Κόκκινες πλαστικές καρδούλες

Ο Έρωτας είναι ένα ενοχλητικό σκανδαλιάρικο μωρό, που ακόμα δεν έχει βγάλει τις πάνες και απολαμβάνει τέτοιας ελλιπούς εποπτείας, που παίζει με όπλα (τόξο και βέλη, σιγά τον Ρόμπιν Χουντ δηλαδή) αντί τα καθιερωμένα τουβλάκια, παζλ, μικρά μου πόνυ κ.ο.κ. Επίσης απολαμβάνει φουλ της ατιμωρησίας, κάνει ό,τι μαλακία του κατέβει και μετά περιμένει κι ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Προσωπικά, είμαι αρκούντως ζώον ευγνώμον ώστε να μην παραλείπω ποτέ το ευχαριστώ. Δύο φορές δηλαδή μου έκανε την τιμή, ένα βέλος-μια στιγμή-μια καρδιά σμπαράλια (ναι και τις δύο φορές), αλλά ευγνωμονώ, όχι αλήθεια ευχαριστώ.

Ένα βέλος, μια στιγμή. Κι όλα αλλάζουν, ήταν φοβερό. Βέβαια, δεν αλλάζουν όλα προς το καλύτερο, και ούτε κατά διάνοια μεμιάς, ο Έρωτας άλλη όρεξη δεν είχε να λύνει ξένα θέματα, εδώ τη στραβομάρα του τόσα χρόνια δεν μπορεί να κουλαντρίσει, τα υπαρξιακά των πληχθέντων θα κοιτούσε. Η δουλειά του, όπως φαίνεται τουλάχιστον (γιατί παραστατικό δεν έχω δει, ούτε δήλωση εφορίας, ανεξέλεγκτες αι πηγαί μου), είναι να σου φουσκώνει την καρδιά. Πολύ! Και μετά, κόψε το λαιμό σου, τα μαλλιά σου, τα νύχια σου, το κάπνισμα-ό,τι έχεις πρόχειρο. Μετά. Για την ώρα, έχεις μια τεράστια καρδιά κάπου μες στο σώμα σου, υπερευαίσθητη, φωνακλού, υπερβολική, που απαιτεί την προσοχή σου.

Τι να κάνετε με μια τεράστια καρδιά

1) Αγκαλιάστε την. Παρατήστε τα πάντα όλα κι αφοσιωθείτε στην καρδιά σας. Δώστε όλη την προσοχή σας εκεί. Ζήστε μέσα της. Χτίστε το ωραιότερο παλάτι, με το απαλότερο πάπλωμα στο πιο πουπουλένιο στρώμα για την πριγκίπισσα Καρδούλα. Αγνοήστε (...επιδεικτικά; Προαιρετικά) ο, τιδήποτε άλλο, και δηλώστε το ως αναφαίρετο δικαίωμά σας. Τυχόν αντιρρησίες (ναι ακόμα κι ένα βλέμμα της περιπτερούς κρύβει περιφρόνηση, χλεύη, δηλαδή σας ζηλεύει βρε κουτά!) ενδείκνυνται, καθώς ευνοούν το ακόμα σφιχτότερο χουχούλιασμα με την καρδιά σας και όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν, να πηδηχτούν, να ξυριστούν (όχι μ'αυτή τη σειρά. Πρώτα να ξυριστούν, πόδια ή μούτρα, μετά να πάνε να πηδηχτούν, με σκοπό να ερωτευτούν -γιατί είπαμε, σας φθονούν!- και μετά, στη χυλωμένη συνειδητοποίηση περί ανικανότητάς των να ζήσουν κάτι αντίστοιχου μεγαλείου με σας, να πάνε να πνιγούν. Νοικοκυρεμένα πράματα.)

2)Πάρτε τη χεράκι-χεράκι και πάτε βόλτα. Μια υπερμέγεθης καρδιά είναι σαν ένα μεγάλο σκυλί. Θέλει παραπάνω φροντίδα από μια γάτα ή καναρίνι ή τσιουάουα, θέλει την κονσέρβα του, τις κροκέτες του (κοινωνική προσφορά: Ξεχάστε ό, τι ξέρατε. Τα σκυλιά δεν κάνει να τρώνε κόκαλα! Εφτά λίαν συντόμως κτηνίατροι το επιβεβαιώνουν. Κάνουν κακό. Διαφημιστές, εικονογράφοι, burn. ). Ένα μεγάλο σκυλί θέλει τρυφερότητα, φροντίδα, αφοσίωση, και ουχί μοναξιά. Βγείτε στα πάρκα, στις ντισκοτέκ, πάντα χεράκι-χεράκι, γρατζουνιστείτε, γαβγίστε, κλάψτε, ατενίστε με βουρκωμένο βλέμμα, ανταλλάξτε υγρά φιλιά. Δέον, προς υπενθύμισιν: Τα σκυλιά θέλουν ιδιοκτήτες. Δεν είναι γάτες να σας υιοθετούν. Φροντίστε να πηγαίνετε την καρδιά σας όπου πάτε εσείς. Δικιά σας είναι άλλως τε. Κι εδώ νοικοκυρεμένα πράματα.

