Πιστεύω απόλυτα στις φλασιές.
"Λειτουργώ με φλασιές", όπως μ' άρεσε κάποτε να λέω. Τι εστί φλασιά; Φλας!... επιφοίτηση, το αγιοπνέμα, τσουκ, πέφτει ένας κεραυνός και κάτι ξεκαθαρίζει στο τοπίο εντός μου. Είναι που πιστεύω πολύ στα θαύματα. "Θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα", που μου έλεγε και ο πατέρας μου. Και όντως. Κάθε μέρα συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο, απίθανο, απροσδόκητο. Θεωρώ γενικά ότι μου αξίζουν τα θαύματα. Όχι μόνο επειδή είμαι πολύ σπέσιαλ σαν ον-αλλά επειδή έχω μονίμως τεντωμένες τις κεραίες μου για να τα εντοπίσω. Κι αυτά, θέλω να πιστεύω, συντελούνται μόνο όταν μπορείς να τα πάρεις χαμπάρι. Άρα, μονίμως κοιτάζω για τα θαύματα.
(Έτσι, βέβαια, δεν αφήνω πολύ χώρο για τα πράματα, που είναι γενικά η ζωή που περνάει. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης, ζοφερότερης ανάρτησης.)
Από πολύ παλιά θεωρούσα τη γνώση σαν ζωντανό οργανισμό, που όσο δυσκολεύονται οι επιστήμονες να ορίσουν τι εστί ζωή, τόσο εγώ σιγουρεύομαι ότι ζωή ίσον εξέλιξη. Και η εξέλιξη δεν είναι μονοπαραγοντική, τουναντίον, οι μη ανθρώπινοι, αστάθμητοι παράγοντες είναι που έχουν τη μερίδα του λέοντος ως αίτια. Την αυθαίρετη αυτή εκτίμηση ενισχύει η έλλειψη ελέγχου αυτών των ασταθμήτων παραγόντων και των συνεπειών τους. Δηλαδή, αφού δεν μπορούμε να τους μετρήσουμε, ας πούμε ότι έχουν από το 1 έως το 99 τοις εκατό της διεργασίας κι ας κάνουμε εμείς ότι μπορούμε.
Άρα κι εγώ σταυρώνω τα χεράκια μου -από ένα σημείο και μετά- και περιμένω να κάνει την υπόλοιπη δουλειά ο χρόνος, με όλες τις αλλαγές που έρχονται μαζί του.
...ναι, ακούγεται κάπως. Δεν πειράζει. Έτσι είναι. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον-τουλάχιστον.
Μαθαίνω, γνωρίζω, και μετά πρέπει αυτή η γνώση να μείνει και να χωνευτεί, να βγάλει ένα απόσταγμα, ή να σαπίσει και να γίνει λίπασμα για μετέπειτα γνώση. Πόσες απόψεις δεν έχω αλλάξει!... πράγμα κουραστικό, δείχνει κι εκνευριστικά ασταθές ώρες ώρες, αλλά πραγματικά είναι από τα πράγματα που χαίρομαι πάρα πολύ στον εαυτό μου. Και καταλαβαίνω συχνά πόσο μεγάλο προνόμιο είναι αυτή η εμπιστοσύνη που δείχνω στην αντιληπτική μου ικανότητα. (Όπως όλες οι εμπιστοσύνες βέβαια, προδίδεται κι αυτή ανά φάσεις.) Όπως συχνότατα δεν βλέπουμε τα πράγματα που είναι μπροστά στα μάτια μας, έτσι και συχνά δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ενώ έχουμε όλα τα δεδομένα. Και συχνά, σε άτομα με τόσο στιβαρή εμπιστοσύνη στο κριτήριό τους, είναι δύσκολο να τους πεις το συμπέρασμα και να το δεχτούν. God knows I know-διττό νόημα, τι ωραία!
Έτσι το λεπόν, περιμένω να μου έρθει η φλασιά και η σκέψη μου να προχωρήσει περαιτέρω. Και προχθές, ήρθε!
