρόνως θα ζητεί

Να φέρουν πίσω ένα φιλί σου τα χελιδόνια.