Αγάπη.

 Τι κάνω εγώ εδώ
σ'αυτό το σπίτι με τα σκονισμένα κάδρα
με τις φωτογραφίες του κλειδωμένες 
και τη σκόνη που κανείς δεν τολμάει να διώξει 
μια σκόνη που τυλίγει όνειρα ληξιπρόθεσμα και αθώα
η σκόνη που μυρίζει ακριβή παρκετίνη και κολόνια χύμα.

 Ζω κι αναπνέω με μια φιλοξενία απτή και αυτόματη
ποτέ δεν ξαπόστασε κανένα αστέρι στο μάγουλο του πατέρα
ένα σκιάχτρο ουρλιάζει τις νύχτες έξω στη βεράντα
παρακαλεί να το κάνεις παρέα
παρακαλεί να το παίξεις
κι ο βασιλικός που σου χάρισα, πεθαίνει σιγά σιγά.

 Όσο σε μαθαίνω σε καταλαβαίνω περισσότερο
και ξέρω πότε γελάς αληθινά
και πότε μ' αγαπάς από συνήθεια
και πότε σ' αγαπώ για ν' αγαπώ 

 Μια αγκαλιά σφιχτή, ας είναι
ένα ελάφι στο βωμό 
περιμένω τη ζωή που θα' ρθει.