"Γεια σας θέλω να κάνω μια μουσική επιλογή"

 Μια ιστορία ραδιοφώνων και φερεφώνων.

 Άκουγα πολύ ραδιόφωνο μεγαλώνοντας. Βέβαια έχοντας μεγαλώσει σε σπίτι που το κινητό έχει σήμα σε ορισμένα μόνο σημεία (θέλω μια συναρπαστική θεωρία συνομωσίας γι'αυτό το τρομερό φαινόμενο, και δεν θέλω Εβραίους Αμερικάνους Εξωγήινους, θέλω Σκανδιναβούς, να έχει και μια ποικιλία το πράμα. Η Νόκια νορβηγική είναι, θαρρώ, άλλως τε!) και για να μιλήσεις έπρεπε να βγεις έξω στο κρύο -φυσικά κι άρχισα το κάπνισμα, αναπόφευκτο ξαναθαρρώ- δεν είχα και πολλές επιλογές. Το ραδιοκασετόφωνο (ιδανική λέξη για κρεμάλα, Μαρούσκα γράφε) έπιανε τρεις σταθμούς και τους δύο με λίγη προσπάθεια, η κεραία ν'ακουμπάει στο καλοριφέρ φανταστείτε. Έναν "κεντρικό", που έβαζε και ειδήσεις και το πρωί είχε μόνο ενημερωτικές εκπομπές και τον βαριόσουν, έναν που έβαζε μόνο ελληνικά και μόνο του συρμού κι έναν σαν τον Λαβ, τον Κις, τον Γκάλαξι, φερστού εσείς τώρα. Ραδιόφωνο λοιπόν και διάβασμα (βιβλίων, όχι μαθημάτων. Τα μαθήματα μετά μουσικής απαγορεύονταν ένεκα "σε αποσπούν, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις." Άνευ σχολίων.) για να περνάει ο καιρός και να περιμένω, πότε θα ξεκινήσει η ζωή η ρημάδα επιτέλους.

 Συχνά λοιπόν, άκουγες τον ντιτζέι/ραδιοφωνικό παραγωγό/άσχετο βυσματία να λέει με ψεύτικη βαριεστημένη μούτα: "Τηλεφωνήστε μας στο έτσι για τις δικές σας μουσικές αφιερώσεις, τις δικές σας μουσικές επιλογές".

 Κι εδώ σπάει το αυγό.

 Έπαιρνα τηλέφωνο και, μες στην ευγένεια, έδινα παραγγελιά: "Γεια σας θέλω να κάνω μια μουσική επιλογή." ...Παναγιά μου τι θυμάμαι βραδιάτικα! (Πρωινιάτικα κανονικά.)

 Ήμουν τόσο πολύ ψαρωμένο φυτό και συντηρητικούλι και στείρα ευγενικό, που δεν μου περνούσε καν να πω "Θέλω να ακούσω το...". Να ζητήσω να ακούσω ένα τραγούδι μου φαινόταν για κάποιο λόγο, όχι και πολύ μυστήριο έχω καταλήξει, τρομερά θρασύ. Προτιμούσα ν'ακολουθώ μια άλφα πεπατημένη να το πω; Μπορεί, γιατί δεν θυμάμαι να νιώθω άσχημα για τη διατύπωσή μου ΤΟΤΕ, ενώ τώρα λυπάμαι και θυμώνω, σε διάφορες αναλογίες, εξαρτάται τη διάθεση.

 Καλά, πώς δεν με είχε δουλέψει κανείς στο τηλέφωνο τότε, να μου χαλάσει το ήδη επί τρίχας κρεμάμενου κατασκεύασμα του εαυτού μου. Θυμάμαι μόνο σοβαρότητα, μια τυπικότητα, και μετά να μπαίνει το τραγούδι μου και να χαίρομαι. Χαιρόμουν που μου είχαν κάνει τη χάρη και έβαζαν το τραγούδι που με τόση περίσκεψη είχα επιλέξει.

