Ντισκουέαρντ

Να ξεκαθαρίσω εξ' αρχής: Δεν μου αρέσουν οι DSquared2.

(Και με αυτό τον εντυπωσιακό εναρκτήριο αφορισμό, φαίνομαι σαν τον Γκρινιάρη το στρουμφάκι: "Μου τη δίνουν οι DSquared2!" Καλύτερα.)

Ο Ντιν κι ο Νταν (ντιν νταν!) είναι δίδυμοι ομοζυγωτικοί (δηλαδή, ολόιδιοι) Καναδοί μεν Ιταλοί δε λόγω πατέρα Ιταλού και, κυρίως, λόγω επιχειρηματικής βάσης. Στο μυαλό μου τους είχα για εντελώς Ιταλούς, σε επίπεδο "εκεί που έφτυσαν ο Ντομένικο κι ο Στέφανο, φύτρωσαν οι Ντιν Νταν"-και όταν διάβασα ότι είναι καναδογεννημένοι κι αναθρεμμένοι, σκέφτηκα ότι αυτή η κουλτούρα τους δεν φαίνεται πουθενά. Μετά σκέφτηκα γι' άλλους Καναδούς σχεδιαστές, αλλά θυμήθηκα μόνο τον Jason Wu, που γεννήθηκε στην Ταϊβάν και μεγάλωσε στον Καναδά και σπούδασε στο Τόκυο και έστρωσε καριέρα στη Γαλλία κι έγινε γνωστός ράβοντας φουστάνια για την πρώτη κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών (αυτό είναι που λέμε, τελικά, διεθνής καριέρα...;)-α, και έβγαλε λεφτά σχεδιάζοντας ρούχα για κούκλες. Αυτό το βρίσκω από παραξενούτσικο έως ανατριχιαστικό, δικό μου θέμα, κι όχι δεν έχω δει κανένα Τσάκι. Πέραν του Τζέισον άλλον Καναδό δεν θυμόμουν, το κοίταξα λίγο στη Βικιπαίδεια και δεν ήξερα κανένα. Θα μου πεις τώρα, σοβαρές πηγές έχεις, και θα 'χεις απόλυτο δίκιο: η εν λόγω ιστοσελίδα αναφέρει την Avril Lavigne ως σχεδιάστρια μόδας. 

Επανέρχομαι στα διδυμάκια. Ξεκίνησαν κουτσά στραβά, όπως ξεκινάνε όλοι, δουλεύοντας για άλλους. Σιγά το πράμα, εδώ κοτζάμ Αλμπέρ Ελμπάζ δούλευε για μπουτίκ τύπου "Αντωνία" (απ' τα καταστήματα που πας και λες: "Είμαι η αδερφή της συνυφάδας της ξαδέρφης του κουμπάρου, τι μου προτείνετε;"), αλλά οι ΝτινΝταν δουλέψανε και για τη Diesel, για παράδειγμα, που τους βοήθησε να στήσουν το δικό τους τσαντίρι-κι έκτοτε αποτελούν αντίπαλο δέος, μπουά-χα-χα. Έκτοτε, από το 1995 δηλαδή, ράβουν αντρικά ρούχα, το 2003 μπήκαν και στα γυναικεία.

Κι εδώ πάμε στην πρώτη παρατήρηση. Έχω πετύχει ένα κάρο άντρες να φοράνε Dsquared, αλλά μόνο μια γυναίκα. Παράξενο; Μπα, λέμε σε πρώτη ανάλυση.

Δεύτερη παρατήρηση: Όσους έχω πετύχει, αυτό το κάρο που είπα, κάνουν μπαμ ότι φοράνε Ντισκουέαρντ (έτσι προφέρεται, φυσικά)-ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που δεν φοράνε ρούχα ή παπούτσια με το τεράστιο λογότυπο. Σπάνιες, είπα; Τρεις, συγκεκριμένα. 

Τρίτη παρατήρηση: Ως λάτρης των στοκατζίδικων, ξεπουλημάτων και τα λοιπά, τα DSquared (2) βρίσκονται παντού, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Μαζί με τα Cavalli, αποτελούν συνήθως τους κράχτες "ελάτε κι εδώ, έχουμε μάρκες, εδώ τα καλά ρούχααα!" και λειτουργούν μάλλον σαν διαπιστευτήρια τύπου "εμείς είμαστε σοβαρό κατάστημα και φέρνουμε επώνυμα προϊόντα." Κι εξαιρετικά κακόγουστα, συμπληρώνω εγώ.

