Η περίπτωση Καιτούλα

Άλλο ένα κείμενο-απόπειρα διερεύνησης της Kate Moss;

Πες το κι έτσι.

Αυτή η κοπέλα (πλέον γυναίκα παντρεμένη με μικρό κορίτσι) είναι από τα πλέον πολυσυζητημένα πρόσωπα του καιρού της και των δικών μας καιρών. Πρόλαβε να δει το όνομα της να μπαίνει στα κουτσομπολίστικα περιοδικά ως δόλωμα για να προσέξεις παραπάνω το εξώφυλλο. Για πάρα πολλά χρόνια. Και χωρίς να δίνει συνεντεύξεις. Εγγλέζικη μαγκιά, είναι το προφανές συμπέρασμα.

 Never complain, never explain, riiiight?

Είναι φοβερό πως ένα τόσο μεγάλο εικόνισμα της μόδας περιφρονεί τη μόδα τόσο σνομπ και διακριτικά. Ή μάλλον, είναι φοβερότερο πώς ακόμα το να "μη σε νοιάζει" παραμένει το πιο cool πράγμα σε όλα τα κουλά. Κι εξηγούμαι:

  Για το άχαρο κορίτσι της τρίτης Γυμνασίου που δεν έχει αδιαθετήσει ακόμα, είναι ψηλότερη απ'τα μισά αγόρια της τάξης, έχει πολύ μικρό στήθος και παράξενα χαρακτηριστικά. Εννοείται τρώει το δούλεμα της ζωής της, εννοείται δεν έχει πολλές cool παρέες, εννοείται πως την τσούζει να είναι διαφορετική. Την τσούζει που δεν ζει τα πράγματα που ονειρευόταν καθώς μεγάλωνε, είτε έρωτες είτε μεθύσια είτε ένα μάτσο θαυμαστών είτε μια αυλή φιλενάδων. Η Καιτούλα της μοιάζει, αυτή ίσως να μην μοιάζει με την Καιτούλα, αλλά βλέπει μια κοπέλα να ζει το παραμύθι της Σταχτοπούτας καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη και, όσο να πεις, ταυτίζεται. Γιατί ναι μεν της Καιτούλας τεμενάδες της κάνουνε, αλλά αυτή ούτε να καταδεχτεί να γίνει κοσμική περσόνα όπως είναι για παράδειγμα η εγχώρια Χρουσαλά. (Η σύγκριση νομίζω μόλις με έστειλε στη στρατόσφαιρα.) Κι ωστόσο, πάντα ευγενική και λιγομίλητη κι απρόσιτη, σαν κανονική πριγκίπισσα.

Το κορίτσι μπορεί να μεγάλωσε, να πέρασε κάπου με καλό βαθμό, αλλά δεν μεταμορφώθηκε, δεν έγινε η πεταλούδα που πρόσμενε. Παραμένει διαφορετική, αλλά μετά από χρόνια αναγκαστικής σιωπής, έχει μάθει να παρατηρεί πολλά. Το βλέμμα της, συνειδητοποιεί, είναι όλη της η ύπαρξη. Βλέπε Καιτούλα. Τι χαλασμός πια γίνεται γι'αυτό το βλέμμα! Εύθραυστο το λέει ένας, ελαφίσιο ο άλλος, ανασφαλές, δυναμικό, κοριτσίστικο, άφυλο, ανδρόγυνο, παιδικό, μυστηριακό, νωχελικό, αφ'υψηλού, ακατάδεχτο, μαγνητικό, μαστουρωμένο. Όλοι έχουν μια άποψη για το βλέμμα της Καιτούλας. Αυτή δεν μιλάει, μπορεί απλά να χαμογελάσει ευγενικά συγκαταβατικά, και να συνεχίσει απλά να κοιτάει. Και οι άλλοι συνεχίζουν να την κοιτάνε. Και να σχολιάζουν φωναχτά, με ύφος ειδήμονα, γιατί αυτοί ξέρουν καλά κοριτσάκια σαν την Καιτούλα, μπορούν να τα αποκρυπτογραφήσουν. Και συνεχίζουν να την κοιτάνε και να σχολιάζουν.