 Θυμάμαι κολλήματα δύο: Το Αγοράκι Μου της Άντζυ Σαμίου, που το βίνδεοκλιπ είδα την προηγούμενη βδομάδα για πρώτη φορά και μου έφτιαξε τη διάθεση (στ'αλήθεια το θεωρώ απίστευτα φιλ γουδ φτιαγμένο, και φαίνεται ότι γελάνε και πειράζονται στ'αλήθεια) και το Για Των Ματιών Σου Το Χρώμα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, που παραμένει ακόμα αγαπημένο τραγούδι, τώρα ειδικά που κατάλαβα τους στίχους. Σε μια εκπομπή μάλιστα δεν είχαν δεχτεί να παίξουν τη μουσική μου επιλογή γιατί "δεν βάζω ποιοτικούς στην εκπομπή", τάδε έφη ραδιοφωνικός παραγωγός, όου γιες, και φυσικά ακόμα θυμάμαι τραγούδια όπως Με Κάνεις Να Χορεύω, Μη Με Παίρνεις Τηλέφωνο, α και τα άπαντα της Πάμε-Πάμελας-Έλα. Το δίσκο του Λεμπέση "Η αγάπη βλάπτει σοβαρά την υγεία" δεν τον αγόρασα τελικά γιατί τον βαρέθηκα από τα ραδιόφωνα. Ντουέτο με Βοσκόπουλο ("Φίιιιιλεεεε"), είμαι Τρελός Καουμπόι και τα μυαλά στα κάγκελα (και η μουσική παιδεία στον υπόνομο. Δεν έχει ανανήψει ιδιαίτερα.)-αλλά, αλλά, ήταν μια παρέα κι αυτό. Κάποια στιγμή θέλω να γράψω για τα πράγματα που κάνουμε "για παρέα", που όλα αναποτελεσματικά μου φαίνονται.

 Στο προκείμενο. Διατύπωνα όμορφα όμορφα τη μουσική μου επιλογή, έκανα κι ένα σταυρό και χαιρόμουν και χόρευα μες στο δωμάτιο -με κλειστή την πόρτα, αν έμπαινε κάποιος χωρίς να χτυπήσει, έβαζα φωνές της Κολάσεως. Μετά το ραδιόφωνο συνέχιζε, το έβαζα στο σλιπ και μου έκανε όνειρα γλυκά.

 Τα πράγματα άλλαξαν όταν άρχισε η καρδιά μου να μεγαλώνει και να κλοτσάει. Τότε ανακάλυψα τα σενάρια και τις ονειροπολήσεις που φτιάχνεις για να ζεις και να έχεις κάτι να σκέφτεσαι όσο περιμένεις τη ζωή σου να ξεκινήσει. Άκουγα λόγου χάρη Κοκκίνου; (Στο δίλημμα Θεοφάνους ή Φοίβος, ψήφιζα Φοίβος, γιατί ο Θεοφάνους μου φαινόταν ποιοτικός/σοβαρός/σοβαροφανής/τον βαριόμουν. Και φυσικά Βανδή, τι να λέμε τώρα.) Τσουπ, η φαντασίωση έτοιμη, είμαι εγώ και περπατάω και φοράω κάτι γαμάτα ρούχα και με βλέπουν και κάποια μαλακισμένα χωρίς να τα έχω δει εγώ και μένουν με ανοιχτό το στόμα όσο περπατάω με αέρα τουλάχιστον Το Μυστικό Της Βικτωρίας. Στο δεύτερο κουπλέ που η Κοκκίνου ψιλοηρεμούσε διακτινιζόμουν κάπου με το έτερον ήμισυ και μαλώναμε για άκυρο λόγο, ή και για σοβαρότερο, του στιλ "Όχι δεν θα σε συνοδεύσω στη δεξίωση του Πρέσβη γιατί όλοι με ζηλεύουν και με κοιτάνε στραβά και ΝΑΙ ΜΕΝ τους αποστομώνω εξαιρετικά πνευματωδώς και αυθωρεί και παραχρήμα αλλά στο τέλος κλαίω τις τουαλέτες πάντα" ή, συχνότερα, "Δεν θα ανεχτώ να με χτυπήσεις ξανά" (Είπαμε... Issues, DUH)/"Κόψε τα ναρκωτικά, σε καταστρέφουν"/Με παρατάει για να ζήσει μια έτοιμη ζωή αλλιώς οι γονείς αποκληρώνουν, κι άλλα τέτοια ανθηρά και μελοδραματικά ευχάριστα. Στο δεύτερο ρεφρέν, αν δεν είχα ξεχαστεί να τραβάω το σενάριο μέχρι να βρω την επόμενη τρύπα του, συνήθως φώναζα κι έκλαιγα (Κοκκίνου. Εγγύηση!) εκεί ενώπιον του ετέρου ημίσεως φυσικά, με πόνο και πάθος. Στη γέφυρα πάντα βολόδερνα σαν την καλαμιά στον κάμπο, πάντα στιλάτη η καλαμιά δε, και αντικρίζω τον κόσμο σαν να μην τον έχω ξαναδεί και άλλα τέτοια σαπουνοπερετικά, μέχρι που το τελειωτικό ρεφρέν, που συχνά το λέγανε 2 φορές για εμπέδωση, αφενός μου αποκάλυπτε ένα τρομερό μυστικό-ανατροπάρα χολιγουντιανή (Συνήθως κερατωνόμουν, αλλά και καμιά βαρβάτη ασθένεια έπαιζε πολύ), αφετέρου μάζευα τα κουρέλια της αξιοπρέπειάς μου κι  έφευγα, αφήνοντας μόνο ένα περιφρονητικό βλέμμα που θα ψάρωνε και η Άννα Γουίντουρ. Πάντα μες στο στιλ εννοείται. Και περνούσε ο καιρός, κι εγώ σαν να είχα συνηθίσει την ζωή που ζούσα μέχρι ν'αρχίσει η κανονική ζωή.