Προχωρώντας στη δεύτερη ανάλυση (δεν κρατιέμαι, μου ξέφυγε η κακία πριν, είδατε) να δείξω:

Αυτό είναι το μπροστά, για να καταλάβετε.

Κι αυτό είναι το πίσω, για να καταλάβετε καλύτερα.

Ενώ λοιπόν αυτό το είδος το ιδιότυπο βρίθει στη νεοελληνική καφετέρια και πλαζ, δυστυχώς αυτό:

...δεν βρίθει. Έμφαση στο παπούτσι, παρακαλώ.

Αυτό που μου τη σπάει στους Ντιντάν και σε αυτούς που τους αγοράζουν είναι αυτή η φοβερή αντίφαση. Απ' τη μια το ίδιο το δίδυμο πλάσαρε απ' την αρχή μια flamboyant (ξώχαρη), παιχνιδιάρικη (χαζοχαρούμενη), εντυπωσιακή (βαρετά φανταχτερή) διάθεση και τάση και δημιουργία, απ' την άλλη υπήρχαν πάντα κομμάτια, σε δίκαιη αναλογία, καλοφτιαγμένα και γουστόζικα και θα-τα-φοράω-μέχρι-να-λιώσουν. Τα οποία όμως δεν ξεχώριζαν (καλό για τη δικιά μου γνώμη, αλλά για το αγοραστικό κοινό τους μάλλον αναγκαίο κακό.) και ήταν περισσότερο σαν απόδειξις "εμείς είμαστε σοβαροί ντιζάινερς απλά επιλέγουμε να μην παίρνουμε τον κόσμο της μόδας και τόσο σοβαρά."

Αλεπού και κρεμάστρες. (Κάτι τέτοια έλεγε κι ο Γκοτιέ, έφτιαχνε συλλογές με το σκεπτικό "η μόδα πρέπει να εντυπωσιάζει τους απλούς ανθρώπους", ένα αντρικό κάπρι καθιέρωσε που από χρόνια θεωρείται πλέον ΤΟ κακόγουστο πράγμα και κατέληξε να σχεδιάζει μπλουζοφούστανα για τη Γιουροβίζιον και το εξώφυλλο για το "νέο δίσκο της Νάνας Μούσχουρη, αυτή την Κυριακή δώρο μαζί με την εφημερίδα".) Με εκνευρίζει που ο κάθε λαπάς (bitch mode on) που φοράει ας πούμε:

ΑΥΤΌ ΤΟ ΠΡΆΓΜΑ, με το εφέ ακράτειας και τα στενά μπατζάκια,

νιώθει ότι μπορεί να πάει και σε γάμο ας πούμε, γιατί αυτή δεν είναι μια απλή φόρμα (συμφωνώ, είναι μια απαίσια φόρμα), είναι φόρμα ντισκουέαρντ.

Δεν τίθεται θέμα γούστου κι αισθητικής, αλλά δεν αντέχω τη αρχοντοχωριατιά του σκεπτικού "Δίνω 120 ευρώ για μια φόρμα που δεν πάει σε άνθρωπο επειδή μπορώ, και θα τη φοράω όπου θέλω επειδή μπορώ, γιατί είμαι και ο μέγας αλιτήριος που δεν μπορεί τα στημένα και είμαι χυμαδιό και θα πάω στο κλαμπ με τη φόρμα γιατί τα έχω σκάσει και άρα είμαι πολύ μοδάτος". (bitch mode still on, as you can see)

Ειδικά γι' αυτές τις φόρμες έχω τεράστια αποθέματα κακίας. Γενικά δεν συμφωνώ με την άποψη "το σωστό ρούχο σε κολακεύει" (μεγάλη συζήτηση, άλλη ώρα), αλλά αυτές οι φόρμες όχι δεν κολακεύουν, αλλά αδικούν κατάφωρα. Μου έχουν πει ότι είναι άνετες, μπορεί, δεν έχω δοκιμάσει (και δεν προτίθεμαι)-ειδικά για άντρες πιο μπαμπάτσικους. Μια χαρά. Πάνω απ' όλα να είμαστε άνετα. Αλλά γιατί φορώντας αυτό το πράγμα έχουν την αίσθηση ότι είναι και τρέντι και μοδάτοι και στιλάτοι-ελκυστικότεροι, δηλαδή; 

Γιατί είναι ντισκουέαρντ. Αν ήταν δηλαδή το ίδιο σχέδιο, ξεχειλωμένη σκελέα, αλλά με τη μάρκα αθλητικής εταιρίας φερ' ειπείν, απαπαπά! Μόνο μες στο σπίτι, άντε και μέχρι το περίπτερο.