Καθαρίζω το σπίτι που μένω λιγότερο συχνά απ' ότι θα ήθελα- μια λύση που ακόμα δεν έχει ευδοκιμήσει πολύ είναι να έχει η ηλεκτρική σκούπα θέση τιμητική δίπλα στον καλόγερο, ώστε να είναι υπόθεση ενός λεπτού να καθαρίσει το πάτωμα από ψίχουλα και άλλα αγνώστης ταυτότητας αντικειμενάκια. Αυτή τη βδομάδα το σπίτι έχρηζε άμεσης καθαριότητας. Το είπα τη Δευτέρα, "αύριο θα καθαρίσω". Ξημερώνει Τρίτη. "Να βάλω σκούπα πρωί, πριν τις 2, αλλιώς μετά τις 5". 'Ωρες κοινής ησυχίας κετς. Δεν νομίζω να παραπονεθεί κανείς, αλλά λέμε τώρα. Κωλοβάρεμα, κωλοβάρεμα, χάζεμα αγαθών στο ίντερνετ που δεν πρόκειται να αγοράσω. Πάει η ώρα 5. Συνεχίζω. Έβρισκα μονίμως πράγματα να ψάξω και να χαζέψω-από Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα μέχρι συνταγές για μπισκότα βουτύρου, για να αναφέρω τα λιγότερο ντροπιαστικά. 6 η ώρα. 6μιση. 7.
Το βράδυ είχε προβολή ελεύθερη είσοδο μιας ταινίας που φαινόταν ωραία και ήθελα να δω. Τους 12 Ενόρκους. Και το ήθελα, ήθελα να δω αυτή την ταινία. Ήθελα να πάω σε θερινό, μου αρέσει τόσο το θερινό σινεμά! Κι εκεί κάπου στις εφτάμιση... ε, ξαφνικά άρχισα να φλερτάρω εντόνως με την ιδέα να μην πάω. Το σινεμά, δυο βήματα και τέσσερα λεπτά. Αλλά το σπίτι βρόμικο. Κι εγώ, μες στην απραξία, τη βαρεμάρα, ένα τίποτα. Τίποτα.
Σκέφτηκα: "Προλαβαίνω, μια ωρίτσα, να κάνω τα πολλά, να κάνω και ντους, να πάω και σινεμά." Αλλά μετά σκέφτηκα πόσο με κουράζει, εντέλει, αυτή η μανία να τρέχω, να βιάζομαι, να κάνω δραστηριότητες σε λιγότερο χρόνο απ' ότι πρέπει, αυτός ο διαγωνισμός να αποδείξω ότι ναι, έχω σπέσιαλ ικανότητες. Και έτσι, απλά συνέχισα να κωλοβαράω, χωρίς να νιώθω καλύτερα φυσικά, αλλά έχοντας αποκλείσει το ενδεχόμενο να ανεβάσω παλμούς για να κάνω αυτό που ήθελα, έπρεπε, όφειλα να κάνω και είχα ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ και απλά... δεν το έκανα. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί βαριόμουν. Γιατί έτσι.
Ωστόσο -τομή, τομή!- αποφάσισα ότι θα πήγαινα στο σινεμά.
ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΑ.
Φλασσσσς!
Το σινεμά ήταν επιβράβευση. Μια δραστηριότητα ευτυχισμένη, που αγαπάω αληθινά. Είναι από τα πολύ δικά μου πράγματα, το θερινό σινεμά. Με αγαπάω και φουσκώνω από περηφάνια, είναι χαρακτηριστικό που θέλω να κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή, ότι μου αρέσει να πηγαίνω μοναχούλι λεπιδόπτερον σε θερινό σινεμά. Αλλά επειδή προχτές δεν έκανα τίποτε από αυτά που είχα σκοπό... που σιγά το πράμα, ήταν υπόθεση 2 ωρών... ένιωθα ότι δεν μου αξίζει. Δεν μου αξίζει. Δεν είχα κάνει κάτι να δικαιολογεί αυτή τη χαρά, κι οι χαρές πρέπει πάντα να έρχονται σαν επιβράβευση, σωστά;
(Λάθος, αλλά λέμε τώρα.)