 Κατόπιν, ανακάλυψα τις ξενόγλωσσες  μπαλάντες. Βέεεβαια! Και φυσικά ψάρωσα, απολύτως αναμενόμενο, και υπήρχε μια μεγάλη περίοδος που θεωρούσα τις μπαλάντες ΌΛΕΣ υπέροχα τραγούδια. Απολύτως επίσης αναμενόμενο, σχεδόν όλες τις θεωρούσα βαρετές. Ας όψεται το Γιάτρεψε Την Καρδιά Μου, της Τόνι Μπράξτον, διαχρονικό τραγούδι, και να φανταστείτε στην αρχή δεν ήθελε να το πει. Την παρακάλαγε η Νταϊάν Γουόρεν, που έχει γράψει ένα κάρο σουξέ, ψάχτε την άμα σας αρέσει το Δεν Θέλω Να Χάσω Ούτε Ένα Πράγμα των Έιροσμιθ. Οπότε ξανάρχισαν οι δειλές μουσικές επιλογές. Λευκή Σημαία της Ντάιντο, Όλα Μου της Μαράια Κάρ(ε)ι, και φυσικά Πάντα Θα Σ'Αγαπώ της Γουίτνι Χιούστον της μακαρίτισσας. Να πω εδώ πως όταν είχε βγάλει τον δίσκο ανάνηψης, το Σε Κοιτάζω, αφενός πάτωσε, αφετέρου όλοι το θάψανε (ούτε εμένα μ'άρεσε, τέσσερα τραγούδια μ'άρεσαν) ενώ ήταν πολύ καλύτερα, και με τη φωνή το πάλευε, και κορμάρα είχε και την επεδείκνυε κοφτά και εφαρμοστά. Όταν πέθανε, αμέσως λαϊκό σύθρηνο, και να σπεύσουν να ξανακούσουν το Πάντα, που είναι κι άλλης ε, ενώ τα Που Πάνε Οι Καρδιές Όταν Πεθαίνουν, Είμαι Κάθε Γυναίκα, Πώς Θα Ξέρω δεν τους έλεγαν τίποτα. Εγώ όταν άκουσα το Δεν Έχω Τίποτα ξέχασα το Πάντα, φανταστείτε. Έχασα ξανά τον ειρμό, αλλά δεν είναι και τιμαλφές, θα ζήσω κι εγώ κι αυτός.

 Μαζί με τις μουσικές επιλογές, ξεκίνησαν και οι αφιερώσεις. Βέεεεβαια...

 Έστελνα μήνυμα: "Το Λεπιδόπτερον αφιερώνει στο Έτερον Ήμισυ το Πάντα της Γουίτνι". Κι έπαιρνα τον πούλο. Ίσως έφταιγε η επιλογή των ονομάτων, δεν χρησιμοποιούσα φυσικά το Λεπιδόπτερον, ούτε αποκάλυπτα το ούτως ή άλλως πλαστό Έτερον Ήμισυ, έβαζα ψεύτικα ονόματα. Δεν άκουσα ποτέ το Πάντα Θα Σ'Αγαπώ στον παρακμιακό σταθμό, ενώ είχα στείλει πέντε φορές μήνυμα. ( Είχα επιμονή, αν μη τι άλλο.) Κι έτσι δεν το άκουσε ούτε το Έτερον Ήμισυ και έτσι εξηγείται που δεν ήρθε ποτέ. Βέεεεβαια.

