Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Ένας τρόμος.

Να μην θυμάσαι όλες τις δαγκωνιές που φίμωναν κραυγές
Και τις αστείες προσευχές
Το κλάμα που πέτρωσε από πείσμα
Και τα λουλούδια χωρίς όνομα που βγήκαν απ’ το σκουριασμένο σύρμα.

Μια αγκαλιά σου δώσε μου χωρίς να το σκεφτείς
Μην περιμένεις να στο πω γιατί πάντα θα ντρέπομαι
Δεν ζητιανεύω, δεν ποθώ, σαν το νερό χρειάζομαι
Την ακέραια βεβαιότητα μιας αγάπης στέρεας κι απλής.

Σε διαδρόμους σκοτεινούς έχασα ένα κοχύλι
Που δεν θυμάμαι την όψη του, μα νιώθω το κενό
Στην καρδιά μου χάσκει ακούφωτο ένα μεγάλο παραθύρι
Να πρέπει τον άγριο, γλυκό, αμείλικτο αγέρα ν’ ανεχτώ.

Μη με ρωτήσεις τι σκέφτομαι, ποτέ δεν θα σου πω
Δεν θα φορτωθείς άλλο ένα ενάλιο μυστικό.
Κι αν σε πονάει που δεν ξέρεις τι μουσική κρύβω στους αναστεναγμούς,
Για σένα σκοτώνω αγκάθια κι ανόητους καημούς.

Στη ζωή που φεύγει ορκίσου μου, σε όλες τις στιγμές,
Δεν θα προδώσεις ό, τι ονειρευόσουν μέχρι χτες.
Κι αν γίνουν τα μάτια μου ερειπωμένες φυλακές,
Ορκίσου μου θα φύγεις μακριά, εκεί που κοιμάται ο ήλιος.

Το ήμερο θηρίο κάθε μέρα θ’ αλυχτά,
Κι ας έχει κομμένα δόντια και βλέμματα απλανά.
Μην βάλεις στόχο στη ζωή σου συνεχώς να το νικάς,

Αυτό θα φλέγεται μόνο όταν ξημερώσει ο άγιος Λύκος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλεις να πεις κάτι;