Θυμήθηκα πολλά, πολλά πράγματα που ενώ τα ήθελα και θα τα χαιρόμουν, δεν τα έκανα. Θυμήθηκα τη Μήδεια του Παπαϊωάννου, που δεν πήγα να τη δω. Θυμήθηκα θεατρικές παραστάσεις, φαγητά κι εξόδους και ρούχα κι ανθρώπους, ακόμα, που μου απαγόρευσα να ζήσω, αν και τα λαχταρούσα. Γιατί... δεν τα άξιζα. Δεν ήμουν όπως ήθελα να είμαι, δεν είχα ζοριστεί αρκετά για να τα χαρώ, και δεν θα τα εκτιμούσα όπως έπρεπε γιατί πολύ απλά (...) δεν είχα προσπαθήσει να κάνω πέρα τα κακώς κείμενα που με στενοχωρούν και με πιλατεύουν. Άρα έπρεπε να μείνω και να παλέψω να τα λύσω, και ΜΕΤΑ να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου. Προχτές δεν κόπιασα καθόλου, γιατί λοιπόν να ζήσω μια χαρά; Στράφι θα πήγαινε!
Χαράμι!
(Νομίζω είναι κι αυτή πολύ παλιά μου νοοτροπία.)
Πόσα πράγματα δεν στερήθηκα επίτηδες, για να δοκιμάσω την εγκαρτέρηση και την αντοχή μου, να τις ασκήξσω παράλληλα. Πόσα πράγματα!... για να μάθω να με χαροποιούν τα ελάχιστα, να αρκούμαι μόνο σ' αυτά. Πόσες ενοχές, και τύψεις, και κακοποιήσεις.
Τελικά πήγα σινεμά. Η ταινία άψογη. Χάρηκα πάρα πολύ που την είδα. Μετά έφυγα σαν να με κυνηγούσαν -ταράχτηκα. Και ντράπηκα που έφυγα έτσι βιαστικά και με είδαν οι άλλοι άνθρωποι.
(Ντρέπομαι για μένα πάρα πολύ καιρό.)
Και να που χθες, έκανα επιτέλους τις δουλειές που ήθελα, έπρεπε, όφειλα. (Το επιτέλους ίσως να έλειπε; Ναι, δεν χρειάζεται. Αλλά το αφήνω.) Και κάτι παραπάνω. Έκανα κι άλλες δουλίτσες. Έφτιαξα και φαγητό. Και στρώθηκα να απολαύσω μια ταινία που έπαιζε η τηλεόραση, μια σαχλίτσα κομεντί με τη Μέριλ Στριπ. Και την απήλαυσα!
Υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό -με την έννοια του moving, όχι του σπαραξικάρδιου- στη συνήθειά μου αυτή, να ψάχνω μια επιβράβευση και να τη βρίσκω ακόμα και σε μια ταινία της σειράς και σε λίγη σοκολάτα που μου επέτρεψα να φάω. Γεγονός παραμένει ότι συντελέστηκε μια φλασιά. Ένα θαύμα!
Η έννοια της αξιολόγησης και της επιβράβευσης είναι ακόμα πολύ μπερδεμένες μέσα μου -όπως και σε πολύ κόσμο, είναι σίγουρο. Αλλά μετά τη φλασιά... νιώθω ότι κάτι μπορεί να ξεκαθαριστεί -με βάσιμες ελπίδες κι όχι απλά ευσεβείς πόθους. Με κάτι πιο στέρεο.
ΥΓ: Εννοείται ότι η σκέψη που σκέφτομαι και δεν ξέρω πώς ακριβώς κολλάει είναι τι γίνεται με τις προσπάθειες που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Υπάρχουν ακόμα; Μήπως έχουν αποδώσει καρπούς που, επειδή δεν είναι οι αναμενόμενοι (επιθυμητοί, προσδοκώμενοι) είναι μπροστά τα μάτια μου και δεν τους βλέπω και δεν τους απολαμβάνω -συνειδητά, έστω; Μέχρι την επόμενη φλασιά, φαντάζομαι.
ΥΓ2: Κι εύχομαι...
