Χθες βράδυ.

Τη χθεσινή μέρα έκλαψα από το άδικο

Η κίνηση ήταν λίγη και το τρόλεϊ πήγαινε αργά

Το ‘χε βάλει σκοπό να αργήσω

Δεν ξέρω ακόμα γιατί με εκδικείτο ο οδηγός

Δεν ξέρω αν τα τρόλεϊ δεν τρέχουν

Αλλά ξέρω πως έτρεξα να προλάβω και πρόλαβα

Δεν πήγα ούτε σε ένα σημείο με το πάσο μου

Έτρεξα κι εκεί που δεν χρειαζόταν

Και πρόλαβα το τρόλεϊ που θα με πήγαινε στο λεωφορείο

Που θα με πήγαινε στο σπίτι μου.

Και το τρόλεϊ αργούσε επίτηδες. Το ήξερα.

Το ξέρω και το καταλαβαίνω όταν γίνεται.

Πότε το πορτοκαλί γίνεται πράσινο και πότε κόκκινο.

Σήμερα για παράδειγμα ο οδηγός ήταν γρήγορος και σβέλτος.

Κι εγώ περίμενα 6 ολόκληρα λεπτά. Χαλάλι.

Χθες όμως το τρόλεϊ ήθελε να χάσω το λεωφορείο μου. 

Και να περιμένω πάνω από δώδεκα λεπτά για το επόμενο.

Είχα κάνει τόση απίστευτη προσπάθεια και δεν το σεβάστηκε.

Δεν με σεβάστηκε, και δεν θα τιμωρηθεί και ποτέ. Ποτέ.

Είδα στο βάθος το λεωφορείο να βγάζει του μουσούδα του.

Προσευχόμουν το φανάρι να το καθυστερήσει.

Σταμάτησε όντως, και σταμάτησε αδικαιολόγητα και το τρόλεϊ.

Αδικαιολόγητα. Άδικα. Απύθμενα άδικα κι ατιμώρητα.

Άρχισα να τρέχω με τη γελοία μου όψη.

Να τρέχω να τρέχω να τρέχω να τρέχω. Αδιάκοπα.

«Πού πάω», σκέφτηκα. «Θα τρέξω όλο το δρόμο μέχρι το σπίτι;»

«Θα τρέξω κι ό, τι γίνει». Δεν μπορούσα να σταματήσω και να χάσω.

Δεν θα άφηνα τον οδηγό του τρόλεϊ να με νικήσει.

Δεν θα άφηνα την αδικία να δράσει ανενόχλητη.

Έτρεξα, έτρεξα και πάλι, γρήγορα και χωρίς να το υπολογίζω. Πόσο έτρεξα!

Όλα τα φανάρια μου ήταν πράσινα. Όλα. Ήξεραν κι αυτά την αδικία και δεν ήθελαν να μείνει αδικία.

Έτρεξα έτρεξα μέχρι να φτάσω στην επόμενη στάση.

Και περίμενα περίπου είκοσι πέντε δευτερόλεπτα να έρθει.

Βρήκα την ανάσα μου. Λίγοι επιβάτες. Έτρεξα αλλά δεν έχασα το λεωφορείο.

Ίσως έγινα ρεζίλι αλλά δεν με νοιάζει.

Έφτασα σπίτι μου νωρίτερα.

Πάνω από δέκα λεπτά νωρίτερα.

Δέκα λεπτά δικά μου. Που τα άξιζα και είχα τρέξει γι’ αυτά.

Δέκα λεπτά.