Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Σχέση κοινωνικής κατανάλωσης

 Σήμερα άλλαξα τα σεντόνια και καπάκι τα έβαλα στο πλυντήριο, μαζί με δυο μπουρνούζια, στους 60 βαθμούς στο πρόγραμμα για τα συνθετικά (κρατάει αρκετά πιο λίγο από τα βαμβακερά).

 Μεγαλώνουμε με το όνειρο που γίνεται ανάγκη και εν τέλει υποχρέωση: να έχουμε σχέση με έναν άνθρωπο, μακροχρόνια, υγιή, να είμαστε μαζί, και να προχωράμε μαζί. Είναι τόσο δυνατό αυτό το σποράκι που βλασταίνει πάντα και κάνει ρίζες δυνατές. Έχει σκληρά αγκάθια κι ανθίζει κάθε εβδομάδα. Και μεγαλώνουμε καταγράφοντας στόχο στο χάρτη μας "να βρούμε σχέση". Κι ο καθένας έχει ξεχωριστό φυλλάδιο οδηγιών προς επίτευξιν τούτου του στόχου. Την ειλικρίνεια, την ανανέωση, τον χειρισμό, τα λευκά ψέματα, την επιβολή, την ψυχολογική βία, και άλλα, και άλλα πολλά. Με διαφορετικές τεχνικές, συμπεριφορές κι αντιδράσεις σε καθένα μας. Στόχος παραμένει να βρούμε έναν άνθρωπο να χαρίσουμε τα λουλούδια μας και να μας χαρίσει κι αυτ@ τα δικά του. Αν υποστηρίξεις μια αντίθεση στις αγροκαλλιέργειες, γίνεσαι πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο μελέτης. Τι σκατά πάει στραβά μαζί σου; Είναι δυνατόν να μη θέλεις σχέση; Μπα, θεεέλεις κατά βάθος, δεν γίνεται να μη θέλεις. Απλά είσαι κακομαθήμέν@. Ή πληγωμέν@. Ή δειλ@. Ή όλα τα παραπάνω. Σ' ένα κόσμο που διαθέτει πλήρη κατανόηση και χίλια δυο ματζούνια στο παράπονο των μπακουριών και των χωρισμένων, εσύ και δεν έχεις σχέση και δεν παραπονιέσαι; Δεν καταλαβαίνεις ότι κάτι σου λείπει;

 Δυο ζευγάρια σεντόνια, ένα μονό, ένα διπλό. Εκεί που ξέστρωνα τσουπ, ξεγλίστρησε μια μαξιλαροθήκη και την είδα μετά, αφού είχα βάλει το πλυντήριο να πλένει, ξαπλωμένη προκλητικά στο χαλί, που θέλει κι αυτό καθάρισμα ή πέταμα.

 Δεν ψάχνω σχέση. Δεν ψάχνω σχέση όπως αυτή εννοείται και συζητείται. Δεν θέλω τελετουργίες που δεν με εξυπηρετούν, να στείλω μήνυμα για καληνύχτα, να πάμε μαζί στο γάμο που σε κάλεσαν, να πας για καφέ με την παρέα σου και να πρέπει να έρθω κι εγώ. Φυσικά μπορώ να μην τα κάνω όλα αυτά, αλλά μετά υφίσταμαι συνέπειες κοινωνικά επιταγμένες, και δεν φταίω κιόλας. Δεν θέλω ρουτινιάρικα μηνύματα υποχρεώσεις- θέλω όταν μου έρθει να σε ταράξω στα μηνύματα και μετά να έχουν τα ες εμ ες τη δική μας σημειολογία, τη δικιά μας αξία. Δεν θέλω να έρθω στο ξένο γάμο σαν τη γλάστρα-αν είναι απαραίτητη η παρουσία μου εκεί για να μη βαριέσαι, γιατί δεν πας μόνο στο μυστήριο και να φύγεις προτού βαρεθείς; Και γιατί πρέπει να πηγαίνουμε σαν τα διδυμάκια, πρέπει να κατοχυρώσω στα μάτια τ@ κάθε άσχετ@ ότι τι; Ότι είμαστε μαζί; Ότι είμαστε πιασμένοι, μακριά τα χέρια σας; Ότι σε στηρίζω επειδή ήρθα σ' ένα γάμο να φάω τζάμπα; Δεν είμαστε έτσι μαζί. Δεν είμαστε πιασμένοι. Χέστηκα για τη γνώμη τ@ κάθε άσχετ@, κι αν τη συμμερίζεσαι, δεν μπορώ να τη συμμεριστώ κι εγώ επειδή βολεύει. Εσένα, εμένα, το σόι, τις παρέες, τ@ κάθε άσχετ@.

 Έπιασα λοιπόν τη μαξιλαροθήκη και την έστειλα να κάνει παρέα στα υπόλοιπα άπλυτα, στο καλάθι. Θα μπει, μόνο ασπρόρουχο, στην επόμενη συνεδρία.