"Λειτουργώ με φλασιές", όπως μ' άρεσε κάποτε να λέω. Τι εστί φλασιά; Φλας!... επιφοίτηση, το αγιοπνέμα, τσουκ, πέφτει ένας κεραυνός και κάτι ξεκαθαρίζει στο τοπίο εντός μου. Είναι που πιστεύω πολύ στα θαύματα. "Θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα", που μου έλεγε και ο πατέρας μου. Και όντως. Κάθε μέρα συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο, απίθανο, απροσδόκητο. Θεωρώ γενικά ότι μου αξίζουν τα θαύματα. Όχι μόνο επειδή είμαι πολύ σπέσιαλ σαν ον-αλλά επειδή έχω μονίμως τεντωμένες τις κεραίες μου για να τα εντοπίσω. Κι αυτά, θέλω να πιστεύω, συντελούνται μόνο όταν μπορείς να τα πάρεις χαμπάρι. Άρα, μονίμως κοιτάζω για τα θαύματα.
(Έτσι, βέβαια, δεν αφήνω πολύ χώρο για τα πράματα, που είναι γενικά η ζωή που περνάει. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης, ζοφερότερης ανάρτησης.)
Από πολύ παλιά θεωρούσα τη γνώση σαν ζωντανό οργανισμό, που όσο δυσκολεύονται οι επιστήμονες να ορίσουν τι εστί ζωή, τόσο εγώ σιγουρεύομαι ότι ζωή ίσον εξέλιξη. Και η εξέλιξη δεν είναι μονοπαραγοντική, τουναντίον, οι μη ανθρώπινοι, αστάθμητοι παράγοντες είναι που έχουν τη μερίδα του λέοντος ως αίτια. Την αυθαίρετη αυτή εκτίμηση ενισχύει η έλλειψη ελέγχου αυτών των ασταθμήτων παραγόντων και των συνεπειών τους. Δηλαδή, αφού δεν μπορούμε να τους μετρήσουμε, ας πούμε ότι έχουν από το 1 έως το 99 τοις εκατό της διεργασίας κι ας κάνουμε εμείς ότι μπορούμε.
Άρα κι εγώ σταυρώνω τα χεράκια μου -από ένα σημείο και μετά- και περιμένω να κάνει την υπόλοιπη δουλειά ο χρόνος, με όλες τις αλλαγές που έρχονται μαζί του.
...ναι, ακούγεται κάπως. Δεν πειράζει. Έτσι είναι. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον-τουλάχιστον.
Μαθαίνω, γνωρίζω, και μετά πρέπει αυτή η γνώση να μείνει και να χωνευτεί, να βγάλει ένα απόσταγμα, ή να σαπίσει και να γίνει λίπασμα για μετέπειτα γνώση. Πόσες απόψεις δεν έχω αλλάξει!... πράγμα κουραστικό, δείχνει κι εκνευριστικά ασταθές ώρες ώρες, αλλά πραγματικά είναι από τα πράγματα που χαίρομαι πάρα πολύ στον εαυτό μου. Και καταλαβαίνω συχνά πόσο μεγάλο προνόμιο είναι αυτή η εμπιστοσύνη που δείχνω στην αντιληπτική μου ικανότητα. (Όπως όλες οι εμπιστοσύνες βέβαια, προδίδεται κι αυτή ανά φάσεις.) Όπως συχνότατα δεν βλέπουμε τα πράγματα που είναι μπροστά στα μάτια μας, έτσι και συχνά δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ενώ έχουμε όλα τα δεδομένα. Και συχνά, σε άτομα με τόσο στιβαρή εμπιστοσύνη στο κριτήριό τους, είναι δύσκολο να τους πεις το συμπέρασμα και να το δεχτούν. God knows I know-διττό νόημα, τι ωραία!
Έτσι το λεπόν, περιμένω να μου έρθει η φλασιά και η σκέψη μου να προχωρήσει περαιτέρω. Και προχθές, ήρθε!
