Ένα ακόμη άτιτλο

 A freak like me

A freak, just like me.

 Νιώθω άσχημα για τα σημειώματα που στέλνω σε σφραγισμένα μπουκάλια και δεν ξέρω τι κάνανε οι παραλήπτες. Τα έλαβαν; Τα άνοιξαν; Τα διάβασαν; Τα αγνόησαν; Τα περιφρόνησαν; Τους συγκίνησαν; Ή όλα τα παραπάνω; (Χα.)

 Στην εφηβεία μου είχα κόψει καρτούλες από σινιέ χαρτί κανσόν σε μικρά ορθογώνια με λειασμένες άκρες, έγραψα με καλλιγραφικά τις φράσεις "I'm so lonely...", "Please help me!..." και "I need you. Where are you?", έγραψα και το κινητό μου και τις πέταξα στα σκουπίδια, πιστεύοντας πραγματικά ότι κάποιος θα ψάξει τα σκουπίδια, θα βρει τα σημειώματά μου και θα με προσεγγίσει. Πραγματικά το ήλπιζα αυτό και το σκεφτόμουν ρεαλιστικά. Δεν ξέρω τώρα πώς νιώθω γι' αυτό. Άσχημα; Λύπη; Θυμό; Οίκτο; Δεν ξέρω. Αλλά θυμάμαι την απογοήτευσή μου όσο περνούσε ο καιρός και δεν γινόταν τίποτα.

 "Αφήνεις τον εαυτό σου να γνωρίσει κόσμο;"

 (Παύση) "Ναι... με αφήνω. Ειδικά αν σκεφτείς πώς ήμουν... (παύση) Ναι, τον αφήνω."

 "Το λέω γιατί με το παραμικρό βγάζεις σκάρτους ή αδιάφορους τους άλλους."

 (Και δεν κοιτάω τα δικά μου, αυτό θέλεις να πεις; Ότι εγώ είμαι στην πραγματικότητα σκάρτος ή/και αδιάφορος;)

 "Δεν είναι αυτό, αλλά (Ναι, είναι ακριβώς αυτό.) δεν μπορώ να κάνω ότι κάτι μ'αρέσει, απλά για να έχω μία κάποια σχέση. Δεν τη θεωρώ προϋπόθεση για να είμαι καλά."

 "Δηλαδή δεν σου λείπει;"

 (Το ξέρεις ότι μου λείπει σας διάολος.) "Ναι... κάποιες φορές. Αλλά άλλες... όχι, καθόλου."

 Λοιπόν αυτές οι φορές που δεν μου λείπει μια σχέση (οιασδήποτε φύσης και απόχρωσης) είναι όταν θυμάμαι/φαντάζομαι/φοβάμαι να αφήνομαι και να ζητώ μια πιο ειδική μεταχείριση, μια παραπάνω ευαισθησία, γιατί έχω τα θέματά μου ΚΑΙ ανασφάλειες και να παίρνω ελαφρώς τον πούλο, γιατί δεν θωπεύομαι όπως θα ήθελα, δεν αγκαλιάζω όσο ανακουφιστικά θα ήθελα. Και τα ακούω από πάνω, που κάνω την τρίχα τριχιά και αν θέλω κάτι, να το απαιτήσω ή να το εμπνεύσω, να μην περιμένω να μου δοθεί τιμής ένεκεν λόγω καλοσύνης ή υψηλού επιπέδου κατανόησης ή/και ζωής.

 Ε, και εννοείται μετά κλείνω. Και διώχνω. "Εννοείται ε;" Ναι για μένα, ακόμα εννοείται, ενώ την υπερανάλυση κορόνα στο κούτελό μου την έχω, εκεί πέφτουν οι σιδεριές και βντουβ! Όποιος προλάβει.

 Έχω φάει κόλλημα με τις κάλες. Τους κρίνους καλέ. Τις κάλλες, όπως τις λέω. Το τόσο κομψό τους σχήμα, το ψηλόλιγνο και μοναχικό, δεν είναι παρά μια ασπίδα για το πραγματικό λουλούδι: τον κίτρινο σαρκώδη μίσχο μέσα στο χωνάκι.

 Είναι τοξικές, ελαφρώς δηλητηριώδεις. Δεν τρώγονται. Θεωρούνται πολύ κλασάτη διακόσμηση σε γάμους. Δεν είναι μόνο λευκές -έχει και κροκί, και πυροκόκκινες, και σκούρες σκούρες μωβ.

 Το λουλούδι τους, ο λεπτός φαλλόσχημος μίσχος επικεκαλυμμένος με γύρη κίτρινη φωτεινή, είναι αυτό που τις πολλαπλασιάζει. Που τους δίνει ζωή και συνέχεια. Το χωνάκι, με τη μυτερή του άκρη, τις αιχμηρά κομμένες καμπύλες, το ανέμελα τυλιγμένο, δεν είναι παρά μια προστασία του άνθους. Όταν μαραθεί αυτό, συνήθως το λουλούδι πετιέται, ενώ μόνο τότε έχει ανθοφορήσει πλήρως.

 Θέλω να γδυθώ και να αγκαλιάσω όλες τις κάλλες.

Με συγκινεί αυτή η ζωγραφιά. Μέχρι πότε όμως δεν θα μου φτάνει η γνώμη μου;