3)Παίξτε μαζί της. Τι αντοχή διαθέτει η φουσκωμένη σας καρδιά; Ευκαιρία να μάθετε. Επιτυχία εξασφαλισμένη, υπάρχει ένα χρονικό στάδιο που η καρδιά, αμόνι να καταπιεί και να πέσει σ'όλους τους γκρεμούς σαν το Κογιότ (τι παρεξηγημένο, δύστυχο πλάσμα!), δεν παθαίνει τίποτα. Τον απέθαντο. Άθραυστη, το Χριστό της δεν καταλαβαίνει, σαν το ψυγείο της γιαγιάς μου ένα πράμα. Ξεχειλώστε τη, ζουπήξτε τη, τσιμπήστε τη, τρίψτε τη με γυαλόχαρτο -οι μεταξωτοί γλουτοί δεν ανέχονται υποψία ξήθρας-, ραπίστε τη, λακτίστε τη, παίξτε πετόσφαιρα... Αντοχή σαν ελαστικά νταλίκας. Για ένα χρονικό περιθώριο, υπενθύμιση. Σε κάθε καρδιά διαφορετικό. Αλλά τι σας νοιάζει; Εγγύηση έχετε; Δικιά σας είναι άλλως τε (επανάληψη). Εσείς κάντε αυτό που κάνετε πάντα: Ζήστε έντονα. Κι αυθόρμητα. Κι ειλικρινά. Και αγνοήστε τυχόν σχόλια περί απερισκεψίας, απωθημένων, παιδαριώδους μαλάκυνσης, αγένειας, εγωισμού. Προέρχονται από τους ζηλιάρηδες ξενέρωτους, τους φοβιτσιάρηδες, τους φλώρους.

4)Κλειδώστε τη. Δεν τη βλέπετε, που έχει γίνει μια φακλάνα πενήντα στρέμματα; Απαπά, πώς θα βγείτε τώρα εσείς έξω, με τι πρόσωπο, που όλοι είχαν να το λένε για την κομψή και περιποιημένη σας καρδιά, κυρία, με τον κορσέ της, με το βέλο της, τα αναθήματά της. Όχι όπως τώρα, αυτό το τεράστιο πράγμα που δεν χωράει ούτε στο μυαλό σας βρε! Γρήγορα στο μπουντρούμι μπουντουάρ, μη τη δει κάνας ξένος. Με τον καιρό θα μάθετε τι να την κάνετε, και πώς να τη χειρίζεστε. Στο μεταξύ μπορεί να ξεφουσκώσει κιόλας, τέλεια, επισπεύδει το σουλούπωμα. Ή, αν το Κωσταλέξι δεν το πολυσυμπαθείτε σαν συνειρμό, κι αφού δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς, φορέστε στην καρδιά σας μια πανοπλία (οι μερακλήδες sur mesure, οι υπόλοιποι από τις παλιές που διαθέτετε, στην ανάγκη νοικιάστε), κλειδώστε τη και πετάξτε το κλειδί στους κροκόδειλους. Η καρδιά σας εκεί μέσα θα μπορέσει να ξεφουσκώσει και να μαραγκιάσει σαν χτεσινό σουφλέ με την ησυχία της. Και κυρίως, με τη δικιά σας ησυχία. Πάρα πολύ νοικοκυρεμένα πράματα.

Τέσσερις απλές συνταγές, ευγενική προσφορά του Λεπιδόπτερου, που μην βιαστείτε να χαρακτηρίσετε την κακιασμένη ειρωνία του ως ερωτική απογοήτευση. Ξορκίζω, αγαπημένοι αναγνώσται. Άλλως τε, θα σας σύστηνα βρε συνταγή που να μην την έχω δοκιμάσει πρώτα εγώ; Βρε;

Κι άντε, τις συνταγές τις είπα. "Μετατικάνουμε", αυτό το παρέλειψα. Βλέπετε, έχω διαπιστώσει ότι πολύ συχνά, μια μεγάλη φουσκωτή καρδιά σπάει σε μικρές πλαστικές καρδούλες. Ναι, αυτές τις φτηνές που βάζουνε στις βιτρίνες και στα κουτιά-έτοιμα δώρα με τα γαλακτώματα σώματος;
Ωσάν ρόδι! Μπαμ! Και πλήθος πλαστικές καρδούλες, φτηνές κόκκινες καρδούλες, πολλές αλλά ουχί άπειρες, ελαφριές και στιλβωμένες και φτιαγμένες κατά παραγγελία κάθε στιγμή ανά εκατομμύρια.
Πονάει η συνειδητοποίηση, πιστεύω. Αλλά. Αλλά, τώρα μιλάω σοβαρά. Είναι οι δικές σας καρδούλες. Μην διανοηθείτε, σας παρακαλώ, να τις πετάξετε στον πρώτο κάλαθο αχρήστων. Μην βιαστείτε να τις χαρίσετε στον πρώτο παραλήπτη φιλιών. Μην σπεύσετε να τις φυλάξετε στο συρτάρι όπου φυλάτε τις προηγούμενες πλαστικές καρδιές σας.