 Δεν έχω κανένα πρόβλημα που δεν θέλω σχέση κοινωνικής κατανάλωσης. Το έχω χωνέψει και είμαι πολύ μια χαρά με μένα. Τσατίζομαι όταν πρέπει να εξηγούμαι και μετά να βλέπω το μάτι του ροφού ("Δεν κατάλαβα Χριστό") και μετά το καθησυχαστικό χαμόγελο "ε καλά μωρέ τώρα" που σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρει καν τον συνομιλητή μου να καταλάβει, και στην τελική θα μεγαλώσω κάποια στιγμή και θα "δω αλλιώς τα πράγματα". Δηλαδή σωστά. Δηλαδή όπως τα βλέπει εκείν@. Μετά μου περνάει. Κυρίως γιατί λυπάμαι τους ανθρώπους που έχουν συνειδητοποιήσει ότι το σποράκι μέσα τους δεν εξυπηρετεί και πολλά, αλλά δεν διανοούνται καν να το ξεριζώσουν, να το κλαδέψουν, να το μπολιάσουν. Το έχουν μέσα τους σαν υποχρεωτικό Θεό και προσπαθούν να βρουν ομοίους που δεν θα χρειάζεται να εξηγήσουν πόσο ενοχλητικό και απαραίτητο τους είναι αυτό το φυτό. Σπανίως βρίσκουν, κι ας είναι τόσοι πολλοί. Ίσως φταίνε τα αγκάθια. Ίσως φταίνε που τα λουλούδια επιμένουν να ξαναβγαίνουν.

 Είχα πολύ καιρό ν' αλλάξω τα διπλά σεντόνια. Είχαν ιδρώτα, όχι μόνο τον δικό μου, και το αποτύπωμα μιας μικρής κόκκινης πλαστικής καρδούλας. Τώρα πια πλύθηκαν, δεν έχουν τίποτα. Μυρίζουν μαλακτικό.

 Έχω ένα θεματάκι με την έκθεση. Γενικά έχω θεματάκια. Αλλά ας πούμε για την έκθεση. Μάλλον παραπαίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, τι να πω. Συνεπώς μάλλον έχω υπερβολικές απαιτήσεις από τους γύρω μου. Με τρομάζει όμως, με φοβίζει, αυτή η πλήρως απενεχοποιημένη νοοτροπία. Δοκιμάζουμε και όπου μας αρέσει σταματάμε. Γινόμαστε πρώτα κουκλιά ζωγραφιστά, βγάζουμε τρομερά κολακευτικές φωτογραφίες, κατάλληλα επεξεργασμένες πριν και μετά, ντυνόμαστε όπως θέλουμε αλλά πάντα με γνώμονα να είμαστε ελκυστικ@ τρόπον τινά. Και βγαίνουμε στη γύρα. Ρίχνουμε δίχτυα αναλόγως τα δολώματά μας. Και περιμένουμε. Και δοκιμάζουμε. Και αν κάτι μας αρέσει, καθόμαστε και βγάζουμε το μπλοκάκι και τικάρουμε με βελάκι τα όσα υποχρεούται να έχει το έτερον ήμισυ. Από λεφτά μέχρι γούστο της αρεσκείας μας στο ντύσιμο. Αυτό που με βγάζει εκτός εαυτόν είναι η νοοτροπία πως κάνουμε και χάρη στο έτερον ήμισυ, και αν κάτι δικό μας δεν αρέσει, να η πόρτα. Ενώ από την αρχή ξεκαθαριστήκαμε, είπαμε τι είμαστε και τι ψάχνουμε, αν ζητάς κάτι άλλο, έπρεπε να το πεις από την αρχή. Δεν είναι οι άνθρωποι μοντέλα λάπτοπ και εγώ αρνούμαι να με δω ως προϊόν με ημερομηνία λήξης και εγγύηση επιστροφής αισθημάτων.

 Τα σεντόνια πλύθηκαν και τα άπλωσα. Μυρίζουν ακόμα μαλακτικό. Θα τα σιδερώσω κάποια στιγμή και θα μυρίζουν ακόμα καλύτερα, κρουστά, φρεκοπλυμένα, καλοδιπλωμένα, να περιμένουν στο ντουλάπι.

 Προτιμώ να μην παίξω. Προτιμώ να μην μπω σ' αυτό τον άθλιο συναγωνισμό. Δεν θέλω. Προτιμώ να χαρίζω τα λουλούδια μου σε τυχαίους παραλήπτες, χωρίς το άγχος την εξωράισης, χωρίς να περιμένω να πάρω κι εγώ λουλούδια ίσης αξίας. Προτιμώ, με όλα τα στραβά που έχει κι αυτό, να ταίζω το φυτό μου με ό, τι βρω, όταν πεινάει πάρα πολύ. Δεν θέλω τέτοια αστραφτερά ψιμμύθια, δεν θέλω τόσο απάνθρωπες και πλήρως δικαιολογημένες και υποχρεωτικές συμβάσεις. Δεν θέλω. Δεν αντέχω να πρέπει να συμβιβάζομαι εκ των προτέρων, μόνο για να πάρω εισιτήριο, και να πρέπει να αντιμετωπίσω αδιαφορίες, κυνισμούς και τσαμπουκάδες σαν πράγματα αναπόφευκτα και φυσιολογικά και υγιή.

 Προτιμώ να κάνω τα δικά μου λάθη και να μετανιώνω γι' αυτά όταν τα καταλάβω. Μόνο τότε. Αλλάζω τα σεντόνια μου όταν θέλω κι όταν χρειαστεί, όχι κάθε Σάββατο. Και τα σιδερώνω. Και τα πλένω στους 60 βαθμούς, στα συνθετικά, και μυρίζει όλο το σπίτι πλαστικό μαλακτικό, και τα σιδερώνω δυο τρεις εβδομάδες μετά που στεγνώσουν. Ή αμέσως. 'Οποτε μου έρθει. Και δεν είναι κανενός δουλειά παρά δικιά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλεις να πεις κάτι;