Άβαφη, με το κινητό και τα τσιγάρα της και το βλέμμα της. Προσέχεις το βραχιόλι της, το δαχτυλίδι της, τα μαλλιά της.

Για το κορίτσι που συνεχίζει να μεγαλώνει, οι ονειροφαντασίες φεύγουν. Δεν περιμένει πια κανένα να της πει "Είσαι τόσο απόμακρη, που οι άντρες σε φοβούνται" ή "Δεν φοράς τίποτα εξεζητημένο, κι όμως πάντα ξεχωρίζεις." Μια πικρία της μένει. Ε, λογικό. Δουλεύει, αφοσιώνεται στη δουλειά της, νιώθει πως έχασε χρόνο, νιώθει ακόμα κάπως διαφορετική. Δουλεύει, εργάζεται ουσιαστικά. Στο μεταξύ, Παρασκευές και Σάββατα είναι τόσο κουρασμένη που δεν βγαίνει καν-κι αν βγει, μέχρι τις δώδεκα, συχνά με φαρδιά, άνετα,ρούχα χωρίς σουτιέν από μέσα και τα μαλλιά όπως να'ναι.Είναι κουρασμένη, και φεύγει καπάκι αν κάτι την ξενερώσει.

Άψογο σινιόν; Γιατί; Κανείς δεν είναι άψογος.

Το κορίτσι συζητιέται, πολύ. Είναι όμορφη, αλλά επειδή δεν το ξέρει, έχει δώσει βάση σε άλλα πράγματα. Νιώθει ότι είναι ελκυστική. Είναι γλυκόπικρη, επίσης. Περιφρονεί πλέον συνειδητά τις νόρμες και τα κομ ιλ φο, έχει δει τους τίμιους παίκτες να καθαρίζουν τις κερκίδες μετά τη λήξη. Δεν ασχολείται με τα κουτσομπολιά, όχι τόσο από ανωτερότητα, όσο από απάθεια. Νιώθει πάντα διαφορετική, δεν ανακατεύεται σε συζητήσεις, δεν ρωτάει, όταν τη ρωτάνε λέει τη διαφορετική της γνώμη ήσυχα, χωρίς να απαντάει σε κάποιον. Φοράει τακούνια, της αρέσουν, και δεν τη νοιάζει που είναι ψηλότερη απ'τους περισσότερους άντρες. Θυμάται την Κέιτ Μος με τη λίγη νοσταλγία που θυμάται τα περασμένα της. Επιδεικνύει όλες τις δεξιότητες στη δουλειά της. Έχει κερδίσει παραπάνω από το σεβασμό των ανθρώπων: Την χρειάζονται, είναι απαραίτητη. Δεν χρειάζεται την αποδοχή των άλλων. Αδιαφορεί, βαριέται να προσβάλλει με δηλητηριώδεις ατακάρες, απορρίπτει μπαμ και κάτω χωρίς να το ξανασκεφτεί. Το έχει ήδη σκεφτεί. Αγαπάει τη ζωή της. Θέλει να βρει έναν άνθρωπο, όχι ένα πρίγκιπα, που να ένιωθε κι αυτός όλη του τη ζωή διαφορετικός, για να ζήσουν μαζί απλά και όμορφα. Κανονικά!

Η Καιτούλα διαφημίζει Σανέλ. Με το μειδίαμά της και το φρέσκο της μαλλί. Η απόλυτη καταξίωση για ένα μοντέλο, μια μισοξεχασμένη δουλειά "ρουτίνας" για την Καιτούλα. Μαγκιά;

Όχι τόσο, όσο απλότητα. Όταν έχεις κάτι ξεχωριστό, μην το αμπαλάρεις, μην το αμβλύνεις, μη το μετριάζεις. Ρίχτο, στα μούτρα τους. Ή θα θαμπωθούν και θα σε λατρέψουν ή θα τυφλωθούν και θα σε απορρίψουν. Απαρατήρητη; Συχνά, αλλά δίνει την εντύπωση ότι θέλει. Ότι τα έχει όλα figured out.