Καθαρίζω το σπίτι που μένω λιγότερο συχνά απ' ότι θα ήθελα- μια λύση που ακόμα δεν έχει ευδοκιμήσει πολύ είναι να έχει η ηλεκτρική σκούπα θέση τιμητική δίπλα στον καλόγερο, ώστε να είναι υπόθεση ενός λεπτού να καθαρίσει το πάτωμα από ψίχουλα και άλλα αγνώστης ταυτότητας αντικειμενάκια. Αυτή τη βδομάδα το σπίτι έχρηζε άμεσης καθαριότητας. Το είπα τη Δευτέρα, "αύριο θα καθαρίσω". Ξημερώνει Τρίτη. "Να βάλω σκούπα πρωί, πριν τις 2, αλλιώς μετά τις 5". 'Ωρες κοινής ησυχίας κετς. Δεν νομίζω να παραπονεθεί κανείς, αλλά λέμε τώρα. Κωλοβάρεμα, κωλοβάρεμα, χάζεμα αγαθών στο ίντερνετ που δεν πρόκειται να αγοράσω. Πάει η ώρα 5. Συνεχίζω. Έβρισκα μονίμως πράγματα να ψάξω και να χαζέψω-από Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα μέχρι συνταγές για μπισκότα βουτύρου, για να αναφέρω τα λιγότερο ντροπιαστικά. 6 η ώρα. 6μιση. 7.
Το βράδυ είχε προβολή ελεύθερη είσοδο μιας ταινίας που φαινόταν ωραία και ήθελα να δω. Τους 12 Ενόρκους. Και το ήθελα, ήθελα να δω αυτή την ταινία. Ήθελα να πάω σε θερινό, μου αρέσει τόσο το θερινό σινεμά! Κι εκεί κάπου στις εφτάμιση... ε, ξαφνικά άρχισα να φλερτάρω εντόνως με την ιδέα να μην πάω. Το σινεμά, δυο βήματα και τέσσερα λεπτά. Αλλά το σπίτι βρόμικο. Κι εγώ, μες στην απραξία, τη βαρεμάρα, ένα τίποτα. Τίποτα.
Σκέφτηκα: "Προλαβαίνω, μια ωρίτσα, να κάνω τα πολλά, να κάνω και ντους, να πάω και σινεμά." Αλλά μετά σκέφτηκα πόσο με κουράζει, εντέλει, αυτή η μανία να τρέχω, να βιάζομαι, να κάνω δραστηριότητες σε λιγότερο χρόνο απ' ότι πρέπει, αυτός ο διαγωνισμός να αποδείξω ότι ναι, έχω σπέσιαλ ικανότητες. Και έτσι, απλά συνέχισα να κωλοβαράω, χωρίς να νιώθω καλύτερα φυσικά, αλλά έχοντας αποκλείσει το ενδεχόμενο να ανεβάσω παλμούς για να κάνω αυτό που ήθελα, έπρεπε, όφειλα να κάνω και είχα ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ και απλά... δεν το έκανα. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί βαριόμουν. Γιατί έτσι.
Ωστόσο -τομή, τομή!- αποφάσισα ότι θα πήγαινα στο σινεμά.
ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΑ.
Φλασσσσς!
Το σινεμά ήταν επιβράβευση. Μια δραστηριότητα ευτυχισμένη, που αγαπάω αληθινά. Είναι από τα πολύ δικά μου πράγματα, το θερινό σινεμά. Με αγαπάω και φουσκώνω από περηφάνια, είναι χαρακτηριστικό που θέλω να κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή, ότι μου αρέσει να πηγαίνω μοναχούλι λεπιδόπτερον σε θερινό σινεμά. Αλλά επειδή προχτές δεν έκανα τίποτε από αυτά που είχα σκοπό... που σιγά το πράμα, ήταν υπόθεση 2 ωρών... ένιωθα ότι δεν μου αξίζει. Δεν μου αξίζει. Δεν είχα κάνει κάτι να δικαιολογεί αυτή τη χαρά, κι οι χαρές πρέπει πάντα να έρχονται σαν επιβράβευση, σωστά;
(Λάθος, αλλά λέμε τώρα.)
