Και πάλι από την αρχή.

"Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι ένα όνειρο." Έγραψε η Ιζαμπέλ Αλιέντε.

 Σήμερα ξαναρχίζω. Ψυχοθεραπεία.

 Βαθιά αναπνοή και μπλουμ.

 Απλά θα ήθελα να μην χρειαζόταν να ξαναπάω. Γαμώτο, δούλεψα. Έκανα τρία χρόνια ψυχοθεραπεία. Αμφίβολης σχολής, αμφίβολης εκπαίδευσης ο ψυχό. Ωστόσο δούλεψα, κολύμπησα και πιάστηκε η ανάσα μου και ζορίστηκα και ναι! Είχα αποτελέσματα. Σημαντικά, πρέπει να τονίσω, γιατί όταν βουλιάζω μου φαίνεται ότι έκανα μια τρύπα στο νερό...

 Προσπάθησα, και θα ήθελα να είχα απαλλαγεί πλήρως. "Μον πτι, κανείς ποτέ δεν απαλλάσεται πλήρως." "Η ζωή έχει πάντα κόμπους να λύσεις και να ξεμπερδέψεις." Κι άλλα τέτοια αληθινά, που αχ πόσο συγκαταβατικά μου ακούγονται ενώ κολυμπάω. Παλεύω, κι εσύ μου φωνάζεις τσιτάτα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ίσως αυτό που χρειάζομαι είναι να μου πει κάποι@ ότι δεν χρειάζεται να προσπαθώ πλέον. Δεν έχω τίποτε να διορθώσω. Είμαι μια χαρά όπως είμαι.

 Και αχ, πόση ανάλυση χωράει εδώ. Την κάνω συνέχεια, αλυσιδωτά. Βόλτα με τρενάκι λούνα παρκ ντεζά βου, τώρα θα πάμε ψηλά, τώρα θα χαμηλώσουμε απότομα, τώρα θα τρέξουμε, τώρα σταματάμε και θα ξαναβρώ την ανάσα μου. Και φτου κι απ' την αρχή.

Και να με πάλι, ξανά, ξανά, ξανά. Σοβαρά αυτή τη φορά. Σοβαρά...

 Δεν μπορώ να με βοηθήσω αποτελεσματικά. Χρειάζομαι βοήθεια. Αχ... το παραδέχομαι, επιτέλους, συμπληρώνει ο κριτικός των Τάιμς μέσα μου. (Τάιμς βέβαια, με το ψαροντούφεκο καμιά σχέση, ανατριχιάζω στην εικόνα.) Χρειάζομαι βοήθεια και αναλαμβάνω την ευθύνη του σαρκίου μου και πάω να τη ζητήσω. Θα τα καταφέρω; Θα πονέσω; Με τι κόστος; Πόσο χρρόνο θα πάρει; Ό, τι έχω οικοδομήσει είναι στερεό αρκετά; Μπορεί να με κρατήσει;

 Επίδειξη δύναμης κι ανασφάλειες. Το ίδιο πράγμα. Θέλω να κλάψω ώρες ώρες και... να δω τι θα γίνει.

 Θα πάω σήμερα ξανά να ψυχοθεραπευτώ. Θα προσπαθήσω. Θέλω να γίνω κάτι που θα με αποζημιώσει. Αχ, μον πτι.

 Θα προσπαθήσω. Θέλω να ξεκολλήσω, το θέλω πάααρα πολύ, πολύ. Και θα γίνει, αλλά αν γίνεται, δεν θέλω να το πληρώσω ακριβά. Γιατί πονάει ώρες ώρες τόσο πολύ; Εγώ έχω αντοχές αδιάσειστες! Και άμυνες καλογυαλισμένες κι απαστράπτουσες. Κι όμως φοβάμαι ότι όλα είναι χάρτινα, και μετά υπενθυμίζομαι ότι αυτά δεν χρειάζεται στο διάλογο με τον εαυτό σου, και μετά φοβάμαι γιατί χωρίς αυτά σε τι συνίσταται ο εαυτός μου;

 Χωρίς τις λυπητερές ιστορίες, χωρίς τα κενά, χωρίς τις αδειανές μέρες; Χωρίς τα βάσανα που όλοι διαβεβαιώνουν πως αυτά είναι ζωή; Τι θα μείνει; Ένα ανθρωπάκι από πηλό, ίσως χαμογελαστό, μα από πηλό. Ένα παιχνίδι. 

Όχι, δεν θα μείνει ένα πήλινο ανθρωπάκι. Θα μείνει ένα χαμογελαστό ανθρωπάκι. Το ξέρω, το έχω δει. Και θα μεγαλώσω ίσως. Θα τα καταφέρω. Ίσως τα καταφέρω και καλά.

 Ίσως... λέω τώρα εγώ. Όταν τα καταφέρνεις, μόνο καλά μπορείς να τα καταφέρεις. Λέω τώρα εγώ.