Ο κακός μου ο καιρός

Όταν "φταίει ο καιρός".

Δηλαδής, να το κάμνομεν λιανά: 

-Πώς είσαι σήμερα; (Απλή έως κλισεδούρα ερώτησις κοινωνικού και προσωπικού ενδιαφέροντος.)

-Χμ/Δεν ξέρω/Έτσι κι έτσι... (Μου φταίει το στραβό μου το κεφάλι, κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσο πολύ απογοητεύω τον εαυτό μου και τους οικείους μου, πρέπει να ξεκουνήσω αλλά φοβάμαι, πρέπει να ψάξω για ένα καλό ψυχολόγο αλλά φοβάμαι και βαριέμαι.)

Επειδή λοιπόν δεν θέλω να τα πω αυτά σε απάντηση μιας τόσο ανώδυνης ερωτήσεως...

-Είναι κι αυτός ο καιρός χάλια σήμερα!

Τρίτος χρόνος απραξίας, η μεγάλη επιτυχία συνεχίζεται.

-Πώς είσαι σήμερα;

Κι εγώ ακούω:

-Πώς είσαι σήμερα, ανόητο εγωκεντρικό πλάσμα; Τι ηλιθιότητα σε δέρνει, σήμερα; Ποια μαλακία έχεις για δικαιολογία για την αχρηστία σου, σήμερα; Μήπως σήμερα έχεις αλλάξει; Μήπως σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, αυτή που σκέφτεσαι και ρεμβάζεις και ξεκινάει με όοοταν;

Δεν έχω πρόβλημα στ' αυτιά, παραμέσα είναι το πρόβλημα.

Σκατά ολέ.

Η μέρα μου συνοψίζεται σε αργό πρωινό ξύπνημα, μετά μεσημβρίας σήκωμα, ενεργοποίηση υπολογιστή πριν καν πάω για κατούρημα, πλύσιμο μούρης, ενίοτε και οδόντων, που καταχωρείται ως "προσέχω και περιποιούμαι τον εαυτό μου" (...), παρασκευή καφέ σκέτου άνευ γάλακτος τις περισσότερες φορές και... λιώσιμο στο λαπτόπι. Λιώσιμο όμως. Α, και κανένα τηλεφωνάκι, ή καμιά έξοδος, που πάω και περνάω καλά και γελάω και μετά επιστρέφω με ευφορία και βλέπω σε επανάληψη σειρές στη μεταμεσονύχτια ζώνη και μετά κοιμάμαι κατά τις 2, 3, εκεί.

Οικτίρομαι και χαστουκίζομαι για να προλάβω σχόλια απόλυτης απαξίωσης "μακάρι να είχα τόσο χρόνο να γράφω μαλακίες κι εγώ" και "μαλακίες όλα αυτά στο μυαλό σου, κοίτα να δεις τι θα κάνεις". Κι αυτά είναι τα γνήσιου ενδιαφέροντος.

Γιατί υπάρχει και το άλλο. "Τι κάνεις στη ζωή σου;"

-Τίποτα.

Έτσι τσεκουράτα, μπαμ.

-Μια χαρά/η καλύτερη δουλειά/τέλεια.

Μπουμ. 

Λες και κάνω τη ζωάρα μου.

Φαντάσου να 'ναι αυτή η ζωάρα μου. Φαντάσου η ευτυχία να είναι η όλα στ' αρχίδια μου ανεμελιά. Ναι, τόσο κάφρικα. 

Εγώ κρατάω το κλειδί, ναι, οκέι... Εγώ βάζω εμπόδια στον εαυτό μου... Εγώ μου δυσχεραίνω τη ζωή, αδικαιολόγητα... Εγώ τινάζομαι σαν το σπαστικό σε απλή ανάμνησι μιας άσχημης κατάστασης ή, ακόμα καλύτερο, στο ενδεχόμενο άσχημης κατάστασης. 

"Για σένα είναι η ζωή". Κι αν δεν είναι για μένα; 

Γι' αυτό λέω, άσε να φταίει ο καιρός, που δεκάρα δεν δίνει για το πώς ζω ή επιβιώνω.