Δείτε τι όμορφα χρώματα κάνουν στο φως!
Κουβαλήστε τις μέχρι το φως. Να δείτε, θα είναι ωραία.

Εκτός αν σας λείπει η μεγάλη φουσκωτή σας καρδιά, οπότε φάτε τις καρδιές σας και ξεχάστε τις -όσο γίνεται- για λίγο καιρό. Λίγο, πολύ, δεν ξεύρω. Ούτε εσείς ξεύρετε. Ούτε αυτός ο παλίμπαις ο Έρωτας ξεύρει. Στην τελικά, θα πω δυνατά αυτό που ξεύρουν όλοι: Αφού συνταγές δεν υπάρχουν, ούτε εγγυήσεις, και την πληγή δεν την γλιτώνετε, κάντε ό, τι σας κατέβει για να έχετε το μυαλό σας (για την καρδιά δεν παίρνω όρκο) ήσυχο. Κάντε ό, τι μα ό, τι θέτε! Και αν φάτε τα μούτρα σας, πράγμα εξαιρετικά πιθανό, ισόποσα πιθανό μάλιστα ακολουθήσετε δεν ακολουθήσετε οδηγό χρήσης, θα τα έχετε φάει ωραία. Θα έχετε όλη την ευθύνη, θα γνωρίσετε τον εαυτό σας, θα τα φάτε όπως θέλετε βρε! Ώρα για δημιουργία λοιπόν!

Το θέμα μου όμως, τώρα, δεν είναι η ερωτευμένη καρδιά. (Άσχετο-σχετικό: Ερωτευμένος, όπως κρυωμένος, συναχωμένος, αγαπημένος. Μετοχή μιας κατάστασης, ουχί ενέργειας. Χμ. )
Το θέμα μου είναι οι κόκκινες πλαστικές καρδούλες.

Βλέπετε, συχνά ο μπέμπακας δεν πετυχαίνει κέντρο. Είπαμε, γκαβομάρα, σαν τη μάνα του, που πήγε και παντρεύτηκε τον Ήφαιστο.* Συχνά μάλιστα, δεν στέλνει καν βέλος, μπορεί απλά να σκουντήξει. Ή το βέλος να έχει βεντούζα στην άκρη. Ή το βέλος να έχει ένα σποράκι, που δεν ξέρεις πότε θα φυτρώσει και πότε θα βλαστήσει και τι θα βγάλει. Έκπληξηηηη! Είπαμε, κωλοπαίδι από τα λίγα.

Συχνά λοιπόν, λέγω, βρίσκεσαι με μια χούφτα κόκκινες πλαστικές καρδούλες στα χέρια σου. Δεν ξέρεις από που προήλθαν. Και δεν ξέρεις τι να τις κάνεις. Τι να τις κάνεις; Που να τις δώσεις; Με ποιον να τις μοιραστείς; Σ'αυτή την κατάσταση είναι το Λεπιδόπτερον εδώ και (αρκετό) καιρό. Λύσεις δεν υπάρχουν, εύκολες ή δύσκολες, γιατί απλούστατα οι κόκκινες πλαστικές καρδούλες δεν αποτελούν πρόβλημα! Απλούστατα, υπάρχουν! Τόσο απλά και τόσο πολύπλοκα.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν. Μπορούν άραγες οι κόκκινες πλαστικές καρδούλες να γίνουν μια τεράστια καρδιά; Και αναρωτιέμαι καπάκι: Από μόνες τους δεν είναι όμορφες; Πρέπει να γίνουν μια τεράστια καρδιά; Εμ, τις τεράστιες καρδιές τις ξέρεις. (Να εγώ, στο τσάκα τσάκα σκαρφίστηκα τέσσερις συνταγές.) Ξέρεις να τις διαχειρίζεσαι. Πάντα μέσω άλλων βέβαια, γνωστών φίλων βιβλίων ταινιών τραγουδιών και συμπαρομαρτυρούντων. Που κι αυτοί οι άλλοι, μεταξύ μας δηλαδή, την τύφλα τους ξέρουνε, έχω την υποψία. Απλώς τους έκατσε καλά και στον επίλογο φουσκώνουν και διακηρύττουν σαν τα κοκόρια. Έχω τη βάσιμη υποψία, επαναλαμβάνω, ουχί σιγουριά, κι ευτυχώς που δεν είναι σιγουριά γιατί κάηκα. Αλλά τις καρδούλες; Δεν ασχολείται κανείς με τις καρδούλες, που δεν σε ανυψώνουν, δεν σου δίνουν καμιά (ψευδ)αίσθηση περί μοναδικότητας στο σύμπαν, δεν σε μεταλλάσουν, δεν τα διαλύουν όλα στα εξ ων συνετέθησαν; Πουρκουά;