Τόσο εξόφθαλμο! "Έχω λεφτά να παίρνω φόρμες DSquared2". Τόσο μικροαστικό-ατυχής χαρακτηρισμός, αλλά πώς το λες όταν το παιδάκι πάει σχολείο με την καινούρια του φόρμα κι όοολα τα παιδάκια αναφωνούν "ωωω!Τι ωραία φόρμα!" και το παιδάκι κορδώνεται; Αυτό.

Γιατί κορδώνονται, μη λέμε ψέματα! Κι αυτή είναι και η δουλειά των ρούχων, σύμφωνα μ' αυτή την οπτική. Να δείχνουμε πόσα έχουμε! Ευρέως διαδεδομένη νοοτροπία, γιατί λοιπόν τα βάζω με τους DSquared2;

Δεν θα το πω "ξεδιάντροπο", αλίμονο, αλλά αυτό το εξόφθαλμο δεν το αντέχω. Τόσο πολύ "στα μούτρα σου". Χρώματα έντονα και λεπτομέρειες να τραβάνε το μάτι, όλα σούπερ ουάου. Το στιλ κοκορεύομαι, ανερυθρίαστα! Τόσο εφηβικό, και τόσο ακριβό; Είναι σαν τα ρούχα τους να σε κάνουν το πιο δημοφιλές παιδί στο σχολείο, κι εσύ να τσιμπάς, ότι όντως είσαι.

Στενά μέχρι ασφυξίας μπλουζάκια αν το αγαπημένο μας φαγητό είναι η κρεατίνη, για να μην είναι κι εντελώς σκέτα και μείνει αδικαιολόγητη η τιμούλα κοτσάρουμε κι ένα λογότυπο. (Αυτό με τα λογότυπα, γενικά, και D&G Armani LV... δείχνουν τόσο φτηνά. Μοιάζουν με διαφημιστικά.) 

Ή για τους σοφιστικέ φίλους μας: Αυτό το πουκαμισάκι θα αντιγραφεί πολύ κατά πώς φαίνεται (γκρρρ) και θα σας κάνει να ξεχωρίζετε αμέσως. "Είμαι φάσιον ρε μαν!Ναι ρε γούμαν, προσέχω το ντύσιμό μου κι ιδού η απόδειξις." Για μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία.

Ακόμα και μια βόλτα στο γυμναστήριο δεν γίνεται να είναι βαρετή. Δυο ασχημομούρικα σκυλάκια να σερφάρουν, και ΤΖΑ! Το όνομα της φίρμας! Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, ότι και για το συνηθέστερο φούτερ, hoodie που λέγανε και στο χωριό σας, τα σκάσατε.

Ένα απλούστατο παπουτσάκι κάζουαλ (γιατί είπαμε, δεν ασχολούμαστε και πολύ, κυριλίκια κι έτσι δεν γουσταρίζουμε) αντιγραφή του κλασικού diesel πατούμενου. Διακόσμηση ένα φύλλο πλατάνου (Καναδάς γαρ) και, καλλιτεχνικά γραμμένο, το όνομα της φίρμας.

Συν τοις άλλοις, παίζουν πολλές μαϊμούδες. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις μαϊμούδες γενικά, πέραν του κλασικού "γιατί με τα ίδια λεφτά δεν πήρες κάτι καλύτερο ποιοτικά κι όχι τόσο κραυγαλέο;" στο οποίο δεν έχω λάβει ακόμα ικανοποιητική απάντηση, αλλά όταν ακούω ότι πλήρωσαν τη μούφα 40 και 50 ευρώ "επειδή είναι ντισκουέαρντ"... θέλω να γίνω η θεά Κάλι και να μουντζώνω μ' όλη μου τη δύναμη. Και από πού ν' αρχίσω τις εξηγήσεις δηλαδή. Ποιος κοροϊδεύει ποιον, το νέο Cluedo.

Και απ' την άλλη, το "σοβαρό αντίβαρο" των Ντιντάν είναι αφενός σαν αυτά τα μπλουζάκια,

που προσέξτε ότι το'χουν μελετήσει το θέμα, να είναι ένα μπλουζάκι ναι μεν με το λογότυπο να τσιρίζει, αλλά να κολακεύει στο φουλ. Η λαιμόκοψη αυτή γενικά κολακεύει, όσο κι αν δεν της φαίνεται, το χρώμα έντονο και ήσυχο μαζί, δείχνει χιλιοφορεμένο-πάντα cool αυτό... Το μήκος της μπλούζας και κυρίως των μανικιών καμουφλάρουν τα πάντε κιλά πάνω-πέντε κιλά κάτω που έχεις.

