Μικρότερος τρόμος.

Η αγάπη που ζητάς στ’ αστέρια θα καεί

Το δάκρυ σου γεννάει αρχαία προσευχή.

Μην ζητήσεις μόνο αυτό που δίνει η ζωή

Μιας πεταλούδας τη μεταξωτή αναπνοή.

Κρατήσου στη σκουριασμένη κουπαστή

Και κοίτα τα βουλιαγμένα πλοία σου εκεί

Βουβά αλυχτάει το παιδικό σου το σκυλί

Και η άγρια γοργόνα πίνει αίμα η τρελή.

Τα δόντια σου τρίξε και ρούφα την κραυγή,

Θα είσαι πάντα το ίδιο αξιολύπητο παιδί.

Σαν μεγαλώσεις αρκετά θα δεις κι εσύ

Τον ήλιο πώς λατρεύουνε, ανθρώποι και θεοί.

Ένα καθρέφτη κλέψε και δες με προσοχή

Πώς οι πόθοι λιώνουνε στης λάσπης τη σιωπή.

Λουκέτα σπάσανε και χάθηκαν γιατί

Κανείς δεν άφησε στην τύχη ένα φιλί.