Τι φοράς σε μια υπερβολικά κυριλέ δεξίωση, όπου πλημμυρίζει ο τόπος σταρλετίτσες και σταρούμπες, κορμιά θανατηφόρα και ολόσωμα "λαστέξ"; Μα, φυσικά, ένα καλοραμμένο κοστούμι στο στιλ σου. Εννοείται πως σέβεσαι την περίσταση, δεν φοράς τζινάκι, όπως δεν θα φορούσες τζινάκι σ'ένα γάμο. Αλλά πάντα υπάρχει χώρος να αυτοσαρκαστείς λιγάκι, να κάνεις την πλάκα σου και τη διαφορά σου, και ν'αφήσεις μετά να γράφονται κείμενα επί κειμένων για την επιλογή σου.Που παραπέμπει ξεκάθαρα σ'αυτό:

Βρείτε τις διαφορές, γενικώς. Κοκαλιάρες, ρηξικέλευθες, χωρίς να το πολυψάχνουν. Άλλαξαν τα πράγματα χωρίς να δείχνουν πως το ανέλυσαν και πολύ, ή λίγο. Φυσικά και όλο αυτό το χυμαδιό δεν πείθει πάντα, και μια χαρά στημένο κόλπο θα μπορούσε να είναι. Αλλά, αλλά, γίνεται στιλάτα. Διδάσκει νέους τρόπους σκέψεις. Φέρει νέα ήθη. Στη μόδα, και στις διαπροσωπικές σχέσεις (μεγάλο θέμα αυτό, αναλυτέο σε δικό του κείμενο.).

Η Κέιτ Μος πουλάει, και γιατί είναι καλή σ'αυτό που κάνει, και γιατί κάνει κάτι εντελώς δικό της. Δεν κάνει ό,τι κάνουν τ'άλλα μοντέλα. Δεν το παίζει γκόμενα, δεν κρατάει τσάντες της σεζόν, δεν φοράει ό,τι της πούνε οι σχεδιαστές αποκλειστικά. Τα πίνει, καπνίζει, και δεν το κρύβει. Γιατί άλλωστε; Δεν είναι κανένα πρότυπο, αιθέριο πλάσμα που τα τσίσα του μυρίζουν βιολέτες. Ούτε είναι επαναστάτρια κατ'επάγγελμα, να προκαλεί για να προκαλεί. Κάνει αυτό που της κατέβει, είτε αυθόρμητο, είτε στημένο, είτε στραβό, είτε κατακριτέο, είτε θαυμαστό, είτε πρωτοποριακό. Με ή άνευ πολλής σκέψης. Κι αφήνει τους υπόλοιπους στην ησυχία τους, να σοκαριστούν, να θαυμάσουν, να κρίνουν-να εκτεθούν, δηλαδή. Ενώ αυτή κρατάει ανέμελα τη sprezzatura της ακέραιη. Τόσο ανέμελα, που και θρύψαλα να γίνει, αυτή μάλλον απλώς θα γελάσει και θα συνεχίσει τη δουλειά της.

Φανταστείτε η Cara Delevingne να της κλέβει δουλειές. Θα πτοηθεί η Καιτούλα; Άντε καλέ! Θα θυμόμαστε την Κάρα μετά από δυο χρόνια; Χμ.

(Αν και η Καιτούλα μένος έδειξε προς τη Σιένα Μίλερ, άξια εκπρόσωπο του νεο-χαλαρού στιλ αλλά και ομορφότερη. Τζουντ Λο η μία, Τζόνι Ντεπ η άλλη βέβαια, να λέγονται αυτά εν ώρα συγκρίσεων. Βέβαια τη Σιένα Μίλερ παίζει να σας τη θύμισα εγώ, τώρα. Ενώ η Καιτούλα, σταθερή αξία στο χρόνο.)