Εδώ ναι, καταλαβαίνω κάποιον που δίνει 84 ευρουλάκια γι' αυτή τη μπλούζα, θέλει κάτι κολακευτικό και γκομενέ, εντός ορίων φυσικά, που να βγάλει τα λεφτά του. Μια χαρά συνέπεια στη φιλοσοφία.

Αφετέρου, αυτό εδώ το παπούτσι.

Κλασικότροπο σχέδιο, πάλι κολακευτικό, καλή ποιότητα, στιβαρό το πατούμενο γενικά. Τίποτα το ιδιαίτερο όμως. Απόλυτα ασφαλής επιλογή και ήσυχη. 788 έουρος. Με τόσα λεφτά πάω σε Τζον Λομπ, αγαπημένοι μου ΝτινΝταν.

Αυτό που θα φορούσα (αν μου το χαρίζανε φυσικά) σίγουρα, γιατί ναι μεν κάνει εντύπωση, αλλά όχι κραυγαλέα, και θα πήγαινε τέλεια με μπότες (και μου αρέσουν τρελά οι μπότες):

Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, πάντως. Ενώ αυτό, είναι αρκετά πιο ιδιαίτερο:

Καπελάκι εξαντρίκ, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί βέβαια, αλλά εδώ όντως ταιριάζει η φιλοσοφία "Δεν με πολυπαίρνω στα σοβαρά". Εδώ έχουμε και χιούμορ και πνεύμα!

Κλείνοντας, γιατί κουράστηκα, να καταλήξω ότι οι DSquared2 κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, αλλά μαζί με αυτή θα προτιμούσα να ράβανε και τίποτα της προκοπής.

Όταν με ρώτησαν γιατί ξινίζω τα μούτρα μου με το άκουσμα "ντισκουέαρντ", ετοιμάστηκα να ξαναπώ την κακία για τον κάθε λαπά που νομίζει ότι ξέρει από μόδα επειδή έχει θήκη κινητού "ντισκουέαρντ".

Αλλά δεν μου 'βγαινε, οπότε πέταξα το εξής φιλοσοφικό φιλοσοφημένο θέσφατο:

"Με τα ίδια λεφτά και λιγότερα, αγοράζεις κάτι πολύ καλύτερο. Δεν μπορώ το τόσο έντονο μάρκετινγκ. Από ένα κωλοφτιαγμένο Πεζό με αεροτομές, γούφερ, φωτάκια, και τα λοιπά, προτιμώ μια ολόσκετη Άλφα Ρομέο. (ήταν στερεοτυπικά ανρική παρέα, ήθελε απτό παράδειγμα)

Θέμα γούστου, στην τελική"

Πριν βγω απ΄το bitch mode, να καταγγείλω τα θεόστενα και πάραπολύχαμηλόμεσα "μπλουτζίν" τους, έτσι για ένα τελευταίο. Να δίνεις 300 ε για ένα ταλαιπωρημένο, με χλωρίνες και μπαλώματα και σκισίματα τζιν, για να δείχνεις αλητάμπουρας; Πολύ αλητεία, μιλάμε. Η ειρωνία του πράγματος δεν είναι προφανής, πιστέψτε με. Αλλά για το μέσο ντούκι wannabe, αυτό με τις κρεατίνες ("Εγώ δεν παίρνω τίποτα, αυτά είναι μόνο πρωτεϊνη"), που γυμνάζει κορμό και χέρια, είναι ιδανικά. Το ανθρωπάκι με τα φουσκωτά βυζιά και μπράτσα και με τα καλαμένια ποδαράκια βρίσκει το αγαπημένο του τζιν. Άκωλοι όλου του κόσμου (με μπράτσα όμως, μην ξεχνιόμαστε) ενωθείτε, βρήκαμε αυτό που σας πάει απόλυτα. Και καταλήξαμε αυτό το πράγμα, που το λένε τζιν αλλά αν έχεις μπουτάκια σου φαίνεται κολάν, να είναι το κατεστημένο. Έλεος, πραγματικά! Το χειρότερο θράσος!

(Bitch mode off) Ο καθένας ας επιλέγει αυτό που προτιμάει, με όποιο κριτήριο. Κι ο ίδιος ο καθένας ας κρίνει ό, τι θέλει, όπως θέλει, αρκεί να θυμάται ότι η κρίση του είναι αυστηρά προσωπική και το "δεν μου αρέσει" δεν σημαίνει καθόλου "δεν είναι καλό".

Δη εντ.