Εντελώς μεταξύ μας πάντως, εγώ τις δικές μου τις καρδιές θα τις κρατήσω πάνω μου. Για τον ποταπό ή ευγενή λόγο ότι θέλω να έχω κάτι να σκέφτομαι το βράδυ που αγκαλιάζω το μαξιλάρι. (Ελπίζω να παίρνετε κι εσείς το μαξιλάρι αγκαλιά, και να μην εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα.) Μέσα μου ξέρω, πως αυτές οι πλαστικές καρδιές είναι πιο σημαντικές. Γιατί είναι δικές μου, φτιαγμένες από τις καταθλίψεις μου και τις απογοητεύσεις μου και τις χαρές μου και τους ενθουσιασμούς μου. Δεν μου πάει να τις αφήσω κάπου μόνες. Είναι εγώ. Υπάρχει λόγος που βρέθηκαν στα χέρια μου, κι ας είναι τόσο απλός όσο "ήταν η ώρα τους να βγουν από μέσα σου". Αγαπάω της καρδιές μου ανάλογα με το αγαπάω τον εαυτό μου. Οκέι, πολύ μελούρα έπεσε, αλλά ειλικρινά, δεν με νοιάζει!

Και ξέρετε (ξέρετε;) πόσο σημαντικό είναι να μη σε νοιάζει ειλικρινά και ήρεμα αυτό που παλιότερα σε ένοιαζε μέχρι πυρκαγιάς. Στο τέλος της μέρας, όταν νιώθεις μια άλφα πικρία κι ένα βήτα σφίξιμο για τις πλουμιστές φουσκωτές καρδιές που παρελαύνουν γύρω σου και μπροστά στη μούρη σου, η σύγκριση σε μειώνει και σε στενοχωρεί. Αλλά νομίζω δεν τίθεται καν σύγκριση. Δεν θα έπρεπε, τουλάχιστον.
Γιατί άλλο να έχεις μια τεράστια καρδιά μ'ένα μόνο παραλήπτη (που, αν δεν ενδιαφέρεται, σκάει ολόκληρη στα μούτρα σου-οι δύο φορές που είπα παραπάνω, ναι και οι δύο) κι άλλο μια πλαστική κόκκινη καρδούλα που μπορείς να τη χαρίσεις όπου σου γουστάρει, χωρίς να περιμένεις τίποτα. (Ακούγεται σαν προμόσιον ε; Σκεφτείτε όμως πόσο συχνότερα κερδίζετε κάτι από προμόσιον παρά από λαχείο.) Όχι ότι αυτό είναι το σωστό, το καθημερινό, το ανθρώπινο και η φουσκωτή καρδιά διαφημιστικό τρικ. Αλλά δεν είναι το ένα το λάθος και το άλλο το σωστό, το ένα το αυθεντικό και το άλλο το υποκατάστατο. Και στα δύο, το κωλόπαιδο ο Έρωτας ευθύνεται.

Τέλος παραληρήματος. Τσάκω μια Γουίτνι, έτσι για να συμπληρώσω τη μελούρα:

*Η Θεά Αφροδίτη Κουκλάρα Καρακαλλόνα πήγε και παντρεύτηκε τον Άσχημο Κουτσό Όλη-μέρα-κι-όλη-νύχτα-πελεκάω-σίδερα (Δία,αυτός ο Ήφαιστος θα με τρελάνει. Γαμώτη!). Λες να ήξερε κάτι παραπάνω, ή απλά η ανασφάλεια βαρούσε μπιέλες και σου λέει, καλύτερα να με κυνηγά αυτός κι εγώ, όντας δεσμευμένη, θελκτικότερη δηλαδή, να κάνω τις τρελίτσες μου με όποιον θέλω;

Ή απλά ήταν κι αυτή γκαβή (γυαλιά δεν φορούσε, δεν ταίριαζαν με το χτένισμα, και φακοί κολύμβησης δεν έχουν βγει ακόμα) και την πρώτη νύχτα είδε τον Ρουμπελστίλτσκιν και γίνανε οι βόστρυχοι πράσα; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αλλά εσείς μια επίσκεψη στον οφθαλμίατρο να την κάνετε.