Στην τελική, η Καιτούλα υπενθυμίζει πάντα πως είναι άνθρωπος, με κυτταρίτιδα και σπυράκια και τσιγάρα, και δεν το παίζει αψεγάδιαστη. Μεγάλη αλήθεια αυτό, και δύσκολο να το νιώσεις άμα σου λείπει: Τα καλύτερα θα συμβούν σε σένα, τώρα, όχι όταν θα'σαι όπως θέλεις να είσαι. Όποιος το καταλαβαίνει αυτό μαθαίνει το ύψος του και τι χρώμα έχουν τα μάτια του. (Ποιητική αδεία.)

Παράλληλα, η Καιτούλα παραμένει διαφορετική. Όπως είμαστε όλοι. Ατρόμητη; Δεν γνωρίζω, δεν μ'ενδιαφέρει. Μου αρκεί που ντύνεται με το δικό της τρόπο, χωρίς να φοράει έντονα λογότυπα ή χτυπητά ρούχα σχεδιαστών. Σιγά μην τους κάνει τζάμπα διαφήμιση. Άμα θέλουν, ας την πληρώσουν.

Εξαίρεση ο Αλέξανδρος, που ήταν και φίλοι. Το φουλάρι αυτό είναι πλέον σήμα κατατεθέν.Δεν το φόρεσε μόνο η Καιτούλα, αλλά αποτέλεσε είδηση: "Το φόρεσε ΚΑΙ η Καιτούλα!"

(Αν κι έχει παραγίνει το κακό με τις νεκροκεφαλές, να το πω. Σχόλια περί θνητότητας και φθοράς σε προϊόντα a priori περιορισμένης ζωής; Χμ-χμ.)

Εγώ αγαπάω αυτό εδώ. Έχω φτιάξει παραλλαγές του, το χαίρομαι. Νιώθω σοφιστικέ. Ήτοι, το μέσον δύο άκρων: συντηρητικούρα κι εξαντρίκ. Το ζω, το ομολογώ.

Δεν πειράζει αν τα μπατζάκια είναι λίγο μεγάλα,ίσα ίσα εντείνει το ανεπιτήδευτο. Βλέπε "έριξα ό,τι μου γυάλισε", και τυχαίνει η γαρδαρόμβα μου να αποτελείται από τέτοια γαμάουα ρούχα.

Γιλέκο μέσα από παλιακό πανωφόρι, λίγη κοιλίτσα να ξεμυτίζει από το φανελάκι που φοράς στον ύπνο. Ξύπνησα σαν να λέμε και είχα πέντε λεπτά καιρό να ετοιμαστώ, στο κάτω κάτω στο δρόμο θα βγω, και φοράω τζιν, πόση προσπάθεια απαιτείται; Η λιγότερη. Και τα-νταααα!

Εν κατακλείδι; Η Καιτούλα αφήνει αδιάφορους κάποιους ανθρώπους, αλλά είναι περισσότερες οι ξινισμένες φάτσες που τη χαρακτηρίζουν ανορεξικιά (και μετά κάνουν τα πάντα για να αδυνατίσουν, οποία ειρωνία) κι ακόμα περισσότεροι οι άνθρωποι που επηρεάζονται εκουσίως και γράφουν κείμενα γι'αυτή και το στιλ της. Που είναι το αυτονόητο: Στυλ, κι ουχί μόδα. Διαφορετικό σε όλους τους ανθρώπους, και το βρίσκεις όταν σταματήσεις ν'αγχώνεσαι για τη φωτογένεια της διαφορετικότητάς σου.

(Προτιμάς να παίζεις σύμφωνα με τους κανόνες,να τους πηγαίνεις κόντρα,να τους διαπραγματεύεσαι ή να φτιάχνεις τους δικούς σου; Η Κέιτ Μος σου δείχνει, κάθε φορά, ότι οι δικοί της κανόνες είναι αυστηρά προσωπικοί- αν ντυθείς σαν αυτή, θα έχεις το στιλ της Κέιτ Μος. Δανεικό. Δεν θα έχεις στυλ.)