Θυμήθηκα πολλά, πολλά πράγματα που ενώ τα ήθελα και θα τα χαιρόμουν, δεν τα έκανα. Θυμήθηκα τη Μήδεια του Παπαϊωάννου, που δεν πήγα να τη δω. Θυμήθηκα θεατρικές παραστάσεις, φαγητά κι εξόδους και ρούχα κι ανθρώπους, ακόμα, που μου απαγόρευσα να ζήσω, αν και τα λαχταρούσα. Γιατί... δεν τα άξιζα. Δεν ήμουν όπως ήθελα να είμαι, δεν είχα ζοριστεί αρκετά για να τα χαρώ, και δεν θα τα εκτιμούσα όπως έπρεπε γιατί πολύ απλά (...) δεν είχα προσπαθήσει να κάνω πέρα τα κακώς κείμενα που με στενοχωρούν και με πιλατεύουν. Άρα έπρεπε να μείνω και να παλέψω να τα λύσω, και ΜΕΤΑ να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου. Προχτές δεν κόπιασα καθόλου, γιατί λοιπόν να ζήσω μια χαρά; Στράφι θα πήγαινε!
Χαράμι!
(Νομίζω είναι κι αυτή πολύ παλιά μου νοοτροπία.)
Πόσα πράγματα δεν στερήθηκα επίτηδες, για να δοκιμάσω την εγκαρτέρηση και την αντοχή μου, να τις ασκήξσω παράλληλα. Πόσα πράγματα!... για να μάθω να με χαροποιούν τα ελάχιστα, να αρκούμαι μόνο σ' αυτά. Πόσες ενοχές, και τύψεις, και κακοποιήσεις.
Τελικά πήγα σινεμά. Η ταινία άψογη. Χάρηκα πάρα πολύ που την είδα. Μετά έφυγα σαν να με κυνηγούσαν -ταράχτηκα. Και ντράπηκα που έφυγα έτσι βιαστικά και με είδαν οι άλλοι άνθρωποι.
(Ντρέπομαι για μένα πάρα πολύ καιρό.)
Και να που χθες, έκανα επιτέλους τις δουλειές που ήθελα, έπρεπε, όφειλα. (Το επιτέλους ίσως να έλειπε; Ναι, δεν χρειάζεται. Αλλά το αφήνω.) Και κάτι παραπάνω. Έκανα κι άλλες δουλίτσες. Έφτιαξα και φαγητό. Και στρώθηκα να απολαύσω μια ταινία που έπαιζε η τηλεόραση, μια σαχλίτσα κομεντί με τη Μέριλ Στριπ. Και την απήλαυσα!
Υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό -με την έννοια του moving, όχι του σπαραξικάρδιου- στη συνήθειά μου αυτή, να ψάχνω μια επιβράβευση και να τη βρίσκω ακόμα και σε μια ταινία της σειράς και σε λίγη σοκολάτα που μου επέτρεψα να φάω. Γεγονός παραμένει ότι συντελέστηκε μια φλασιά. Ένα θαύμα!
Η έννοια της αξιολόγησης και της επιβράβευσης είναι ακόμα πολύ μπερδεμένες μέσα μου -όπως και σε πολύ κόσμο, είναι σίγουρο. Αλλά μετά τη φλασιά... νιώθω ότι κάτι μπορεί να ξεκαθαριστεί -με βάσιμες ελπίδες κι όχι απλά ευσεβείς πόθους. Με κάτι πιο στέρεο.
ΥΓ: Εννοείται ότι η σκέψη που σκέφτομαι και δεν ξέρω πώς ακριβώς κολλάει είναι τι γίνεται με τις προσπάθειες που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Υπάρχουν ακόμα; Μήπως έχουν αποδώσει καρπούς που, επειδή δεν είναι οι αναμενόμενοι (επιθυμητοί, προσδοκώμενοι) είναι μπροστά τα μάτια μου και δεν τους βλέπω και δεν τους απολαμβάνω -συνειδητά, έστω; Μέχρι την επόμενη φλασιά, φαντάζομαι.
ΥΓ2: Κι εύχομαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλεις να πεις κάτι;