 Και ο καιρός περνούσε με τα σενάρια και τις ονειροπολήσεις κι αν μη τι άλλο, είχα εξερευνήσει λίγο τις μουσικές μου επιλογές, και Κόκκινες Καυτερές Πιπεριές Τσίλι ζήτησα ν'ακούσω, και Ζαχαρομωρά (τέλειος δίσκος ο "Άγγελοι με βρόμικα πρόσωπα") αλλά εντωμεταξύ έμαθα και να οδηγώ. Και ανακάλυψα, ω Θεοί ξεχασμένοι που με θυμάστε, πόσους πολλούς σταθμούς μπορείς να πιάσει η κεραία του αμαξιού...

 Έχετε νιώσει τη χαρά να οδηγείς σε ερημικό δρόμο, να μην υπάρχει κίνδυνος, να επιταχύνεις λιγάκι για πλάκα, και να ακούς ένα αγαπημένο τραγούδι που πέτυχες τυχαία στο ραδιόφωνο; Ευτυχία, όχι μερέντες και σεξ και λεφτά που ακούω. Τι ευτυχία. Και να διαπιστώνεις πώς και πώς σου αρκεί αυτό, εσύ και το αμάξι σου και τα τσιγάρα σου και το τραγούδι σου αρκούν για μια χορταστική, ζουμερή στιγμή ευτυχίας. Χωρίς το Έτερον Ήμισυ. Και χωρίς σενάρια. Και χωρίς να κάνω μουσικές επιλογές.

 Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Συνέχισα ν'ακούω ραδιόφωνα, και να διευρύνω το φάσμα μου, μαζί με Βανδή φυσικά. Κι έμαθα να ξεχωρίσω τις μπαλάντες με βάση αν μ'αρέσουν κι όχι αν είναι καλές ή αν είναι δημοφιλείς. Νιώθω μεγάλη περηφάνεια γι'αυτό μου το κατόρθωμα. Συνεχίζω ωστόσο να φτιάχνω σενάρια και να περιμένω τη ζωή μου να αρχίσει. Το Έτερον Ήμισυ δεν εμφανίστηκε-ακόμα.

 Ξέρω πως θα έρθει όταν βρω το έτερον ήμισυ που έχω χάσει εκεί μέσα στο κατασκεύασμα του εαυτού μου. Αλλά η γνώση αυτή, μάλλον ακριβά πληρωμένη ειρήσθω εν παρόδω, δεν με παρηγορεί στο ελάχιστο.

 Οπότε... απόψε/σήμερα θα κάνω μια μουσική αφιέρωση στο Έτερον Ήμισυ. Δεν θα την ακούσει, δεν υπάρχει οπότε μάλλον δεν θα το πειράξει. (Εμένα με πειράζει, αλλά έχω ψιλοσυνηθίσει.)

 Σελίν Ντιόν

Με σαγηνεύει

Όλα τα πράγματα που είσαι

Όλα τα πράγματα που θα γίνεις

Αγγίζουν την αγάπη

Τόσο βαθιά εντός μου.

Κάθε αναστεναγμός το βράδυ

Κάθε δάκρυ που κλαις

Με σαγηνεύει.

Και όλα τα πράγματα που είμαι

Κι όλα τα πράγματα που θα γίνω

Δεν σημαίνουν τίποτα

Αν δεν μπορείς να είσαι μαζί μου.

Το πιο αθώο σου φιλί

Ή το πιο γλυκό σου χάδι

Με σαγηνεύει.

Δεν με νοιάζει για το αύριο

Έχω παραιτηθεί απ'το χτες

Εδώ και τώρα, αυτό μετράει

Ακριβώς εδώ μαζί σου θα μείνω.

Όλα τα πράγματα σ'αυτόν τον κόσμο

Κάθε φωνή μες στη νύχτα

Κάθε μικρή ομορφιά

Καθρεφτίζεται και λάμπει μες στα μάτια σου

Κι όλα αυτά που είναι εσύ

Γίνονται μέρος μου

Γιατί ό,τι κάνεις

Με σαγηνεύει.

Κι αν πεθάνω αύριο

Θα φύγω με χαμόγελο στο πρόσωπο

Θα ευχαριστήσω το Θεό που σε γνώρισα

Θα πέσω στα γόνατα

Για όλο τον έρωτα που κάναμε.

Κάθε αναστεναγμός το βράδυ

Κάθε δάκρυ που κλαις

Με σαγηνεύει

Με σαγηνεύει

Κι όλα αυτό που κάνεις

Με σαγηνεύει.